MOS VDIS DASHURI 2002 NOKTURN 2004 REQUIEM PËR NJË GJETHE 2005 TRINIA IME 2006 KOHA E PROSTITUTAVE 2007 ITAKA GRUA 2008 LULE PELLAZGJIKE 2012 U DASHKA TË DAL NATËN VONË 2012 E KAM ATDHEUN TEK PORTA 2012 DASHURI 2013 FAJIN E KA HEKUBA 2014 ORAKUJT NË FERR 2015 ODEON 2016 OFELI 2019 ODE PËR SHKODRËN

TRABOINI NE ANTOLOGJIA E POEZISE SHQIPTARE NE FRENGJISHT


ANTOLOGJIA E POEZISE SHQIPTARE NE FRENGJISHT
Belgjike 2012


Antologjia e poezisë shqiptare botuar në Belgjikë në frengjisht 2012, nga "Le Taillis Pré", përgatitur nga Vasil Çapeqi dhe Francis Chenot përfshin 80 poetë nga të gjitha trevat shqiptare dhe Diaspora në mes të cilëve dhe Kolec Traboini i përfaqësuar me dy poezi:



KOLEC TRABOINI

Kolec Traboini, cinéaste, journaliste et auteur de livres de poésie, prose et essais, est né à Shkodër (Albanie) au début des années cinquante. En 1991, il s’installe à Athènes comme immigrant. Kolec Traboini appartient à la race des poètes qui ont laissé, sur les murs des civilisations, des paroles de témoignage et de réflexion. Un remède peut-être, contre l’amnésie des humains… Depuis 1995, Kolec Traboini vit et travaille à Boston aux Etats-Unis.

VISION

Occupé à la rédaction des poésies
d’immigrés
pour le journal « Egnatia »*
Des éclairs de chevaux sanglants
perçaient le ciel
allant vers la mer pour laver les blessures
sur leurs talons
clignotent braises de crépuscules
les enfants crient comme mouettes
et dans les seins des jeunes mariées
l’attente brûle
les mères mordent les nuages
en attente de caravanes sans retour
Athènes, An zéro… de l’oubli !

*« Egnatia », journal en langue albanaise, crée à Athènes en 1993 par Kolec Traboini. La via Egnatia ou voie égnatienne est une voie romaine qui traversait les Balkans, en reprenant un ancien tracé de voie macédonienne, construite aux alentours de -146. Partant du port de Dyrrachuium (Durrës) avec une branche venant du port d'Apollonie d’Illyrie, elle traversait Pella, Thessalonique, Amphipolis, Philippes et se terminait à Byzance. Débouchant de la voie maritime entre Bari et Durrës, elle prolongeait l'itinéraire de la voie Appienne jusqu'au passage entre l'Europe et l'Asie.

PLUIE SUR LE CIMETIÉRE DE KAISARIANI *

Tombe la pluie fine, triste sur le cimetière de Kaisariani
sur les croix blanches
et la porcelaine des visages
des Grecs morts...
Pleurent les épines des pins
et les bougies crépitent en silence
en rendant leur dernier souffle.
Doucement tout se perd
sous le pouvoir des eaux célestes
avec moi aussi qui érige des murs d’enceinte
pour cette demeure écrasée par la blancheur du marbre
et sur eux, la pluie
que la pluie…
tombe pluie fine sur les visages hellènes d’autrefois
tombe sur mon visage
seul vivant dans ce monde mort
mes yeux vers le ciel
en priant le dieu
que j’aie moi aussi comme les Hellènes
une tombe sur ma propre terre.
Autrement mon esprit surgira de la tombe
avec un désir démoniaque
de se battre contre les vents et les orages
sans jamais trouver la paix en sol étranger
sans trouver l’éternité au ciel.
Tombe la pluie fine, triste sur le cimetière de Kaisariani
fine, triste, douce
comme les larmes des mères pour les immigrés
perdus.

