Kush është Poeti? - nga K. P. Traboini

KUSH ËSHTË POETI?
Nga K.P. Traboini

Jeta e vërtetë e poetit fillon atëherë kur zhduket arkeotipi. Poeti është si perla që del prej thellësive të detit për të vezulluar përgjithmonë në rrezet e diellit. Në këtë sens ata e lënë shpirtin e vet të rrezatuar përmes zinxhirit njerëzor me kalim të parendur.
Por, ndodh që edhe të harrohen. Të harrohen jo se nuk kanë vlera, porse, në këtë mishmash idesh, ambicjesh, hallesh të përditshme, këputjesh të lidhjeve mes hallkave të pushtetit dhe artistëve, po ndodh një përçudni që arti e artistët të konsiderohen si një handikap ekonomik dhe social. Disa autorë patën jo vetëm fat tragjik, por u shoqërua me një lënie në harresë e jashtë vëmendjes.
Për të mos i lënë në harrim, ata me të cilët patëm thuajse të njëjtin fat të jetonim një kohë me peshë kolosale mbi shpatulla, por që tani nuk jetojnë më fizikisht, vendosëm të mbledhim nektar e polen prej shpirtit të tyre e t‘i vëmë pranë njeri-tjetrit, ashtu si ndoshta kurrë në jetë nuk kanë qenë.
I vetmi kriter në këtë përzgjedhje të albumit poetik “Kujto poetin” është respekti, dashuria, mirënjohja për kolegët tanë poetë që shpirtin e tyre e kanë të derdhur në vargje, me dëshirën e mirë për të krijuar një traditë në vazhdimësi, sepse mendojmë se poeti duhet ta mbajë poetin edhe në të gjallë, edhe në të vdekur.
Në këtë përkujtimore paraqiten dyzet autorë që nuk janë më, nga të cilët tridhjetë nga Shqipëria, katër nga Kosova, një nga Tetova, një nga Çamëria, një arberësh nga Kalabria si dhe poetë nga Diaspora.
Katërmbëdhjetë nga poetët e paraqitur nga Shqipëria, thuajse gjysma, kanë qenë të persekutuar dhe të dënuar, nga këta, pesë të ekzekutuar nga diktatura, Lazër Shantoja, Trifon Xhagjika, Genc Leka, Vilson Blloshmi dhe Havzi Nela. Nga të arratisurit pas luftës së dytë botërore, një i dënuar me vdekje në Itali, por i amnistuar, Isuf Luzaj, poet e filozof, që ka dhënë mësime në disa universitete, Argjentinë dhe Amerikë, deri në Harvard dhe ka patur lidhje e komunikim me Borgesin dhe Nerudën, si dhe Arshi Pipa, ish i burgosur i arratisur, profesor në disa nga universitetet më prestigjioze amerikane.
Më i madhi lirik i kohës, Frederik Rreshpja, shtatëmbëdhjetë vjet të jetës së tij i kaloi në mungesë të lirisë. Edhe mbas kësaj, ai vazhdonte të shkruante mrekullisht, madje dhe më magjishëm se më parë. Ai bëri të përmbyset dhe ridimensionohet tërë koncepti dhe shkalla hierarkike e poezisë.
Poeti me fat tragjik Viktor Qurku, i imponuar nga rrethanat, kreu vetvrasje. Por nuk mendojmë se me këtë desh të vriste edhe poezinë brenda vetes. Të vetmen gjë që ky poet tragjik nuk do të donte ta bënte është vetvrasja e poezisë së tij si vetvrasja e trumcakut migjenian.
Sa më shumë shkojnë vitet aq më shumë vjen në rritje figura e Trifon Xhagjikës, në etjen e tij të pashuar për liri e dinjitet, i cili meriton të konsiderohet më i madhi poet disident i deklaruar i kohës së diktaturës, jo vetëm në Shqipëri, por në mbarë Europën. Poeti ynë pa iu dridhur qerpiku u tha atyre që po e dënonin:
- “Më sillni një top, të qëlloj sistemin tuaj!”.
Ne, gjithmonë e përftyrojmë Prometeun një atlet trupmadh, por në të vërtetë paska qenë ndryshe. Trifon Xhagjika na mësoi se si mund të ishte një Promete lirie, trupvogël por që krijon me zjarrin e shpirtit.
Kurrë nuk duhet të harrojmë se Poezia e vërtetë gjatë gjithë historisë së njerëzimit ka qenë e mbetet pararoja mbrojtëse e dinjitetit njerëzor.
Ndaj: Kujto Poetin!
Poetin e vërtetë, të pakompromis. Atë që nuk të fsheh asgjë por, të jep në dorë drithërimat e shpirtit dhe rrahjet e zemrës së vet. Atë që thotë vetëm të vërtetën e vet emocionale, pa asnjë mbulesë e artificë e që pas kësaj, ajo bëhet e vërteta jote estetike dhe pjesë e pandarë e botës tënde. Atë gjithherë e ke mik të shpirtit - edhe nëse në mes të gjallëve nuk e gjen.

