MOS VDIS DASHURI 2002 NOKTURN 2004 REQUIEM PËR NJË GJETHE 2005 TRINIA IME 2006 KOHA E PROSTITUTAVE 2007 ITAKA GRUA 2008 LULE PELLAZGJIKE 2012 U DASHKA TË DAL NATËN VONË 2012 E KAM ATDHEUN TEK PORTA 2012 DASHURI 2013 FAJIN E KA HEKUBA 2014 ORAKUJT NË FERR 2015 ODEON 2016 OFELI 2019 ODE PËR SHKODRËN

TRABOINI: 12 poezi nga “U dashka të dal natën vonë”, 2012


TRABOINI: POET ËSHTË AI QË SHKRUAN DHE NUK THOTË QË ËSHTË POET

TIRANË - Kolec Traboini, një emër i cili është prezent në botën e madhe të letrave, i ftuar në emisionin “Tete a Tete” në “A1 Report”, ka përcjellë të gjithë ndjeshmëritë, duke pranuar se “të shkruash do të thotë të japësh, një dhënie e drejtpërdrejtë me lexuesin”. Poeti flet me mjaft dashuri për atdheun, ndërsa pranon se i ka dhënë gjithçka.
“Atdheu të dha mençurinë dhe në sajë të mençurisë të dha gjithçka në jetë”, u shpreh Traboini, ndërsa kujton edhe vargjet që ka thurur për emigracionin.
Kolec Traboini vjen me poezi, mjaft elegant, ndërsa shpirti i madh dhe i bukur i poetit, shpalos të gjithë materialin e tij.
“Poet është ai që shkruan dhe nuk thotë që është poet. Poeti nuk është i privilegjuar nga natyra, është një njeri i zakonshëm”.
Traboini duke u ngacmuar nga profesioni, nuk nguron të thurrë diçka.
“Ashtu siç kompozitori përkthen në tinguj, ka diçka poetike edhe tek gazetari. Gazetari ka humbur bukurinë. Gazetari duhet të ngrejë probleme, është fjala, në mënyrën sesi e ndërton. Gazetari duhet të jetë afër nga letërsia dhe ta sjellë në mënyrë të bukur. Ai që lexon, të ndjejë kënaqësinë e të lexuarit”, u shpreh Traboini.
I pyetur nëse ekziston një formulë për të krijuar poezinë, poeti u përgjigj: “Nuk ka një sekret. Poeti ka një letër të bardhë përpara. Ka një kontratë me veten”. Ai pranon se shkruan tematika për të cilat i ndjen, sikundër të ngacmojnë të tjerët me anë të penës së tij. Pas nuk lihen edhe shkaqet ekonomike, për të cilat mund të mos botohen në kohë librat.

Gazeta “Shqiptarja.com” 15 shkurt 2014 



 KOLEC TRABOINI
12 poezi nga libri “U dashka të dal natën vonë”, 2012

1- ATME

Qëkur Atdheu
e treti brenda vetes trupin e tim eti
çfarë më mungon tek njeri
e gjej tek tjetri

2-CAKU I FUNDIT

Pas udhëtimesh të pafund
në vende të largëta
Atdheu është
caku i fundit i njeriut...

3- TUNG NGA ITAKA

Tung miqtë e mi poetikë gjithhapsinorë
- Ju flas nga Atdheu!
U ktheva në shtëpinë time të vjetër
e pi kafe në ballkon.
Vetja më duket Odise i lodhur
nga udhëtimet e largëta
- i grindur me veten tek sheh mëtonjësit,
që Penelopës së tij i sillen përqark
...e ndjehem fatkeq.

Tek rrok me vështrim rrugët e sheshet
e Tiranës - mendoj, jo për kthimin tim,
por, për moskthimet e të tjerëve
që se prajnë Ikjadën e marrakatjen nëpër botë.

Mendoj dhe për Itakën tonë të përbashkët
së cilës i kanë kthyer krahët e ikin, veç ikin,
se një shkak për të ikur gjendet gjithmonë.

Lënë pas një Atdhe të zgërlaqun nga politika
ku çdo natë serviren sllogane të pista
si të ishim një popull trushplarë e mjeranë
a robotë të programuar me frazeologji
shterpë - plehra televizive e silazh politik,
çdo natë në Tiranë.

Sa keq, sa keq...!
Asgjë nuk ndryshon nga e djeshmja
në mentalitet.
Itakë është - apo një stan i ndyrë politik,
ky dreq?!