* Kaisarianiest une banlieue à l’est d'Athènes


KOLEC TRABOINI

Kolec Traboini, kineast, gazetar dhe autor i librave në poezi, prozë dhe ese, u lind në Shkodër (Shqipëri) në fillim të viteve '50. Në vitin 1991, ai shkoi në Athinë si emigrant. Kolec Traboini i përket racës së poetëve të cilët lënë në muret e fjalëve civilizuese dëshmi dhe reflektim. Një medikament kundër amnezisë njerëzore ...Që nga viti 1995, Kolec Traboini jeton dhe punon në Boston, SHBA.

VEGIM

Duke redaktuar poezitë e emigrantëve
për gazetën "Egnatia" *

Vetëtima kuajsh të përgjakur
çanin qiellin
shkonin të lanin plagët në det

thundrat
prush muzgjesh nxirrnin

fëmijet klithnin si pulëbardha
e nuset gjoksndezura prisnin

nënat
kafshonin retë
duke pritur karvanet e kurrmoskthimit

Athinë, Viti 0 ...i harrimit!


* "Egnatia", gazeta në gjuhën shqipe, e krijuar në vitin 1993 në Athinë nga Kolec Traboini. Via Egnatia rrugë ose Egnatian është një rrugë romake e cila kaloi Ballkanin, duke përsëritur një plan urbanistik të lashtë maqedonas udhë, e ndërtuar rreth vitit 146. Nga porti i Dyrrachuium (Durrës) me një degë nga porti i Apollonisë në Iliri dega tjetër, ajo kaloi në Pella, Selanik, Amphipolis, Filipi dhe përfundoi në Bizant. Ndarë nga nga deti në mes Barit dhe Durrësit, ajo vazhdoi rrugën Appia si kalim mes Evropës dhe Azisë.


SHI NË VARREZAT E KESARIANISË

Bie shi i imët, i trishtë në Varrezat e Kesiarianisë
mbi kryqet e bardhë
e porcelanin e fytyrave
të grekërve të vdekur...
Lotojnë halat e pishave
ndërsa qirinjtë regëtijnë në heshtje
duke dhënë frymën e fundit.

Ngadalë çdo gjë humbet
nën pushtetin e ujrave qiellorë
bashkë me mua që ndërtoj muret rrethuese
brenda të cilave zotëron bardhësia e mermerit
e mbi ta shiu
vetëm shiu...

Rigon shi i imët mbi fytyrat e elenëve të dikurshëm
bie mbi fytyrën time
i vetmi i gjallë në këtë botë të vdekur
me fytyrë nga qielli
duke ju lutur Zotit
të kem dhe unë si helenët
një varr në tokën time

ndryshe shpirti im do të ngrihet nga varri
me një dëshirë demoniake
për t’u përleshur me erërat e shtërgatën
pa gjetur kurrë prehje në dhé të huaj
pa gjetur amëshim nga qielli.

Bie shi i imët, i trishtë në Varrezat e Kesiarianisë
i imët, i heshtur, i trishtë, i butë
si lotët e nënave për mërgimtarët e humbur.

Athinë 20 . 4 . 1992

Via Internet: http://www.maisondelapoesie.be/textes_et_poemes/index.php?annee=2012

