🟢REQUEIM PËR NJË GJETHE - K. P. Traboini / Tiranë-Boston 2005

K. P. TRABOINI 

 

REQUIEM PËR NJË GJETHE

Ra një gjethe mbi stol një ditë vjeshte,

kur në lulishten e qytetit tim isha vetëm.

Nuk e di pse më erdhi e ç'donte të më thoshte

e ç'note muzikore kish sjellur me vehte.

E lashë të këndonte vokalica si vajzë

që nga mësimet e liceut kish ikur,

por fryjti një erë djallëzore e ftohtë

e këngën ja nderpreu papritur.

Frymën e fundit la në dorën time

me një tingull të verdhë, të venitur. 

15 prill 2005

INTERLUD  

Tek endem nëpër fjalët e nëpër vargje

ndjej një fllad që mbështjell kohën time bezhë

pas grisë së rinisë dhe të zezës së fëmijërisë

që kanë mbetur fiksuar në eternën qiellore,

sepse kurrkund më në relievin e tokës

nuk u gjëndet më asnjë gjurmë.

Ai fllad melankolie, që kohës së vrarë i jep frymë, 

tretet nëpër dritëzat e zbehta të së shkuarës

dhe e mbështjell të tashmen - ekzistencën time,

me një aliazh metalik pa ngjyrë…

17 TRËNDAFILA

Ashtu, si gjithmonë gjëndet një varkë e vjetër

tek troshitet brigjeve apo në dete

me imazhin e atyre që mbante dikur, brenda vehtes,

kërkoj për 17 trëndafilat e rrugës Aleksandër Moisiu,

kërkoj brenda njeriut - ku troshiten ngjarje,

kërkoj brenda ngjarjeve -  ku troshitet njeriu.

Sepse tek kushdo e gjithkund

gjendët gjithmonë ndonjë varkë e vjetër

ku janë harruar petale puthjesh të nxehta...

Pres, si një varkë e harruar brigjeve,

të fryjë bunaca e prap në det të dal,

ndoshta në lundrimin tim të fundit

në kërkim të 17 trëndafilave të humbur.

QIELL I VDEKUR

Më lodhi kjo pranverë pa shi,

më lodhi ky qiell i vdekur në sy,

se ç'kam nje dëshirë - të qaj sot me ty.

Më lodhi ky udhëtim pa fund

këto enigma shtigjesh, pa kry,

se ç'kam dëshirë - të qaj sot me ty.

Më lodhi kjo ëndërr e tharë në qerpik,

perjetë të ndarë- kurrë s'u bëmë dy,

se ç'kam një dëshirë - të qaj sot me ty.

Më lodhi mungesa e lotëve,

që koha në qilar i mbylli me dry,

se ç'kam dëshirë - të qaj sot me ty.

Duke mos patur lotë- qajmë si idiotë,

pa pikë loti në faqë e në sy,

se ç'kam një dëshirë - të qaj sot me ty.

Më lodhi kjo pranverë pa shi,

më lodhi ky qiell i vdekur në sy...

16 Maj 2005

GRAVITETI I DËSHIRAVE

Më kaplon ankthi i ikjes prej vetmisë
ndaj perpiqëm në këtë buzëmbrëmje,
të kapem pas një udhëze imagjinare 
për të ardhur deri tek riciklimi i dëshirave,
si copëzat e qelqeve të një kaleidoskopit të thyer

në sfondin e qiellit të zymtë.

Për të ndjerë - në është e mundur,

(sado pak … sado vonë e sa më pranë),

sërisht shpresen për një ëndërr

për një trajtë e për një frymë,

që kurr nuk e humba

dhe askurrë nuk e gjeta...

Më kaplon graviteti i dëshirave

(pa cak …pa fillim e pa mbarim)

Journey of Destination*

i shtrirë pikëllueshëm në mes të tokës e hënës

e kurrgjë tjetër.

