MOS VDIS DASHURI 2002 NOKTURN 2004 REQUIEM PËR NJË GJETHE 2005 TRINIA IME 2006 KOHA E PROSTITUTAVE 2007 ITAKA GRUA 2008 LULE PELLAZGJIKE 2012 U DASHKA TË DAL NATËN VONË 2012 E KAM ATDHEUN TEK PORTA 2012 DASHURI 2013 FAJIN E KA HEKUBA 2014 ORAKUJT NË FERR 2015 ODEON 2016 OFELI 2019 ODE PËR SHKODRËN

Vjeshta në portë - poezi, K.P.Traboini

 VJESHTA NË PORTË
K.P. Traboini krijime poetike 2019


🟪 ANA AHMATOVA / Magjia që të jep pavdekësinë - nga K.P.Traboini



MAGJIA QË TË JEP  PAVDEKËSINË


Ari, elementi i vetëm që nuk e ka trupi i njeriut u zëvendësoka mrekullisht a fatalisht me poezinë...

Të sjell kënaqesi shqipërimi i rreth 160 autorëve të huaj që përbëjnë thesarin e poezisë botërore. WORLD POETICA të lodh e mundon për ta përshtatur në shqip, por të jep edhe sadifaksionin si krijues. I vetmi element natyror që nuk e ka trupi i njeriut është ari. Po ta kishte, mjekët e kohëve të vjetra thonin se njeriu nuk do të kishte vdekje. Duke dashur pavdeksinë, një perandor kinez në moshë të re pranoi që ti fusnin në ushqim sasi të vogla ari. Por pikërisht ai mbas ca kohe vdiq. Konsiderohet perandori i vdekur në moshën më të re në historinë e Kinës së vjetër. Magjia e arit paska qenë që të jep pavdeksinë... por edhe të merr jetën.
Ndoshta njeriu e zëvëndeson mungesen e arit me thesarin e Poezisë. Por edhe kjo pothuajse në të njejtën linjë është. Aq shumë ngjasin. Aq shumë të çmuara janë. Shumë lavdi kanë dhënë e shumë jetë para kohe kanë marrë.

K. P. Traboini
8 shtator 2019

WORLD POETICA
______________

ANNA AKHMATOVA
NUK E DI NË JE GJALLË APO KE VDEKUR

Nuk e di nëse je i gjallë apo ke vdekur.
A mund të kesh një shenjë mbi dhe si dallim
Kur shuhet dielli e bie errësira
Që varroset në mendjen time në amshim.

Të gjitha për ty: lutje të përditshme
Pa gjumë në kokë gjithë natën rri
Dhe vargjet e mia të bardha mbeten
Pakrehur, në blu zjarri digjen sytë e mi.

Askush më shumë s’ më torturoi e gëzoi
Më shumë jo kurrsesi
Më braktisi e më vuri në dhembje
Askush më shumë s’ma përkëdheli dhe harroi si ai.



DRITHËROJNË DUART E MIA

Drithërojnë duart e mia nën vellon e errët...
"Pse je kaq e zbehtë, pse të ka humbur çdo gëzim?"
- Sepse kam bërë të dashurin të dehet
e të mbulohet me trishtim.

Kurrë nuk do të harroj. Shkoi jashtë, i tronditur;
me buzët që i nxinin, të ngrira, të ftohta
zbrita poshtë shkallëve, pa prekur kangjellat
dhe e ndoqa deri tej tek porta.

Mbytazi i mërmërita: "Mos vallë kjo ish një shaka?
Mos më lër të lutem, ndryshe ke vrarë një njeri!"
Ai më buzëqeshi, oh, me një qetësi të habitshme
dhe tha: "Eja, ende do të lagesh në shi?".

Shqipëroi: Kolec P. Traboini
Washington DC, mars 2016

Nga libri WORLD POETICA  2019
Pantheon Books ISBN 978-9928-04-460-0