4- DIMRI NE TIRANE

I drithërueshëm ky dimër në Tiranë
shiu e balta s’më ndahen
vdekja rrugëve turfullon si kalë
semafor ta ndalojë nuk ka
këmbët në pellgje më lagen.

Përmbyten fshatrat në veri
rrufjanët politikë në TV kurvërohen
do t`i dëgjosh përnatë, do s’do.
- Vizat për Europë janë gati!
Politika e bën shurrën ngado...

Mpleksur në filtrat e shpirtit janë
dimri, shiu, atdheu dhe balta
malli e halli
drita dhe errësira
buzëqeshja dhe skërmitja
puthja dhe kafshimi
pëllumbi dhe plumbi

të mençurit që heshtin
...e budallenjtë që flasin!

5- KOHE E EGER

E rëndë, e plumbtë u lëshua nga qiejt
kjo natë dhjetori e frikshme për vdekje
e frymëmarrja si erë, sonte

shuhet nëpër konstruksione metalike
pa gjetur kurrkund një trup prej mishi të butë
dhe dora u tha e rreshkur për prekje.

As që bëhet fjalë për puthje të nxehtë
se koha e puthjeve është tretur
diku përtej detit në horizontet e ikjes.

Njerëzit kafshojnë dallgë e shkuma pi zogj
nën klithje legjendash pa trajtë e pa formë
që e kthyen të metaltë kohën tonë.

Gjithçka është shkimur në horizont
tanimë somnanbul në këtë natë dhjetori
më kot për një prekje prej mishi të butë

kërkoj ... e kafshoj vetveten.

6- ME KRISHTIN ME BASHKON
REVOLTA NE TREGUN E KRIPES

Mos më flisni për kurora dafinash lavdërtare,
i urrej lavdimëdhenjtë, të shpifurit
që nga mëngjesi në mbrëmje

e, në është e domosdoshme
një kurorë mbi krye gjithsekush ta mbajë
në këtë jetë - do të zgjidhja

një kurorë ferrash si Krishti, anipse nuk kam
asnjë tipar që më afron me Krishtin
veç revoltës në tregun e kripës.

Në atë sens, po. E dua një kurorë me gjemba:
e të drejtën për të thirrur: Jepini popullit kripë!
Poshtë qeveritarët që nuk dinë
t’ia shterin rrjedhjen e lotëve njeriut!

...Prej dy mijë vjet kjo klithëm!

7- JUDA, PEMET DHE LITARI

Jam dëshmitar sesi Judë Iskariot
i shpallur qeveritar në këtë vend
trumbeton lumturi për popullin e vet.

Në sfond të një litari në një degë peme
jam i dënuar edhe unë ta shoh e ta dëgjoj
zërin prej zgavre.

Direktiva qeverisjes së tij tinzare
për ditën e sotme është:

- Të mbjellim sa më shumë pemë
e litar të prodhojmë sa më shumë
për popullin...

8- ME VRISNI DHE MUA...

Ju hije shpellore me fytyrë njeriu
ju vrasës gjakftohtë në kolltukë qeverish
që armët i keni për të mbrojtur njeriun
por i vrisni njerëzit si kuajt, në rrugë.

Më vrisni dhe mua qenër, më vrisni!
S’e dua jetën nën ju!

Këtu jam në shtëpinë time
por, për t’ua bërë më të lehtë vrasjen
po dal edhe unë me popullin në rrugë.

Në dorë do mbaj të Atdheut flamur
dhe për t’ju dhënë alibi për krimin
do të mbaj në dorë edhe një gur.

Më vrisni dhe mua, qenër! Më vrisni!

9- THEMBRA E AKILIT

Në Veri bie borë - në Tiranë mizëri
në Kandahar shqipot vriten- familjet në zi
si çakenj politikët - skërmiten në TV-i.

Disa me çdo çmim s’duan të ikin
të tjerët me çdo kusht duan të vijnë
balashë e kaltrashë- kuqalashë fytyrminj.

O zot pse ky popull kurrë s’zuri mend
hajdutët e kopukët i zgjedh në Kuvend
ku lehin si qentë- bëhen gaz për çdokënd.

Pse vallë mallkojmë ata që pushtetin e kanë
e mendjen s’e vrasim për ata që vijnë pranë
mes njërit e tjetrit ndryshimet ku janë?

Burra-kurvat s’duan të dinë për t’mjerën
Shqipëri
lapërdharët harrojnë a bëjnë sikur s’dinë
se për këdo në këtë botë këmbana do të bijë.

Sado që të zgjasë tërbimi i Akilit
vjen koha dhe ora për thembrën e tij...