TRABOINI VJEN ME DY LIBRA POETIKE 2012





TRABOINI VJEN ME DY LIBRA POETIKE 2012

“Lule pellazgjike” dhe “U dashka të dal natën vonë” si dy degë lumi që rrjedhin e bashkohen në të njëjtin  shtrat. E gjithnjë e më shumë bindemi se Traboini është një lumë poetik që nuk shter as në sasi e as në ndjesinë e thellë poetike.
Dy vëllimet me poezi të Kolec  Traboinit që kanë dalë nga shtypi në nëntor u promovuan në Panairin e 15-të  të Librit “Tirana 2012”. "Lule pellazgjike" dhe "U dashka të dal natën vonë" -  janë vazhdim e thellim i frymës lirike të vëllimit "Itaka grua", libër i suksesshëm që  autori e ka botuar  në vitin 2008.
Në promovimin në sallën e Pallatit të Kongreseve diskutuan autorë të ndryshëm, të cilët vunë në dukje tiparet kryesore të poezisë së Traboinit, ecurisë së saj, ndikimit të poezisë së tij prej autorëve amerikanë sepse është terreni ku ka krijuar pjesën më të madhe të krijimtarisë së tij poetike si emigrant, si dhe vendi që zë krijimtaria e tij në poezinë bashkkohore shqiptare.
U theksua se libri “Lule pellazgjike” mbizotërohet nga një lirizëm i thellë dhe emocional në të cilin poezia erotike fryn që përtej oqeanit drejt brigjeve të Adriatikut ku janë rrënjët e lulet që përbëjnë themelin e lirikave të tij.
Përndryshe vëllimi “U dashka të dal natën vonë” dominohet nga lirika qytetare, shqetësimet e tundimet e poetit si qytetar i këtij vendi ku nuk mund të rrijë indiferent  për çka konstaton në jetën shoqërore. Edhe kur ndodhej larg ai kurrë nuk e ndau veten prej asaj çfarë ndodhte në mënyrë të përditshme në atdhe, e këtë e shpreh jo vetëm poezia, por edhe librat e tij me esé që trajtojnë problematikat e kohës.
Një prej kapitujve të vëllimit “U dashka të dal natën vonë”, me titull “Ode për Shkodrën” poezitë i kushtohen qytetit të lindjes, ato bulëzojnë në vargjet emocionuese të fëmijërisë së nxehtë përvëluese e në poezitë e mallit shkruar përtej oqeanit në mërgim.
Librat shoqërohen me esé meditative “Pellazg i mbetur pa Atdhe” dhe “Poetika e femijërisë në rrugën Badra” shkruar nga vetë  autori mbi jetën si një rrugëtim i gjatë i përhershëm, i pandalshëm e herë-herë i stërmundimshëm, si dhe rrethanat në të cilat lind arti poetik.


Nga vëllimi: “Lule pellazgjike”

TASHME KISHTE ARDHUR 

Nuk ka më asnjë kuptim pritja
as vështrimi i hedhur në fundin e rrugës
as heshtja jonë nuk kish më asnjë kuptim.
Në këtë ardhje ne diç kishim folur
tek pinim ujin e një shisheje
ndërsa gjerbnim kafenë në heshtje.
Kafeja ish e zezë, mendimet po ashtu
mbrëmë kryeqyteti mbytej në savana me shi
ndërsa sot mrekullisht dielli buzëqeshte.
Vështroja siluetën e saj
sytë që kërkonin zogj vjeshte
pa kahje, në nxitim e në ikje...
O zot, sa e frikshme është ikja.
Por unë nuk mendoja se e kisha humbur njeriun
...sepse tashmë ajo kishte ardhur. 

Vjeshtë 2011


LASGUSHIANE 

Kur shpallet një shi i pjerrët, i trishtë, i butë
në qiellin lirik të Poradecit
e shtergët kanë heshtur e më s’këndojnë
ndodh ajo që ndodh në shirat biblikë.
Mbi liqenin e trazuar derdhet një pikë lot
prej syve melankolikë të mjelmave njerëzore
që nga e para Evë tek më e fundit e Botës.


KISHA DASHT ME DEK PER S’DYTI 

...Edhe për së treti kisha dasht me dek
se dora jota ma solli dekën e bardhë
por edhe në vdeksha njëmijë herë
qoftë e njëmijta si vdekja e parë
- kush dreqin po pyet!
Vdekja në dorën tande ish aromë prilli
tan lulet ma sollën polenin te kryet
isha vet që të thashë: tash ma xen frymën
isha vet që të thashë më puth e më mbyt
- kush dreqin po pyet!
Tash, që u tejkrye pjalmimi i jetës
jam krejt i dekun derisa t’ringjallem
për t’ma marr shpirtin, për dek të dytë
i gatshëm jam për rimishërimin
- kush dreqin po pyet! 

9 qershor 2012


MUGETIRAT E MBREMJES 

Si më harrove kështu në ndajnatë
po dal udhëve të Tiranës
të shkoj nga sytë këmbët
se ndoshta diku-diku shoh
imazhin tënd e rrekem pas tij
si fëmijët pas balonave të ëndrrës
feksur si zemra në qiell....
Po tani është natë, natë që nxin
e unë hapësirave shoh
vetëm mugëtirat e mbrëmjes
e aty-këtu ndonjë yll
që më bëhet shok vetmitar
vegimesh sylagështa
në angushtinë e dhembjes.
Sa kohë që veten time e kam humbur,
nuk e di nëse ty do të gjej ndonjëherë.