© Nga libri "Kujto Poetin", Botimi  Obelisk 2011

 

 JEHONË I BOTIMIT NË SHTYP

 

 Nga gazeta "Panorama"

“Kujto poetin”, homazh për poetët e dënuar “Kujto poetin”, kështu titullohet libri-album, i cili u kushtohet 40 poetëve shqiptarë, të cilëve diktatura i rezervoi një fat tragjik. Disa u vranë, të tjerë u mbyllën qelive, të tjerë u dënuan me harresë. Një libër i përgatitur nga poetët Kolec Traboini dhe Iliriana Sulkuqi në segmentin gjeografik Tiranë-Boston-New York, i cili u prezantua në Akademinë e Arteve. “Në këtë përkujtimore paraqiten dyzet autorë që nuk janë më, nga të cilët 30 nga Shqipëria, katër nga Kosova,Azem Shkreli, Din Mehmeti,Rrahman Dedaj dhe Enver Gjergjeku, një nga Tetova, Murat Isaku, një nga Çamëria, një arbëresh nga Kalabria, si dhe poetë nga diaspora. Katërmbëdhjetë nga poetët e paraqitur nga Shqipëria, thuajse gjysma, kanë qenë të persekutuar dhe të dënuar, nga këta, pesë të ekzekutuar nga diktatura, Lazër Shantoja, Trifon Xhagjika, Genc Leka, Vilson Blloshmi dhe Havzi Nela. Nga të arratisurit pas Luftës së Dytë Botërore, një i dënuar me vdekje në Itali, por i amnistuar, Isuf Luzaj, poet e filozof, që ka dhënë mësime në disa universitete, Argjentinë dhe Amerikë, deri në Harvard dhe ka pasur lidhje e komunikim me Borgesin dhe Nerudën, si dhe Arshi Pipa, ish i burgosur i arratisur, profesor në disa prej universiteteve më prestigjioze amerikane”, thotë Traboini. Nuk mungon as Frederik Rreshpja, që shtatëmbëdhjetë vjet të jetës së tij i kaloi në mungesë të lirisë, as poeti me fat tragjik, Viktor Qurku, i cili u vetëvra. “Sa më shumë shkojnë vitet, aq më shumë vjen në rritje figura e Trifon Xhagjikës, në etjen e tij të pashuar për liri e dinjitet, i cili meriton të konsiderohet më i madhi poet disident i deklaruar i kohës së diktaturës, jo vetëm në Shqipëri, por në mbarë Europën. Poeti ynë, pa iu dridhur qerpiku, u tha atyre që po e dënonin: “Më sillni një top, të qëlloj sistemin tuaj!”. Sipas autorëve të këtij libri, “Kujto poetin është një homazh për poetin e pakompromis".