Boston 2004
 

*Udhëtim në destinacion

U BËRA TRUNG...

 Po gdhënd një statuetë të drunjtë në trungun e mallit,
që mes shqotave u trand, degët ju thyen e rrënjët kanë nisur ti kalben,
Përditë e gdhënd, por formë nuk merr e mezi i dallohen tiparet,
pastaj si të isha  Zoti i qiellit, i jap frymën time e druri nis e ngjallet.
Rri e shoh krijesen time, që më përqesh si Pinok i zhgënjyer
e vehten e ndjej, si dru që lëviz, në këtë mergim të urryer.

U bëra trug, tërë jetën u vetëgdhënda, kurrë nuk shpëtova prej kalbjes...

VAJZA ME BISHTALEC

       

Portat e zëmres s'më kanë çelës

mi kanë rrëmbyer në rini

një shoqe shkolle më s'mi ktheu;

ndaj hyrë pa trokitur, o njeri!

Esmaja e bukur si perri,

një  vajzë me bishtalec të zi...

2004

VARKA E RE

Më thanë një ditë:

-Ti po e shkatrron këtë varkë të vjetër

që si antikuar, gjithësesi  vlen

e kjo e reja - për ty - nuk ka kurrfarë fitimi,

se lumi yt,  është tepër i ngushtë,

pak do që të dalësh në bregun tjetër.

- Nuk dua të shkatrroj - i them vetvehtes

dhe të tjerëve në poezi ua them, -

por nuk rri dot pa ndërtuar varka të reja

e kjo është destina, fatlume a fatkeqe

e racës së pagjumë të poetëve.

Më thanë e u thashë

e secili shkoi me mendjen e në udhën e vet...

E unë në vetminë time

vazhdoj të ndërtoj varken e re

nën argasjen e erës e shkulmeve të detit,

nën fanarët gjysëm të shuar  të portit të ëndrrave,

nën tingujt e përmortshme të një këmbana

që tonon më Requiemin e Verdit - triumf mbi vdekjën

e nuk më lë - as ditë ë as natë - të dremis kokën.

RABECKAT E MENDIMIT

Nuk mund të heshtja.

Kisha shumë gjëra ende pa thënë,

shumë ide e mendime që kërkonin të shfaqeshin

dhe ja u hap një portëz dielli, ( e hape ti plot delikatesë)

dhe ato nuk pritën t’u thosha: po dale, ku vini,

rregulli, morali, jeta, familja, fëmijët... Ndalimi!

Nuk pyetën për kurrgjë...e ja tani

ku rrinë si rrufjanë të vegjël rabeckat lozonjare

të mendimit...

në krahun tënd( poetik),

atje ku duhej të rrinte një ëngjëll roje,

sipas ritual-moralit pankristian

për qëndrim statual në publik.

E tani nëpër enigma vegimesh ti më shfaqesh

si një Borëbardhë e revoltuar, 

që para se me ëngjëjt e porcelantë

pëlqen të lozësh me rabecka hokatare.

POETËT DHE ZOGJTË

             
 Ndjeva rezonancën e timbrit tënd
 drithërimën, frymëmarrjen e gjoksit
 ankthin e ikjes hapsirave të ireales

 dëshirën të dëgjosh tinguj kozmikë
 që vinë tej e përtej Universit

 e të shlodhesh në shezlongun e erërave
 tek thua: "poetët ikin si zogjt pa ligje"
 e ëndrrat u rëndin qiejve pa adresë”...

 Vërtetë pse rëndin zogjt dhe poetët

 nëse ti në qiell nuk ke dalur t’i presësh?!

E PREKA MUZGUN ME KRAHË

E preka muzgun me krahë
e nëpër ëndrra mesdite çapita,
që nga mëngjezi të shoh një Evë shprese
në udhë - më kot prita.

