🟠 FAJIN E KA HEKUBA - K. Traboini / Pantheon Books 2014

KOLEC TRABOINI

FAJIN E KA HEKUBA

Perënditë nuk e mbrojtën dot Trojën

se grekët ishin dinakë, i mashtruan hyjnitë

që ndiznin marihuanë a flinin.

Po ka njerëz që shkaqet i gjejnë diku tjetër

tek Hekuba, bija e Cezeut, gruaja e Priamit

që lindi plot 19 fëmijë - edhe Paridin.

E thonë se Paridi ishte shkaku

se shkoi rrëmbeu Helenën e bukur

e të mos kish lindur Paridi

rrëmbimi nuk do kish ndodhur.

Të gjitha i thonë me hamendje - përralla

por Troja prapë se prapë është djegur.

Legjendat mbetën gërmadhash

kur në botë u shpall dita ime

kësisoj e kam dhe unë një Iliadë

dhe një Trojë e kam - shtëpinë time

kthyer dhe ajo në gërmadhë.

Për gjithë këto gjëra që ndodhën

në jetën time - fajin e ka Hekuba

e me Hekubën nënkuptoj Nënën time.

Sepse po të mos kish lindur shumë fëmijë

unë do të isha i vetëm

nuk do ta ndanim kafshatën e bukës

në shtatë gojë të çapëlyera në fëmijëri

dhe një motër e vogël s’do kish vdekur.

Po të mos kishte lindur Paridi

po të mos kisha lindur dhe unë

gjërat do të ishin ndryshe

s’do përjetoja këtë kalvar mundimesh

ku jeta më tërheq përdhuni.

Fajin e ka Hekuba

Hekuba dhe Nëna ime.

2013

SHPIRTI DHE FRYMA

Je shpirti i natyrës

valë deti dhe flladi

që përkëdhel fytyrat e njerëzve

je aroma e luleve të pranverës

fryma e qiejve që na i zgjon ëndrrat

edhe kur flemë edhe kur zgjohemi

aty gjithnjë e re dhe e madhërishme

me gjinj të plotë e flokë të harlisur

si lindja e diellit dhe hëna

që zhytet si delfin i gëzuar

nën përkëdhelinë e valëve

gjithçka është dashuruar me ty

se ti je shpirti dhe fryma e gjithçkaje!

TRËNDAFIL NË PORTË

Do kthehem prapë tek portë e vjetër

me trëndafil do ta hap

që t’ mos ketë më mbyllje tjetër

si shtërg i ikur detit larg.

Ti porta ime - shtëpia ime

ti dhembja ime sa një mal...

Janar 2014

GJETHE VJESHTE

U zutë për një fjalë krejt kot

si gjethe që rrëzon prej një klithje

të një shpendi që në muzg nxiton

kur stinët janë në ndërrim e në ikje.

Si të gjeti vallë vjeshta kështu

me ndenjësen përballë në heshtje

dikur ai rrinte aty

e ty të shihte pa reshtje.

Me vështrim e kërkon herë pas herë

aty në kafenenë e vjetër

si zog i harruar dimri

me cicërima për zemrën tjetër.

Tani ti në vetmi nuk flet

po fjalë ke plot në kryengritje

pse vallë të ikte e le

e mbete në këtë vjeshtë në pritje?

Ju pikëlloi vjeshta në sy

erdhi dhe iku

e bashkë s’ju gjeti

të dy…

BIE SHI NË PARIS

Pikat e para të shiut ranë mbi kullën Eifel

pastaj shkitën në krahët e një pulëbardhe në qiej

mbi barin buzë Senës ku dashurohen zogjtë

u lagën karriget në kafenenë e vjetër ku

me mbesën e qenushin rrinte Jacques Prevert

një djalë e një vajzë vietnameze s’e ndalojnë puthjen

u shijon aq shumë puthja nën shi

sikur të ishin në orizoret brigjeve të Mekongut

teksa kalimtarët e lagur mezi gjejnë strehë

nën rrebeshin që do, me çdo kusht ta mundë Parisin

mbi Harkun e Triumfit ulen re nervoze

edhe në varrezat Pierre-Lachaise, mbi gurë

Jim Morrison-i do të këndonte për këtë shi

që tundon edhe nëndheun e të vdekurve

nën qiparisat që elegjojnë pikëllimin e zi

një shitës Biblash ankon nën çadër

po lagen dhe shkrimet e shenjta, o Zot

shkruar kur ende njerëzimi nuk kishte Paris

bie shi, gjithçka në rroposje, thua përmbytet bota

tashmë që Noe nuk gjendet kurrkund

ngecur në kryqëzimin e rrugës Myslym Shyri

ku makinat s’të lënë të kalosh në krahun tjetër

pranë pallatit ku banoj, tek porta

lagem dhe unë që nuk kam qënë kurrë në Paris

sepse kur bie shi në Paris, laget gjithë bota.