“Kujto poetin”, homazh për poetët e dënuar “Kujto poetin”, kështu titullohet libri-album, i cili u kushtohet 40 poetëve shqiptarë, të cilëve diktatura i rezervoi një fat tragjik. Disa u vranë, të tjerë u mbyllën qelive, të tjerë u dënuan me harresë. Një libër i përgatitur nga poetët Kolec Traboini dhe Iliriana Sulkuqi në segmentin gjeografik Tiranë-Boston-New York, i cili u prezantua në Akademinë e Arteve. “Në këtë përkujtimore paraqiten dyzet autorë që nuk janë më, nga të cilët 30 nga Shqipëria, katër nga Kosova,Azem Shkreli, Din Mehmeti,Rrahman Dedaj dhe Enver Gjergjeku, një nga Tetova, Murat Isaku, një nga Çamëria, një arbëresh nga Kalabria, si dhe poetë nga diaspora. Katërmbëdhjetë nga poetët e paraqitur nga Shqipëria, thuajse gjysma, kanë qenë të persekutuar dhe të dënuar, nga këta, pesë të ekzekutuar nga diktatura, Lazër Shantoja, Trifon Xhagjika, Genc Leka, Vilson Blloshmi dhe Havzi Nela. Nga të arratisurit pas Luftës së Dytë Botërore, një i dënuar me vdekje në Itali, por i amnistuar, Isuf Luzaj, poet e filozof, që ka dhënë mësime në disa universitete, Argjentinë dhe Amerikë, deri në Harvard dhe ka pasur lidhje e komunikim me Borgesin dhe Nerudën, si dhe Arshi Pipa, ish i burgosur i arratisur, profesor në disa prej universiteteve më prestigjioze amerikane”, thotë Traboini. Nuk mungon as Frederik Rreshpja, që shtatëmbëdhjetë vjet të jetës së tij i kaloi në mungesë të lirisë, as poeti me fat tragjik, Viktor Qurku, i cili u vetëvra. “Sa më shumë shkojnë vitet, aq më shumë vjen në rritje figura e Trifon Xhagjikës, në etjen e tij të pashuar për liri e dinjitet, i cili meriton të konsiderohet më i madhi poet disident i deklaruar i kohës së diktaturës, jo vetëm në Shqipëri, por në mbarë Europën. Poeti ynë, pa iu dridhur qerpiku, u tha atyre që po e dënonin: “Më sillni një top, të qëlloj sistemin tuaj!”. Sipas autorëve të këtij libri, “Kujto poetin është një homazh për poetin e pakompromis".

