MOS VDIS DASHURI
me flokë të lëshuar e ftyrë të çjerrë
si në vdekjet pagane
unë jam i vetmi dëshmitar i vdekjes tënde
me një cigare të ndezur
që mezi i ngroh sekondat e fundit që s'duan të ikin...
tani mund të rri vetem me mendimet e mia per ty.
Të tjerët flënë të harruar
harku i dorës sime përkëdhel imazhin tënd
hapsira që ti i merr errësirës ështe fare e vogël
dhe frymemarrjen ta ndjej paksa të mbytur...
Oh sa pak dashuri na afroi jeta!
këngë me dhëmbje e brengë
për diçka që ka ikur e s'kthehet kurr më
për diçka të shtrenjtë.
Pastaj heshtja hajdute vjen të rrëmbejë fjalët
në retinen e syve tanë të njëllojtë vjen imazhi yt
i mbledhur kruspull
dhëmbët kafshojnë urrejtjen
e dënesat në zemren tënde sa vinë e shtohen.
Duan të rrëmbejne trokitjen nga zemra jote
e ti s'e duron dot këtë dhëmbje...
drithërojnë qëpallat si fletëza mbi ujë
me një peshë të tillë edhe degët e lisit thyhen
siç u thye sontë nje kockë gjoksin tënd
prej nga doli një zog i kaltër, krahëthyer
me përpëlitjen e vuajtjes
e rend në të katër horizontet i dehur me ndjenjen e lirisë
rrugën për tek unë e di, por ai bie në sokak pa frymë
në sokakun e të marrëve ku era argas fytyrat e njerëzve
pa dashuri
se dashurinë e kanë mbyllur në burgun e gjoksit
e nuk gjen kurrkund një sokak ku njerëzit të duhen
pa frikë...
nata e errët indiferente
si fshesare hedh në kosh çdo kujtim të djeshëm
duke vendosur pushtetin e heshtjes
duke shuar fenerët e shpirtit
duke m'i shtuar kështu shtërngesat e zemrës.
më kot e shtyj- ajo çalon si e çmëndur
dhe s'do t'ja dijë se e pres të nesërmen me ankth.
kam një rrahje në gjoks që po ma çan zemrën
dhe s'kam ç'të të jap në këtë natë veç një buçete me yje
e hënën që varet si shportë mbi kokën tënde
me puthjen e nesërme- kur të dalë dielli
nën thirrjen e zjarrtë të Nerudës
Mos vdis Dashuri! Mos vdis!
DON'T LET LOVE DIE
Midnight December slipped down the steps
With Her hair down and scrapped face
As in a pagan death
I am a lonely witness of your death
With a lit cigarette
That can barely warm the last second that won’t go
There is no one to witness my lone less
Now I can sit alone thinking of you
Everyone sleeps
The arch of my hand caresses you image
The space you take of the darkness is small
I feel your slow breathing
Just this, only this
This is how little love life has allowed us
Somewhere in the distance a scrapped chest sings a song
A song about something that is long gone
And can never return
A song of something precious…
And then silence comes to steal away words
In the eyes your image has shriveled
Teeth pull back hatred
And the pain of the heart grows
They want to take away the beats
Of your heart and you cannot endure this pain
Shoulders feel heavy with burden
Eyelids tremble like leafs floating in the water
This weight can break trees
The way that a bone
Broke today from your chest
Releasing a blue bird with broken wings from sufferings
Flew in the horizon drunk with feelings of freedom
He knows to where I am
But he falls on the ground breathless
In the sidewalk of madness where winds harden the faces of people
That feels no love
Because they have locked up love in a prison inside their chest
I cannot find a path where people can love without fear
While I seek to release the pains of my wounds
The night is indifferent
It wipes away every memory
Of yesterday
By establishing the rule of silence
By putting out lanterns of our souls
And adding the constraints of my heart
The night drags around the streets of the city
I push it away pointless
She drags with madness
Careless If I anxiously await tomorrow
I have a burning rose in my lips
Beats ripping through my heart
And I have nothing to offer
Except a bouquet of stars this night
The moon hangs over your head
And a kiss for tomorrow
As sun comes up
Under the burning cry of Neruda
Don’t die love, don’t die
Tomorrow you won’t hear more than a sad song
Albania, Tirane, 14 December, 1988
translate english by DENISE