Vizioni perëndimit diku larg
tek shuhet mes liqenësh veriorë,
më shfaqet me një fytyrë dielli
si zanë Jutbine e përkorë.

E preka muzgun me krahë
një tufë harrakat-harabelash më dalin prej gjoksit
e ikin nëpër rrëpira ndajnatë pa strehë...

HIPNOZA DIMËRORE

Hipnoza dimërore ja mpiu  palcën mendimit
e copa akulli të thyera në gjakun e shpresës u ngjyen.

Krrokamat e lisit i çvirgjëruan engjejt e qielllit
në një rrugë qorre që nuk të shpie kurrkund.

SARKOFAGU

Orgazma e çfrenuar e skizofrenisë publike
hap e mbyll portën e një sarkofagu të errët
ku gjendem i lidhur në pranga fijëzash mishi
pa ditur pse ndodhem i vetëvarrosur këtu.

PARTITURAT E SHIUT

Ikën trombat, violinat, kontrabasët,
dirigjenti, spektatorët madje edhe portjerët.

Ikën të gjithë - nuk mbet njeri,
Butrinti rroposet në shi.

Po unë çfarë dua në mes të statujave?
Mbase jam një violinçel i lagur
 që dikush nga orkestra e harroi,
një djall e di.

Le ti bie këtij violinçeli
derisa hëna të zbresë me drapërin e artë
për të korrur grunajat e yjeve të shpresës,
që pikëllojnë mbi statujat e mbytura të liqenit
si në një pellg lotësh prej tremijë vjet.

Përmes litarëve të shiut,
violinçeli i lagur i shpirtit tim
hap partiturat e Mozartit
e derdh tinguj në qiellin e Butrinit.

Në përëndim deti qetëson valët
e patat e egra ikin drejt Korfuzit.
Të vetmit spektator në amfiteatër
heshtja dhe ti.

Ti Dea - unë Mozarti.
Eja të lagemi në shi!

KLITHMA

Kërkoj por kurrkun nuk e gjej vehten.

As nga e djathta e as nga e majta

as në pushtet dhe e as në shoqata

veç diku në kopshtin e fantazmave të mendimit

ku mbledhur shuk rrinë kockat e ngrata.

- Ku-keja unë! Paskam vdekur!

2005

MAKTHI I NGRICAVE

Hyrja e piramidës-heshtje është mbyllur

me tonelata blloqe akulli tiranik

e dielli s'ka fuqi t'a ngroh akullsinë;

më gjeni një shteg të dal e të ik.

Preka me frymë fasadat e ngrira

e duart mbi akull i mbajta gjatë,

nisën të ravizohen lotë të bardhë

që në stalagmite ktheheshin prap.

Kërkoj të çlirohem prej makthit të ngricave,

mendimeve që brenda rrashtës akullflenë,

si një femër lakuriq në trurin tim

kurrfarë ngrohtësia pa marrë e pa dhënë...

12 Prill 2004

MIGJENI SI KRISHT

Eshtë tepër e gjanë kjo rreknajë me emrin Migjen,

- që zbret prej malesh ku bien rrufe

e kokrra misrit si ortek rrëzohet;

ku ofshamat e shekullit

nëpër buzë të rreshkuna,

ende thurin e shthurin legjenda:

Mos e shkel he t'shitoftë zana!

A don qymyr, zotni?

Kjo tollumbë sikur don me e hangër mësuesin!

Kjo vuajtje, ky kalvar, ky mundim,

kjo revoltë, kjo dallgë, ky Krisht nën kryq,

ky lum, ky det, kjo andërr që djeg

tej e përtej në bukurën e të dhembshurën Arbni,

nëpër tanë skajet e shekullit të vjetër

tejpërcjellë edhe në shekullin e ri.