Mine coins - make money: http://bit.ly/money_crypto

“Kujto poetin”, homazh për poetët e dënuar “Kujto poetin”, kështu titullohet libri-album, i cili u kushtohet 40 poetëve shqiptarë, të cilëve diktatura i rezervoi një fat tragjik. Disa u vranë, të tjerë u mbyllën qelive, të tjerë u dënuan me harresë. Një libër i përgatitur nga poetët Kolec Traboini dhe Iliriana Sulkuqi në segmentin gjeografik Tiranë-Boston-New York, i cili u prezantua në Akademinë e Arteve. “Në këtë përkujtimore paraqiten dyzet autorë që nuk janë më, nga të cilët 30 nga Shqipëria, katër nga Kosova,Azem Shkreli, Din Mehmeti,Rrahman Dedaj dhe Enver Gjergjeku, një nga Tetova, Murat Isaku, një nga Çamëria, një arbëresh nga Kalabria, si dhe poetë nga diaspora. Katërmbëdhjetë nga poetët e paraqitur nga Shqipëria, thuajse gjysma, kanë qenë të persekutuar dhe të dënuar, nga këta, pesë të ekzekutuar nga diktatura, Lazër Shantoja, Trifon Xhagjika, Genc Leka, Vilson Blloshmi dhe Havzi Nela. Nga të arratisurit pas Luftës së Dytë Botërore, një i dënuar me vdekje në Itali, por i amnistuar, Isuf Luzaj, poet e filozof, që ka dhënë mësime në disa universitete, Argjentinë dhe Amerikë, deri në Harvard dhe ka pasur lidhje e komunikim me Borgesin dhe Nerudën, si dhe Arshi Pipa, ish i burgosur i arratisur, profesor në disa prej universiteteve më prestigjioze amerikane”, thotë Traboini. Nuk mungon as Frederik Rreshpja, që shtatëmbëdhjetë vjet të jetës së tij i kaloi në mungesë të lirisë, as poeti me fat tragjik, Viktor Qurku, i cili u vetëvra. “Sa më shumë shkojnë vitet, aq më shumë vjen në rritje figura e Trifon Xhagjikës, në etjen e tij të pashuar për liri e dinjitet, i cili meriton të konsiderohet më i madhi poet disident i deklaruar i kohës së diktaturës, jo vetëm në Shqipëri, por në mbarë Europën. Poeti ynë, pa iu dridhur qerpiku, u tha atyre që po e dënonin: “Më sillni një top, të qëlloj sistemin tuaj!”. Sipas autorëve të këtij libri, “Kujto poetin është një homazh për poetin e pakompromis".

Mine coins - make money: http://bit.ly/money_crypto

“Kujto poetin”, homazh për poetët e dënuar “Kujto poetin”, kështu titullohet libri-album, i cili u kushtohet 40 poetëve shqiptarë, të cilëve diktatura i rezervoi një fat tragjik. Disa u vranë, të tjerë u mbyllën qelive, të tjerë u dënuan me harresë. Një libër i përgatitur nga poetët Kolec Traboini dhe Iliriana Sulkuqi në segmentin gjeografik Tiranë-Boston-New York, i cili u prezantua në Akademinë e Arteve. “Në këtë përkujtimore paraqiten dyzet autorë që nuk janë më, nga të cilët 30 nga Shqipëria, katër nga Kosova,Azem Shkreli, Din Mehmeti,Rrahman Dedaj dhe Enver Gjergjeku, një nga Tetova, Murat Isaku, një nga Çamëria, një arbëresh nga Kalabria, si dhe poetë nga diaspora. Katërmbëdhjetë nga poetët e paraqitur nga Shqipëria, thuajse gjysma, kanë qenë të persekutuar dhe të dënuar, nga këta, pesë të ekzekutuar nga diktatura, Lazër Shantoja, Trifon Xhagjika, Genc Leka, Vilson Blloshmi dhe Havzi Nela. Nga të arratisurit pas Luftës së Dytë Botërore, një i dënuar me vdekje në Itali, por i amnistuar, Isuf Luzaj, poet e filozof, që ka dhënë mësime në disa universitete, Argjentinë dhe Amerikë, deri në Harvard dhe ka pasur lidhje e komunikim me Borgesin dhe Nerudën, si dhe Arshi Pipa, ish i burgosur i arratisur, profesor në disa prej universiteteve më prestigjioze amerikane”, thotë Traboini. Nuk mungon as Frederik Rreshpja, që shtatëmbëdhjetë vjet të jetës së tij i kaloi në mungesë të lirisë, as poeti me fat tragjik, Viktor Qurku, i cili u vetëvra. “Sa më shumë shkojnë vitet, aq më shumë vjen në rritje figura e Trifon Xhagjikës, në etjen e tij të pashuar për liri e dinjitet, i cili meriton të konsiderohet më i madhi poet disident i deklaruar i kohës së diktaturës, jo vetëm në Shqipëri, por në mbarë Europën. Poeti ynë, pa iu dridhur qerpiku, u tha atyre që po e dënonin: “Më sillni një top, të qëlloj sistemin tuaj!”. Sipas autorëve të këtij libri, “Kujto poetin është një homazh për poetin e pakompromis".

