Në gjuhen shqipe - Albanian
NJE EVE PER KRISHTLINDJE NE GEGNISHT
Të paska gjet fundviti ma të bukur se një nimfë
rreze dielli, çokolatë e një gotë venë.
Tue të pa ty as borë e acar s'po duken -a thue t'kanë frikë?
...Pranvera bashkë me ty vika në dhjetor
e janari qënka mbështjell me shall buzëqeshje.
A je tue pikturue ndonjë etyd - simbol për jetën
a shpirti në Krishtlindje po të thotë: Pije me fund!
Se ky gjak Zotash në dehje të çoka në nandë qiej! Gjithkund!
... Shumë e bukur gjithçka në ty - desha me thanë
pa e dit lumnisht a thashë - gjithëçka çfarë desha!
© Kolec Traboini 2011
KOLEC TRABOINI
U DASHKA TE DAL NATEN VONE...
Mbrëmë vonë dola në Bulevardin Dëshmorët e Kombit
të atyre që kishin rënë që ky bulevard i Tiranës
të ishte i lirë si vetë liria
ashtu si në qiell fluturojnë pëllumba të bardhë
por liria shpesh herë gjendët ngushtë
si pëllumb i përgjakur, i plagosur
sa ndalon edhe frymëmarrjen e pishave...
kështu në Janar
pishat në bulevard rënkuan thellë
i lëshuan halat e tyre të vrara
prej breshërisë së plumbave të Gardës
mbi trupat e pa jetë të demostruesve
me sy të hapur e të ngrirë drejt qiellit
të murrëtyer në atë ditë të egër
pa ditur se si e pse duhej të vdisnin.
Dëshmorët
emrat e të cilëve mban ky Bulevard
përballë ndërtesës qeveritare
u bënë vend dhe tre të ardhurve
në Panteonin e Kombit
pa ditur dhe ata
pse kishin luftuar e pse kishin rënë
dhe a duhej që kujtimin e tyre ta përgjaknin
mbrëmë vonë dola para Kryeministrisë
kudo zotëronte errësira dhe frika
ushtarët e fshehur pas kolonave përgjonin
trupin tim si hije e dyshimtë
tek afrohesha pranë luleve e banderolave
si një ushtar pas beteje, në Vaterlo
ku humbës ishin të gjithë
u dashka të kemi dhe ne një Vaterlo
u dashka të kemi një Napoleon në çdo kohë
u dashka të kemi dhe kufoma
u dashka të dal natën për të mundur
errësirën që kish pllakosur në gjoksin tim
u dashka të ndez një qiri amëshimi për paqe
në të cilin flakërojnë shpirtat e ikur
me nga një plumb qorr në pabesi
u dashka, që gryka e automatikut
ti drejtohet hijes sime të vogël
që përbën një rrezik për shtetin
u dashka të dal natën vonë
për të vrarë frikën
se frika qënka më e tmerrshme se vdekja
më mirë qënka të vritesh!
© Copyright Traboini 2011
DUA TE SHKOJ NE SHKODER
Dua të shkoj në Shkodër!
Më ka marrë malli për shegët e Baçallëkut
e buze liqenit për një peshk në tjegull.
Të isha fëmijë edhe një herë
kisha me vrapue si i marrë nëpër rrugë
pa frikë e drojë se kishin me më qeshë.
Ah, si na iku jeta për duarsh, e ujnat
ikën në det për mos me u kthye ma kurrë
edhe shiu nuk bjen ma si atëherë.
Prej larg ma ban me sy një shegë
unë pa e prekë me dorë
nuk mundem me dekë!
© K.P. TRABOINI 2010
ARKAPI NË QIELL
KOLEC TRABOINI
ARKAPI NË QIELL
Kurrë nuk e mendoja sa shumë diell
kishin ishujt e Egjeut
ku përvëlohej jeta ime mergimtare
por ai diell nuk ish më zhuritësi
kish një tjetër brenda meje që më shkretonte
e ai ish mall - zjarri që të djeshmen ma dogji
kur ika prej antikohës sime në marramendje
për të kapur qiejt që më ishin ndaluar
e tash prej largësive më tundon ëndërrimi
për të hapur një arkapi në qiell
për të zbritur përmes litarëve të shiut
në një kohë tjetër, si ndër ëndrra
si Eliza në një botë që nuk gjendet
për të qëndruar tek borduret e lulishtes
të studios sonë, kur dikur bënim filma
ku dikur shpenzonin shpirtin
me nje çmim aq të lirë
se liria asokohe, o vellezër, nuk vlente
as sa një m... bolsheviku.
më kaplon ëndërrimi të shkoj në atë kohë
të takohem me miqtë e dikurshëm
e spiunët t’i shoh drejt në sy, pa droje
të dy palëve t’u jap një kafe në klubin e vogël
në fund të oborrit te Kinostudios
nën hijen e pishave...
digjem nga malli i mërgimtarit
shtegtuar drejt ëndrrave, duke lënë pas veten
fshehur nëpër shkurret e fëmijërisë së brengave
duke lënë pas kohën që nuk ka kthim,
e bashkë me kohën një jetë në mjegull
a rënë përdhe si halat e pishave
në një peisazh gri – kohë mizori
që nga largësia e viteve më ngjan
me një anije të braktisur, imazhi i së cilës
ankoron ende frikshëm në celuloidin e mendjes.
edhe në u kthefsha ndonjëherë, ...i them vetes,
nuk do t’i gjej kurrmë miqtë e vjetër
sepse të shumtit u shpërndanë nëpër botë
si zogj të tromaksur e vetharruar
ca prehen në gjumin e përjetshëm
ata që kanë mbetuar
mbi supe kanë peshen e mbijetesës
që shpesh herë thërmon njeriun
si kum deti - edhe artin edhe jetën.
çdo dite e nga pak, duke u plakur
si guacka një molusku ndjehem
tallazet e jetës më kanë përplasur diku
në një kënd të botës, ku kujtimet
marrin vlerën e një realiteti të vdekur...
Si mund të hap një arkapi në qiell
të zbrez sërish në kohën time?!
__________________________________
Libra nga autori K.Traboini gjenden në shitje në Librarinë "Agolli" pas Bankës së Shtetit në qendër të Tiranës si dhe në librari të tjera në kryeqytet: Albania, Friend's Bookhouse, Skala.