DASHURIA MË E BUKUR - libër nga K. P. Traboini

 

🔴 NË MOSHËN QË KEMI

...sa i pëlqeka njeriut:
t'i flasin një fjalë të mirë,
t'i bëjnë dhuratë një varg,
po fundja dhe një gjethe vjeshte,
t'i tregojnë fluturimin e një pëllumbi,
t'i thonë se jetës se vet i dha një kuptim.

Në moshën që kemi sa i pëlqeka njeriut:
t'i vijë një çupëlinë - buzëkuqe
e një kokërr mollë t’i japë me një puthje,
t'ia heqë nga supet një thinjë
rrëzuar prej tundimeve të kohës
që e shtyjnë anijen e fatit larg
për t'iu bërë Atdhe një tokë në fund të botës.

Në moshën që kemi sa i pëlqeka njeriut:
ta shikojnë në sy me mallëngjimin e asaj
çfarë dikur ka qenë e kurrë më
nuk mund në jetë të kthehet paskëtaj.

Në moshën që kemi
na përlotën sytë tek shohim
mirënjohje njerëzore e perëndimin e diellit.

© Kolec P. Traboini
Lirika dhe Etyde, Boston 2007

 

Zero pas njëshit - nga K. P. Traboini

 

🔴 ZERO PAS NJËSHIT
- Bankierin e vranë para Bankës së vet.-

Sot do të shkruaj për njëshin, 

për njëshin që pas vetes kishte shumë zero, 

- kuptohet të tillë njerëz quhen milionerë.

Kushdo që kalon pranë tyre ndjehet i vogël, 

ndjehet një njësh pa zero pas, 

i humbur në botën e pafundme të shifrave 

që s’duan të dinë për mendjet e ndritura 

- as për talente jashtë tabelës së shumëzimit.

Ne të gjithë e filluam nga njëshi, 

ai si ne po ashtu, ishim në një burg popujsh e racash 

dhe nr. matrikullit për të gjithë ishte një 

- por jeta paskësh qenë 

më e thjeshtë nëse gjendesh numër i vogël.

Kur portat e ferrit u hapën, 

i madh ishte zemërimi i shtypjes, 

e marramendshme ishte ikja prej trojesh, 

- por kishim përpara një mal pamundësish.

Ca fatlumë u ngjitën, ca u vranë, 

të tjerët mbetën aty ku ishin 

në kthinat e vjetra,
në shtëpitë me suva të rënë e lagështirë 

e me pak liri më tepër 

- por aspak mundësi më shumë.

Ai vazhdoi të ngjitej, sa më lart 

aq më shumë zero pas njëshit,  

shifrat tregonin marramendshëm 

 shkëlqimin verbues të ambicies së madhe 

- por dhe zilia që gërryen shkëmbin diku priste.

Sepse dihet, sa më lart të ngjitesh
aq më shumë i shkon rrezikut për skaj,
 e për milionat, zerot pas njëshit, 

- të japin gjysmën e lekut e të nisin në botën tjetër.

O Zot sa transaksion i lemerishëm,
të rrëzuan në rrugë me gjashtë plumba,
t’i numëruan një e nga një si para të thata 

pa lënë kohë ndërmjet t’u ktheje faturën 

-kuponi tatimor nuk vlen për botën tjetër.

Aty ishin policët, kalimtarët aty motori 

me kapuçonët e zinj, skafandrat edhe ata 

me ambicien kryeneçe që duke të vrarë ty 

t’i shtonin njëshit të tyre zero të pafundme, 

- sepse pagesa për vrasjen tënde ishte e majme.

Ti ike, të përcollën hipokritët, 

ata që të shiteshin si miq e u pastroje paratë 

të lanë vetëm, por dheun ta hodhën përsipër rëndë-rëndë,

- duke mbuluar transaksionet e tua në heshtje.

Ti dije aq shumë sa veç varri jepte garanci 

që ti më s’do të flisje, ndaj 

ta blen vdekjen me çmim më të lartë, 

kësisoj edhe në vdekje të nderuan 

duke respektuar ligjet e Mafies, 

- vrasësit e tu kurrë të mos gjenden 

se ikin në mes të ditës në drejtim të paditur.

Sa lule hodhën mbi varrin tënd, 

sa pikëllime të shtirura u gjendën, 

sa gra ledhatare i nxinë sytë me lot, 

sa burra të politikës medituan, 

- i kishte të gjitha e tani nuk ka asgjë.

Tani je një asgjë, edhe njëshin ta morën,
zerot nga pas ranë si të mos ishin, 

veç krimbat t’u gjenden si milionat, 

erdhën edhe ata të merrnin 

çfarë mbetet si trup kur shpirti ka ikur, 

- edhe ai në drejtim të paditur.

Tanimë banka punon pa ty, 

bankierë shtojnë masat e sigurisë që babëzinë 

ta mbrojnë nga krimi që shfaqet 

me skafandra e motor Suzuki,

- kësisoj dhe ata, qetësisht, 

të shtojnë zerot pas njëshit të vet.

©️ Kolec P. Traboini

Nga libri "ODEON - për gjëra që ngjasin"
Pantheon Books Edition 2016.

Edhe poetët ikin...K. P. Traboini

 🟢 EDHE POETËT IKIN

Edhe poetët ikin, vëlla Poet, ikin 

as mosha, as vitet, as udha, as shtegu 

as vetmia, as vuajtja, as burgu, as pragu 

as miqtë e as shokët nga udha nuk të kthejnë.

Veç në qiellin e Krishtlindjeve të shohim të tretesh 

si çdo yll që pikon, vëlla poet, që pikon 

në qiellin e ngrirë ku zogjtë në heshtje 

ravizojnë një çerdhe shprese prej akulli.

 

Ravijëzojnë një trëndafil në formë zemre,                      

ravizojnë portretin tënd me krrela Esenini 

e jakën e ngritur të palltos së vjetër  

ku strukeshin mendimet 

e duart ndër xhepat e shqyer që mardhnin 

si dikur në robëri edhe në liri, të varfër. 

 

Mbi qiellin e varrit tënd fluturojnë zogjtë, 

në borë, në shi e në diell janë atje, 

cicërrimat të thërrasin po ti s'mund të ngrihesh 

edhe kur miqtë të thonë "Eja të pimë një kafe!" 

si dikur edhe tani, mbledh supet e s'ndihesh! 

 

© Kolec P. Traboini

Boston, dhjetor 2006