Mine coins - make money: http://bit.ly/money_crypto

ATENE - Poesie di K. P. Traboini

ATENE
Poesie di K. P. Traboini

Vivo ad Atene, in questa città stragrande
dove il cuscino del presente s'appoggia all'antico
e non invidio né Roma né Parigi
nemmeno le città più a Nord di Inghilterra.

Monto i vecchi trolley come cavalli stanchi,
che si trascinano per la strada stridendo,
e per pochi minuti raggiungo "Zapio"
dove i tassisti stanchi ululano come sciacalli.

Se mi gira di sentire l'odore di souvlaki,
l'aspro sapore della birra o i calamari freschi
vado al Pireo da "Tavernaki",
e poi, se ne ho voglia davvero,
fino a Kesariani’ arrivo, o a Kolonaki vado a stare
contento come al Settimo Cielo.

Se voglio il mondo raccogliere in una scatola
come in un numero di magia di zigane belle,
e di vedere degli zar le medaglie,
o la faccia del disgraziato di Lenin,
faccio una corsa a Monastiraki
dove si fa il mercato senza frontiere.

Lassu vedo facce nuove di gente mediterranea
che non sanno da dove vengono e dove vanno
ma quanto somigliano a facce a me conosciute,
e la mia faccia, di sicuro, alle loro somiglierà.

E sto a meditare mentre tracanno la birra fresca
quella che gli ateniesi "prassino" chiamano,
ma mi interrompe il padrone del locale, zio Ghiani:
"Kalimera, kirie Niko. Einai fresko.
Ti riempio un'altra ancora?" Ma che diavolo!

Va bene, Ghianaki, riempila! Etsi einai pazari, afentiko'.
E di nuovo i pensieri come torrenti vanno:
"Non pentirti perché vivi in questa città,
che soffri l'insonnia, in molti lo fanno."

Sempre ad Atene mi sorgono domande strane
che con i nazionalismi legami non hanno,
ne con la sapienza, i soldi o l'avarizia dei padroni;
sorge invece l'antico enigma
del perché le bionde Elene sono tutte belle?

E in quale posto può sorgermi questa domanda
se non ad Atene, nel quartiere della Plaka
dove il sole senza nessun "adia" o permesso
va a dormire nell'Olimpo
e le stelle scendono sopra il Partenone.

Non mi pento, no. Io amo Atene.
Testarda bella e formosa come una donna.
Alle porte dell'Acropoli, al tramonto, un uomo
mi appare come il fantasma di Diogene con la lampada...

Translate in Italian by Fatos Dingo

https://social.dantebus.com/contests/artwork.php?id=66791

Migjeni si Krisht & Apologjia e një poezie - nga K.P. Traboini

MIGJENI SI KRISHT & APOLOGJIA E NJË POEZIE

Ka njerëz që nuk dinë të dallojnë  tokësoren nga hyjnorja. Pikërisht për të ka aq keqkuptime të poezisë sime “Migjeni si Krisht”. Kur e shkrova kisha parasysh tokësoren e aspak hyjnoren. Nuk merrem me teologji sepse jetoj në tokë dhe si krijues më prekin e më tundojnë gjithçka që ndodh në këtë tokësoren tonë. Nëse dikush do të më thoshte se Krishti nuk ka jetuar kurrë, nuk do të merrja mundimin të bëja përqasjet  e mia poetike. Por përderisa ka jetuar edhe Krishti edhe Migjeni jam në të drejtën krijuese të bej përqasjet poetike të jetëve (siç bënte Plutarku në lashtësi) e jo të pas-jetëve në amshim. Krishti në të gjallë, ky Zot i ngjizur si njeri, lindi, u rrit dhe u zhvillua mes njerëzve. Pra ka aspektin e trupëzimin njerëzor, sjelljet njerëzore. Mësoi nxënësit në shkollë, sfidoi tregtarët në pazarin e  kripës, ndihmoi prostitutën Magdalenë të gjente udhën e ndershme në jetë, piu verë e hëngri bukë me apostujt. Pra shfaqja ishte si njeri. Njeri ishte dhe Migjeni.  Madje mësues edhe ai. Ishte kundër padrejtësive. Meditoi me dhembje e për një prostitute edhe Migjeni.  E nëse gjej përqasje njerëzore në mes tyre, përse duhet ky tundim aq i madh kundërshtues pa pasur asnjë argument logjik që i përjashtoka krahasimet e jetëve njerëzore?