22 shkurt 2012

10- U DASHKA TE DAL NATEN VONE...

Mbrëmë vonë dola në Bulevardin Dëshmorët
e Kombit, të rënëve - që ky bulevard
të ishte i lirë si vetë Liria.
Por, Liria shpeshherë gjendet ngushtë
si pëllumb i përgjakur, i plagosur
sa ndalon edhe frymëmarrjen e pishave
që i lëshuan halat e tyre të vrara këtë dimër
prej breshërisë së plumbave
mbi trupat e pajetë të demostruesve
me sy të hapur e të ngrirë drejt qiellit
të murrëtyer në atë ditë të egër
pa ditur se pse duhej të vdisnin.

Dëshmorët
emrat e të cilëve mban ky Bulevard
përballë ndërtesës qeveritare
u bënë vend dhe katër të ardhurve
në Panteonin e Kombit
pa ditur dhe ata
pse kishin luftuar e pse kishin rënë
dhe a duhej që kujtimin e tyre ta përgjaknin.

Mbrëmë dola në Bulevardin Dëshmorët
e Kombit - kudo zotëronte errësira dhe frika
policët e fshehur pas kolonave përgjonin
trupin tim si hije e dyshimtë
tek afrohesha pranë luleve e banderolave
si një ushtar pas një beteje të frikshme
ku humbës ishin të gjithë.

U dashka të kemi dhe ne një Vaterlo
u dashka të kemi një Napoleon në çdo kohë
u dashka të kemi dhe kufoma
u dashka të dal natën për të mundur
errësirën që kish pllakosur në gjoksin tim.

U dashka të ndez një qiri amshimi për paqe
në të cilin flakërojnë shpirtat e ikur
me nga një plumb qorr në pabesi.
U dashka, që gryka e automatikut
t`i drejtohet hijes sime të vogël
se përbëka një rrezik për shtetin.

U dashka të dal natën vonë
për të vrarë frikën.
se frika qenka më e rëndë se vdekja.
Më mirë qenka të vritesh!

11- EUTHANASIA

Më thoni pse janë intelektualët
pse është shteti dhe pse janë litarët
- njeri në punë të ndërgjegjes
e tjetri në punë të xhelatit?

Që të ketë një alibi shoqëria
intelektualit i duhet vetflijimi
pasi të braktiset, të zbohet
si Krisht në kalvar të rrëzohet.

Të shkruajnë pastaj gazetat
politikët të dërgojnë ngushëllime
mbi trupin e pajetë të viktimës
pa harruar të mbajnë dhe fjalime...

I braktisur nën dhè në të gjallë
i lavdëruar deri në qiell në të vdekur
ky është fati i intelektualit- fatziut
dhe ndërgjegja e pavrarë e njeriut.

Të blesh një litar qenka më e lehtë
Se të luftosh me të keqen në këtë jetë...

26 prill 2012

12- VETKRYQEZIM

Drurin dhe gozhdët i kam zgjedhur vetë
e kryqin në shpatull e kam lënë t’më bjerë
më pëlqen më shumë të jem Krisht në kalvar
sesa Judë me 30 aspra argjendi të jem.

Çdo Judë paralli mund të bëhet deputet
sot është e pakuptimtë sakrifica për të tjerë
të mirin e të varfrin i quajnë Don Kishotë
kusarin - president e të ndershmin - qyq
i mjerë.