OH Ç’ME GJETI MUA
ME VJESHTEN TENDE 

Oh, ç’më gjeti mua me vjeshtën tënde
si fustan prej gjethesh më mbuloi
farfuritës flladi gjoksin trandi
zogu i këngës qiellit fluturoi.
Zot, o Zot, ç’më solli vjeshta jote
ëndrrën si një nimfë ta përqafoj
ika, mora pyjet si i marrosur
gjiri i zjarrtë i Diellit më përvëloi...


DO TE ZHVESH 

Do të zhvesh, zemra ime, do të zhvesh
tërë rrobat e trupit do t`i heq
si një Evë dalë prej bible do të jesh.
Dhe pastaj, zemra ime, dhe pastaj
si një engjëll lakuriq në krahë do të mbaj
do të ikim në ca qiej ku s’na arrijnë
tërë akujt e dy poleve do t`i shkrijmë.
Kam një afsh që më përvëlon në dhè të huaj
kur të vij, buzët m`i zgjat, zjarrin ma shuaj
Do të zhvesh zemra ime, do të zhvesh
tërë rrobat e trupit do t`i heq.
E pastaj, zemra ime, dhe pastaj
qiejve do t`i biem skaj më skaj.

VAJZE NGA FISI I SHQIPONJAVE 

Ti je vajzë nga fisi i shqiponjave
më ngre lart në qiell
e më tregon hapësirat.
E pafundme mrekullia e dritës.
Në qiell të bukura janë dhe ëndrrat
atje njeriu ndjehet i madhërishëm, si Zot.
Por trillet e tua janë të pafund...
Pas kësaj, atje lart nisin stuhitë kozmike
pa mëshirë më kthen në pluhur
e më përplas për tokë.
Të paktën më bëj
pluhur drite...


LIQENI NUK B’ZANTE 

Liqeni i Ohrit nuk b’zante
qe tulatur liqeni për ty
dhe priste si të ishe një mjelmë
të t`përkëdhelte në faqe
të t`puthte në sy.
Liqeni nuk b’zante
heshtte e mendonte për ty!


Nga vëllimi “U dashka të dal natën vonë”:


SHQIPERIA 

Jo miqtë e mi, ikja nuk është tragjedia
e hedhjes së trastës në kurriz pesë shekuj
me një shkop për të zbuar qentë, kurrsesi.
Tragjedi është mosdija e ikjes
moskuptimi e harrimi i piknisjes
miklimi që jeta na afron nëpër troje
të largëta e me bukuri të mahnitshme.

Jo miqtë e mi, joshja s’është e fajshme
kemi të drejtë ta jetojmë epshin tonë
për gra e vajza aziatike, për qejfe e pasuri
por lëshimi i vetvetes në pasione të liga
duke harruar vendin tim e vendin tënd
duke harruar se e bukura magjike
është edhe tek lulja mbi shkëmb. 

Jo miqtë e mi, fajin nuk e ka Amerika
anipse më farfuritës Las Vegasi është
Bostoni, Detroiti, New Yorku,
San Françisko a Florida
se sa fshati yt a fshati im në Jug a Veri
sepse edhe këtu gjithçka është ngjizur
me mundime, me lotë, me dashuri. 

Fajin kurrsesi nuk ta ka ikja
trokitja nëpër dyert e botës
ku mësove shijen e bukës me djersë
por vetmashtrimi, harrimi se
Shqipëria e varfër nuk mundi të jepte
më shumë se qumështin e gjirit e dhimbjen
më shumë a më tepër se në sepete kish. 

Prandaj ti u bëre më i pasur e më i ditur
shumë më shumë se ata që s’dinin të iknin
- siç mençurisht ta thotë dhe Kavafis-
pikërisht se të mungonte Shqipëria
dhe dëshira për ta bërë të pasur atë,
pikërisht. 