Të kuptosh një poet të madh si Migjeni do kulturë poetike e jo vetëm kulturë religjioze. Edhe unë them me plot gojë se “përditë perëndojnë zotat”, por këtë shprehje nuk mund ta kuptojë kushdo, sa kohë që nuk e vrasin mendjen për të gjetur se për cilët zota e kam fjalën.  Poezia është art elitar, ani pse sot me poezinë merren të gjithë duke e menduar si një lodër fëmijësh. Në të vërtetë poezia është filozofia e jetës njerëzore filtruar përmes ndjesive të thella. Çështja është se çfarë nënkupton Migjeni me zotat. Po të ishte fjala për një Hyjni të vetme ai do të quhej njëjës, por ai e ka thënë shumës, pra është fjala për ata, zotat e tokës, që njerëzit i duan e i brohorasin më shumë se Zotin, se vetë krijuesin e njerëzimit. Migjeni është marrë me fatet njerëzore e jo me mistikën e religjioneve. Ka njerëz që meqë nuk i hyjnë punëve thellë,  të na nxjerrin edhe Krishtin komunist e antikrisht, me shkakun se ua merrte pasurinë të pasurve dhe ua jepte të varfërve. Për tu marrë me Migjenin gjithsesi duhen shtatë  barrë dije....e jo një çantë e vogël ku fut lekët kur shkon për të bërë pazar. Po fundja edhe në pastë qenë ateist, ajo ka qene fryma e kohës. Natyrshëm edhe tundim në kërkimet në fushën e njohjeve e të dijes.  Çfarëdo demagogjie të përdorin kundër Migjenit, unë shoh se, dhimbja e Krishtit për të varfërit me dhimbjen e Migjenit për të varfërit është në një linjë, në një përqasje, në atë që quhet humanizëm, term i cili tashmë i bastarduar përdoret më së shumti si një sofizëm për mashtrime politike. Nuk mund ta kuptojmë Migjenin një njeri që kalon pranë të varfërit pa asnjë dhimbje në shpirt, që nuk pikëllon për një kokërr misër, atë bukë me të cilën populli mban frymën gjallë. Në këtë plan Migjeni është dishepull i Krishtit (jetësor), por jo i njerëzve që shfrytëzojnë edhe tempujt e Zotit për të mbushur xhepat e për të siguruar pushtet. Oligarkët e tamahqarët e qeverisjes shtiren shpesh si besimtarë të mëdhenj, kur më së shumti janë të pashpirt e të babëzitur në pasurim të pandershëm.  Dhe këta vdekatarë e derdimenë të pushtetshëm u dashka të na e quajnë Migjenin antikrisht. Sepse kështu e do mënyra e tyre tinëzare për t’i ndërsyer të padijshmit e për ti mashtruar që ti shfrytëzojnë ata pa mëshirë.

Migjeni është dije e jo mosdije. Migjeni nuk gjen terren e as pëlqim në mendjet që ju falën idhujve prej porcelani e shenjtorët i shohin si kukulla e jo si shëmbëllesa për ngjasim në jetët njerëzore.