Nuk kalohet dot me dy e as me katër dhoga,

nuk kalohet me varkë e as me gomone,

madje është krejt i pakalueshëm,

sepsë është i thellë si Drini,

plot hone, kreshta e harkada

me një dritë të mistershme,

që ta bën ta lexosh, ta duash e ta ndjesh

vuajtjen e tij si vuajtjen tande,

sa kohë të ketë njerëz që kanë në shpirt

si plumb të shkrimë

përjetësisht një mollë të ndalueme.

Anipse janë rroposun kaq vjet

nga zjarri përvëlues

i 28 Gushtit të vitit 1938

kur, 27 vjeçar,

prej dhembjeve mizore

- të tij dhe të tjerëve

që gjoksin e poetit kishin si vatër-

tek mbyllte sytë në Torino

si të ishte një engjëll i vërtetë

në krah të Lulave të Vocërr të gjithë botës.

Nuk ishte antinjeri - nuk ishte antizot

poeti i mjerimit të jetëve njerëzore,

poeti i kalvarit të fëmijërisë sime,

përpara të cilit mbetem fëmijë edhe sot.

Le të hedhin gurë e baltë sa të duan

nga arkapijat e cmirës e ligësisë

kalimtarët e kësaj jete që i përkëdhelen fatit

e bëjnë veç hije mbi këtë dhè.

Eshtë tepër e gjanë kjo rreknajë me emrin Migjen,

kjo vuajtje, ky kalvar, ky mundim,

kjo revoltë, kjo dallgë, ky Krisht nën kryq,

ky lum, ky det, kjo andërr që djeg

tej e përtej në të bukurën

e të dhembshurën Arbni,

nëpër tanë skajet e shekullit të vjetër

tejpërcjellë edhe në shekullin e ri…

Eshtë tepër e gjanë, tepër e gjanë,

kjo rreknajë me emrin Migjen.

PENGU I FUNDVERËS

Ende kam në duar një copëz të vogël jetë

dalë prej skuta shpirti si një dritëz e kaltër

luhatur pas pejzave të dëshirave

mbetur peng nga fundi i verës

si i pari rrezatim vjeshtor

mbi gjethnajën me klorofilë të vdekur.

Ende kam një dëshirë që digjet

si një diell i plloçtë brenda meje.

NOLI  E KONICA...

Meditim për kombin e shprishur

 

Noli e Konica

dy kokat e shqiponjës

në sfondin gjak të Flamurit.

Enigma e një shekulli:

miq për kokë

e armiq për vdekje.

Si fati Atdheut

ndarë e bashkuar

në pesë shtete,

varret përballë

eshtrat larg

dy kontinente

Noli, Konica, liria...

Njerëzit e varret e shprishura

kurr nuk i mblodhi Shqipëria!

Boston,  28 Nëntor 2004

QUO VADIS, ATDHEU IM ?

 Quo Vadis, Atdheu im? Quo Vadis?!

Mos po mbytemi

në këtë lumë që quhet ikje-varfëri...

 Quo Vadis, Atdheu im? Quo Vadis?!

me njerëz të drobitur kockë e lëkurë

me gojë të shqyer si flamur:

Quo Vadis?

RITUAL MITIK

 Sa herë ka zgjedhje të reja,

krismat,

në një ritual mitik

deri në palcë drithërojnë.

Copa xhami- copa dielli

e diku-diku - bie pa frymë, njeriu i gjorë.

S'mbetet skutë qytetesh mbrapsht pa kthyer,

përgjakën fëmijët tek ecnin zbathur në rrugë,

shkollat digjen e shkrumbohen

e nga krismat e kallashëve,

diellin në tre milion grimca e thyejnë

Pas zgjedhjeve

shteti kruan xhepat e vet të çpuar,

vë xhamat, lyen fasadat e ndertesave

ku dielli me mashtrueshëm shkelqen,

por të vrarët nga varreza

kurrë më në jetë s'i kthen...

Qajnë me bot të mjerat nëna shamizeza:

Në korrik kemi zgjedhje të reja...

Oi, oiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii.

Maj 2005