Portreti i poetit permes vargjeve të tij - nga Vllasova Musta




PORTRETI I POETIT PERMES VARGJEVE TË TIJ
Nga Vllasova MUSTA
Është kënaqësi të marrësh njëherazi dy vëllime poetike në duar, e për më tepër, kur këto i ka shkruar i njëjti autor, që është edhe miku yt. Jam njohur me Kolecin para shumë vitesh, gati 40 vjet më parë, kur ai u emërua me punë në Kinostudio dhe kishte fare pak kohë, që kishte botuar librin e tij të parë me tregime “Petalet e bajames së hidhur“.  dy librat e rinj, vinë pas një vargu të gjatë botimesh në prozë dhe poezi dhe që çuditërisht mua më kujtuan apo më sollën pranë freskinë, aromën dhe bukurinë e ”Petaleve të bajames së hidhur“ që si një biskajë përherë e blertë, u prin gjithë atyre që erdhën dhe do të vinë pas...
Tek lexon nga njëra poezi tek tjetra befas ndjen se të kanë marrë me vete, të kanë futur në magjinë e tyre dhe krahas leximit, ndjen zë, ndjen tingull dhe kaq e plotë të bëhet kjo tingëllimë, sa të duket sikur nuk ke përpara një poezi, por një qënieje të gjallë, që të flet, të zgjon, të troket e të merr pas vetes duke të shpalosur pafundësi ngjyrash, stinësh dhe ditësh njerëzore.
Poezitë e Kolec Traboinit, përcjellin ngrohtësi, kanë dhimbje, kanë trishtim, kanë brenga apo mall, po aq sa kanë edhe dritë dhe forcë dashurie. E ndoshta për këtë lexohen me një frymë, si në një rrëfenjë, ku janë të mpleksur hijshëm të gjithë elementët që i duhen për t´i dhënë ngjyrë, hapësirë dhe frymë. Përmes poezive vizatohet me një elegancë të hollë dhe tepër i spikatur, portreti i tij, bota e tij, ëndrrat e tij dhe gjithçka që përmbart në të tërën poeti Kolec Traboini.
Dhe kësisoj, nga njëra poezi tek tjetra, është pranë teje jo vetëm poeti, por njëherazi qytetari-intelektual, që s´mund të jetë indiferent dhe përmes një trishtimi njërëzor, na pohon: / Para pallatit tonë të vogël me tulla të kuqe/ Ngritën një ndërtesë të stërmadhe gri/ Që të kujton dinosaurët /E lartë, hijerëndë e të egër. /Tani nuk kam më veç një përçik qiell /E një çarçaf të verdhë /Varur në ballkon si diell…/.
Më tej, të shfaqet njeriu me shpirt të ndjeshëm, që preket qoftë dhe nga një detaj që ndesh në të përditshmen, që ka përjetuar dhe mban të ndrydhur fëmininë e jetimit, që e ndjen më mirë se kushdo tjetër këtë varfëri shpirti dhe natyrshëm thotëne poezine “Shtëpia e fëmijes” - mikut tim Ilir Çumani: /Një plagë Një dhimbje /Një dashuri /Që të ndjek pas gjithë jetën /Për pëllumbat e lagur në shi /Një strehëz. /
Me tjetër forcë, me tjetër zë e vetëm duke pulsuar të vjen pranë atdhedashësi, ai, që e ka atdheun tek porta, që e merr me vete kudo që shkon e që malli për të është i përhershëm e i pandshëm, i plotë dhe i dridhshëm brenda botë së tij. Ky zë gati gati si në një lëngatë thërret përvajshëm: ”ma vodhën atdheun“:  /Ma vodhën Atdheun kur ika/ Ma vodhën Atdheun si të mos ish/ Erdh koha të ndjehem i huaj /Në vendin tim kur u shfaqa sërish./ E vetmja mundësi është të thërras /Deri në kupë të qiellit më zërin prush:/ Ma vodhën Atdheun! Ma vodhën! /Po këtu nuk të dëgjon më askush. /.
E midis tyre, si një kalorës që veçse trokon e s`di të ndalet, përherë rrezëllitës e gjithëstinësh, vjen i dashuruari, e kur fjala është për dashurinë, duket se tek poeti ravijëzohen gjithë ngjyrat e ylberit, fryjnë gjithë flladet dhe erëmirat, këndojnë e cicërojnë gjithë shpendët e hapësirave qiellore dhe zemra e tij, është strehëz për të gjitha, është fyell, këmbanë, trumpetë që bie e troket në çdo stinë. Është një e vërtetë e dëshiruar prej kujtdo e për më tepër e një shpirti artistik siç është poeti, që të jetojë bashkë me dashurinë, ndaj ai përsërit: /Nëse viktimë quhet një vajzë /Që unë në kupë kërkoj ta pi /Ma merrni jetën pa mëshirë /Se sa të rroj pa dashuri./
Ose në një tjetër poezi, ai thotë:
/Nuk e di, nuk e di /Pse dashuria më shfaqet si Dielli /Që del e më ngroh bash atë çast /Kur shpatullat i kam të ngrira./
Kolec Traboini është poeti dhe shkrimtari në kërkim të një motivi të ri, përherë i prekshëm dhe i ndjeshëm, përherë i freskët dhe me ngjyrë e kështu do ta kemi pafundësisht, se ai ka tharmin e krijimit, të pjekjes e të lindjes, të mrekullisë që sjell krijimi që buron nga shpirti, i lirë, i pastër dhe tingullshumë.
 14 shkurt 2014
Pena shqiptare suplement i  gazetes "Telegraf"e Ejte 3 prill 2014 f. 19.