Ata që duan ta nxjerrin Migjenin si antikrisht, nuk i hyjnë punëve aq thellë, nuk e plugojnë mendjen fare, të paktën pa marrë mundimin të na thonë se  kundër cilit Krisht ishte Migjeni, ka qenë kundër Krishtit katolik apo ortodoks, protestant apo metodist, a kushedi  evangjelist....apo, apo? Këta kundërshtarë apriori të Migjenit, nuk pranojnë të arsyetojnë. Mendja e njeriut për ta është një tokë djerr.

Për ta është blasfemi të thuash se Migjeni është një gjigand i mendimit e i tundimeve njerëzore, i mirësisë, i dhimbjeve tokësore, që nderon kombin e nuk ka as kamillaf-qylaf apo veladon që ja errëson shkëlqimin. Gjërat janë të ndara në këtë botë, feja ka punën e vet e arti ka të veten.  Por kur punët bëhen lëmsh,  si ndër ne shqiptarët, atëherë e duam patjetër Migjenin antikrisht e veladonët antimigjen. Ne jemi mësuar të shohim bardh e zi, me hendek në mes, kur në këtë botë shqiptare dhe më gjerë,  ka vend edhe për Migjenin por edhe për hoxhën e priftin, e pse jo... edhe për kryeplakun e fshatit.

K. P. Traboini

MIGJENI SI KRISHT
Nga K.P. Traboini

Eshtë tepër e gjanë kjo rreknajë me emrin Migjen,
- që zbret prej malesh ku bien rrufe
e kokrra misrit si ortek rrëzohet;
ku ofshamat e shekullit
nëpër buzë të rreshkuna,
ende thurin e shthurin legjenda:

Mos e shkel he t'shitoftë zana!
A don qymyr, zotni?
Kjo tollumbë sikur don me e hangër mësuesin!

Kjo vuajtje, ky kalvar, ky mundim,
kjo revoltë, kjo dallgë, ky Krisht nën kryq,
ky lum, ky det, kjo andërr që djeg
tej e përtej në bukurën e të dhembshurën Arbni,
nëpër tanë skajet e shekullit të vjetër
tejpërcjellë edhe në shekullin e ri.

Nuk kalohet dot me dy e as me katër dhoga,
nuk kalohet me varkë e as me gomone,
madje është krejt i pakalueshëm,
sepsë është i thellë si Drini,
plot hone, kreshta e harkada
me një dritë të mistershme,
që ta bën ta lexosh, ta duash e ta ndjesh
vuajtjen e tij si vuajtjen tande,
sa kohë të ketë njerëz që kanë në shpirt
si plumb të shkrimë
përjetësisht një mollë të ndalueme.

Anipse janë rroposun kaq vjet
nga zjarri përvëlues
i 28 Gushtit të vitit 1938
kur, 27 vjeçar,
prej dhembjeve mizore
- të tij dhe të tjerëve
që gjoksin e poetit kishin si vatër-
tek mbyllte sytë në Torino
si të ishte një engjëll i vërtetë
në krah të Lulave të Vocërr të gjithë botës.

Nuk ishte antinjeri - nuk ishte antizot
poeti i mjerimit të jetëve njerëzore,
poeti i kalvarit të fëmijërisë sime,
përpara të cilit mbetem fëmijë edhe sot.
Le të hedhin gurë e baltë sa të duan
nga arkapijat e cmirës e ligësisë
kalimtarët e kësaj jete që i përkëdhelen fatit
e bëjnë veç hije mbi këtë dhè.

Eshtë tepër e gjanë kjo rreknajë me emrin Migjen,
kjo vuajtje, ky kalvar, ky mundim,
kjo revoltë, kjo dallgë, ky Krisht nën kryq,
ky lum, ky det, kjo andërr që djeg
tej e përtej në të bukurën e të dhembshurën Arbni,
nëpër tanë skajet e shekullit të vjetër
tejpërcjellë edhe në shekullin e ri…

Eshtë tepër e gjanë, tepër e gjanë,
kjo rreknajë me emrin Migjen.

© k.p.traboini, Boston 2005