 2014

IKIN YJET

Ikin yjet, ca në Romë, ca në Athinë

dale - u them, ku ikët kështu, mos u harroni

kemi qiell edhe ne, dhe ne ju duam

bëj t’i kthej, ata më tutje, s’i qas dot

kokën kthyer më një anë e ikin tutje.

Ikin yjet, netët tona mbenë pa hënë

ha inat me veten time e rri e them

vatrat tona krejt kukuthe prej mërzie

toka ngrin e qielli zbardh si shtrat qefini

se nuk gjejmë, të mjerët ne, një yll Shqipërie.

Ikin yjet- ikin vajzat në tjetër dhé

n’ shtëpitë tona mbemë si qyqet pa fole…

1 Gusht 2014

PROFECIA

Zoti të ka krijuar për të shkruar poezi

sa kohë që të ka falur me dhuntinë e dhembjes

pa t’i mohuar të gjitha bukuritë

të trupit e të mendjes

ti duhet të bindësh për këtë shpallje qiellore

jo duke besuar tek mrekullia

por duke mëkuar dashuritë e vuajtjet

e duke ngjizur me to vargje përditë

kur të jetë mishëruar profecia

triniteti yt do të jetë i përkryer

( trupi, mendja dhe shpirti)

...se, Zoti e parathotë

por poeti vetbëhet.

9 qershor 2008

QIEJT IA PLASIN SHIUN GJOKSIT TIM

Atdheu im është Shqipëria ime

me dy pëllëmbë fushë e një grusht male

në krah e shpatull kam detin

përballë dyndje të frikshme

të cilat nuk di si i përballoi historia

e mua më lindi këtu

Atdheu është sa dy grushtat e mi

që pafundësisht i mbështes në kokën time

tek mendoj kalvaret nëpër të cilat kaloi

populli im

më thoni të këndoj për popullin, e do të këndoj

më thoni të këndoj për gjysh-stërgjyshërit e mi

më thoni të këndoj për Gjergjin e madh

për gratë që u hodhën prej shkëmbit të zi

por mos më thoni të këndoj

për çfarë më shohin sytë

natyrën, zogjtë, pemët, luginat e lumenjtë

të vrarë e shqyer si mo Zot ma keq

retë do të mblidhen si vajtojca pagane

sa kënga ime do t’ia plasë vajit

e qiejt do t’ia plasin shiun gjoksit tim.

2014

 SAMURAJT E FJALËS

Një pjeshkë u rrëzua në kopësht

nata elegjoi në qiell

aroma u var nëpër degë.

Nimfa e lakuriqtë m’u shfaq

mbi liqenin e kaltër të lotit

më puthi në sy dhe u zgjova.

Fëminija më erdhi ndajnatë

-Jam Krishti- më tha- hape portën.

Po unë, as shtëpi e as portë nuk kisha.

M’u shpallën ferri e parajsa

Shën Pjetri me kyçet ia mbathi

veç Purgatori kish mbetur i lirë.

-Ik – i thashë vesit. Ai ndali

më mikloi me fruta të ëmbla

dhe strehëz i bëra sërish.

Desha që ajo të vinte

i shkrova emrin në një letër

e hodha nga balkoni në rrugë.

Yllin tim do ta zbres në tokë

në vend të tij do të shkoj të digjem

se për poetët nuk qenka kjo botë.

Përtej vajzës që dua është deti

gjiu i kaltër me dritë e valëza

dy kodra dhe bregu.

Valëkaltra mbi këmbët e mia

anija shkon drejt perëndimit

rana poshtë meje rrëshqet.

Mali zgjat hijen tej lumit

kështjella përkundet legjendash

klithma ujnash ikin në det.