I humbur do të jesh vetëm atëherë
kur të ikësh - e më të kthehesh prapë,
s’do të dish.


NE RRUGEN E KALASE...
                             Idromeno 

Me bastun, borsalino e pallton e gjatë
nëpër errsinën që përpinte qytetin
dëgjoheshin veç bulkthet e natës
e valët bregut të liqenit. 
Në rrugë ndonjë qen i braktisun
turfullima e ndonjë kali në grazhd
errësinës klithma e ndonjë shpendi
e yjet që shuheshin diku larg. 
Nata e lodhte për vdekje piktorin
prej Diellit merrte frymë e ringjallej
ndaj gjumi s’e zinte deri vonë
nga ankthi i dritës në ardhje! 
Sapo vinte agimi e bota zgjohej
ai flinte me rrezet e Diellit në Maranaj.
Kol Idromeno, daja i Dadës sime Katrinë
siç më thoshte në kujtimet e saj... 
Shkodër 2012


SHIRA LIRIKE 

Ju mbase nuk i ndjeni
ato përditë bien në shpirtin tim
e kur bien, në qiellin tim kuturisen zogj
që çukisin lëvozhgat e reve e u thërrasin
të gjithë atyre që janë në udhë të pambaruar:
- Ikni! Shirat po vijnë!
I vetmi që nuk ikën jam unë - sepse ato shira
bien më shumë brenda se jashtë meje
më sjellin fëmijërinë, ma zhveshin lakuriq
e unë endem liqenit si një ëndërr e zgaqun
në djepin tim prej uji.
Një ninullë zbret nga malet me lumin Kir
- lum me emër të lashtë sa bota:
Nuk ka perandori më të madhe ujnash, se Shkodra!


MORA VETEN ME VETE 


Mora veten me vete e shkova në Shkodër
retë e marsit rëndonin mbi çati
qielli i zymtë e zbraste pikëllimin në shi.
Kisha ardh për një mort
për një përcjellje-pjekje
t’u thosha njerëzve “Kryeshnosh!”
Jeta me jetë e vdekja me vdekje!
Si e mbuluam Ramiz Hekurin në dheun e zi
përtej Stom Golemit, në Shtoj të vjetër
u ktheva tek Nana në shtëpi.
Shtëpi o shtëpi, o dashuri e vjetër!
Nëntëdhjetat i ka mbushur Nana
rri në shtrat e nuk b’zan.
Isha i murrëtyer, i lodhur, krejt i ngrirë
-Gëzuar 8 Marsin!- i thashë me zë të mekur.
- Kukeja unë!- tha Nana. - Ky 8 mars
më gjeti edhe pa një njeri.
Pse po jetoj kaq gjatë veç për të përcjellun?
-Po jo moj Nanë, ka dhe gëzime për njerinë...
Po Nana si nana, nuk dëgjon. Veç flet
herë me të gjallë e herë me të vdekur...
Mora veten me vete e u ktheva në Tiranë
më vunë në mendime fjalët e Nanës.
Mos vallë i ngjas dhe unë asaj
me dënimin të vuaj pikëllimin e përcjelljes?! 

Shkodër, Mars 2012


KARVANAJ 

Karvan me drita- karvan me yje
atje në rrugën Karvanaj
jetonte dikur si nimfë në pyje.
Kujtim i mbushun lotë e vaj
ani pse fshehun në shkurre vitesh
me magji ujnash në sytë e saj.
Flladi i liqenit- Bregu i Ranës
hije të randë lëshon Mali i Hotit
përskaj dy shtetesh, diku anës.


KUJTESA E BRIGJEVE TE DETIT 

Më parë bregdeti kishte pak shtëpi
e një lokal të vogël “Breshka”.
Fare pranë detit, brigjeve të qeta
një rrugë të gjatë me plepa.
Ato janë shumë larg në kohë
veç valëzat ndër kujtime m`i sjellin
Pallatet me ballkone ajrore
nuk është e mundur të smbrapsen
tashmë...
Gjithçka që më fanitet si koha ime e blertë
është nostalgjia e brigjeve të detit.

2012 
Revista "Art & Vine" Nr.1, faqe 46, 2012