 |
| MOS VDIS DASHURI, poezi, Kolec Traboini, Tiranë-Boston 2002 f. 154 |
MOS VDIS
DASHURI
Mesnata e dhjetorit zbriti në tatëpjeten e shkallëve
me flokë të lëshuar e ftyrë të çjerrë
si në vdekjet pagane
unë jam i vetmi dëshmitar i vdekjes tënde
me një cigare të ndezur
që mezi i ngroh sekondat e fundit që s'duan të ikin...
Tani askush s'përgjon vetmine time
tani mund të rri vetem me mendimet e mia per ty.
Të tjerët flënë të harruar
harku i dorës sime përkëdhel imazhin tënd
hapsira që ti i merr errësirës ështe fare e vogël
dhe frymemarrjen ta ndjej paksa të mbytur...
Vetem kaq!
Oh sa pak dashuri na afroi jeta!
Diku larg nje gjoks i çjerrë përcjell një këngë
këngë me dhëmbje e brengë
për diçka që ka ikur e s'kthehet kurr më
për diçka të shtrenjtë.
Pastaj heshtja hajdute vjen të rrëmbejë fjalët
në retinen e syve tanë të njëllojtë vjen imazhi yt
i mbledhur kruspull
dhëmbët kafshojnë urrejtjen
e dënesat në zemren tënde sa vinë e shtohen.
Duan të rrëmbejne trokitjen nga zemra jote
e ti s'e duron dot këtë dhëmbje...
Të rëndojne supet
drithërojnë qëpallat si fletëza mbi ujë
me një peshë të tillë edhe degët e lisit thyhen
siç u thye sontë nje kockë gjoksin tënd
prej nga doli një zog i kaltër, krahëthyer
me përpëlitjen e vuajtjes
e rend në të katër horizontet i dehur me ndjenjen e
lirisë
rrugën për tek unë e di, por ai bie në sokak pa frymë
në sokakun e të marrëve ku era argas fytyrat e
njerëzve
pa dashuri
se dashurinë e kanë mbyllur në burgun e gjoksit
e nuk gjen kurrkund një sokak ku njerëzit të duhen
pa frikë...
Ndersa unë kërkoj të mëlcoj dhëmbjen e plagëve
nata e errët indiferente
si fshesare hedh në kosh çdo kujtim të djeshëm
duke vendosur pushtetin e heshtjes
duke shuar fenerët e shpirtit
duke m'i shtuar kështu shtërngesat e zemrës.
Nata heq zvarrë patericat nëpër rrugët e qytetit
më kot e shtyj- ajo çalon si e çmëndur
dhe s'do t'ja dijë se e pres të nesërmen me ankth.
Kam një trëndafil të zjarrtë që më përvëlon në buzë
kam një rrahje në gjoks që po ma çan zemrën
dhe s'kam ç'të të jap në këtë natë veç një buçete me
yje
e hënën që varet si shportë mbi kokën tënde
me puthjen e nesërme- kur të dalë dielli
nën thirrjen e zjarrtë të Nerudës
Mos vdis Dashuri! Mos vdis!
Se neser nuk do të jesh kurrgjë më shumë se një
muranë.
IDIL ME
LIRINË
Ti kalon
gjithnjë
kalon
në këndin e
rrugës unë gjithnjë
duke pritur
e ndjej jam
brenda teje
tretem ne
imazhin tënd
në frymën
tënde jetersohem
deri kur ky
kalim
deri kur ky
harrim
sa shekuj?
Liria ime e
tjetersuar në mjegull.
1990
I THEM
VDEKJES JO!
Nga ti
Vdekje nuk dua apel per zgjatjen e jetës
-qoftë dhe
një cast,
paraqitjen
rreshtore të mëngjesit e mbremjës
nën
pushtetin tënd - e urrej
si të
internuarit në ishujt pa jetë,
që natën
bashkëbisedojnë me yjtë vetmitarë
e ditën
zhuriten nga monotonia e detit dhe e qiellit
teksa
shqyejne pjesët e mishta të trupit
gjer në
kockë - për të ushqyer shpresen,
atë pacavure
të ndyrë që ta valëvisin në sy
si demit
shaminë e teoradorit,
ndersa në
trup ngulen heshtat e tërbimit
quaje
shpëtimit klinikisht- nuk ka rendësi
emri qe Koha
u vë shpresave të reja...
Gjithësesi -
fundi është saktësuar ne kodin gjenetik
në
transfiguacionin e qelizave që një herë
duhet të
vdesin - Ligj i Natyrës...
ateherë pse
duhet të vdes i përkulur?!
I them
Vdekjes jo!- në çdo qelizë të jetës!
Nuk është
shpëtim, pak e nga pak
të shëmbësh
ngrehinen e trupit- të kafshosh vetvehten,
duke
zhveshur muret nga suvaja ku duken tulla të shkallmuara
e përmes
brinjëve, si përmes trarëve të catisë të fryjë erë...
një erë që
të përkul si kalli thekri mbi muranë
e grumbulli
i eshtrave të tkurret e të mblidhet kutullaç
vetem me
idene e një ditë të zgjatur - vetem një dite,
duke pranuar
zbritjen shkallë-shkallë të nxehtësisë së gjakut
qe të ka
përvëluar në gjoks për dyzet vjet...
Le të
shëmbet kasollja- siç thotë varfanjaku,
që ka vetem
një shprese- kashten e çatisë
por ka
nderin mbi gjithçka- e thotë:
"Të
shëmbet! Te digjet!"
se lepirja e
flakeve nuk ështe asgjë
përpara
lëpirjës së buzëve- përpara turpit...
Ndaj aty ku
jeta të sfidon trimërisht- ti Vdekje
hyr pa
trokitur, si hajdute nate me misionin e azgjësimit,
por para se
të shembesh shtëpinë- vuri flakën
ngroh
akullsine tënde,
ashtu siç
je- pa trajtë e pa formë
me dëshirën
e shfrenuar të mos vije kurr Zgjimi.
Ja kështu
ecen ti në hapsirë me misionin e zi,
duke i
tmerruar njerezit- si nje kalë i drunjtë
që trokon
kudo- herë në një shtëpi e herë në një tjetër
here
ngatrron kufijt e shteteve - asgjë s'të ndalon
duke shtuar
trokëllimat - në një rëndje të hazdisur
e duke
mbajtur si yzengji mallëkimet e Botës...
S'ka fre për
ty - progresioni gjeometrik i tërbimit tënd
herë-herë
nuk ka fund
por qëkur
njerëzit zbuluan sekretin e zjarrit
edhe ti si
Zeusi mbete pa fuqi
edhe ti si
Zeusi me skeptrin tredhëmbesh godet trupin
e Prometeut
ndersa të
vegjëlit që rrojnë nën hije lisash, shpesh i harron
por Prometeu
vdes e ringjallet- diç më i madh- diç më i bukur
ndonëse nuk
ësht indentikisht ai,
por i biri,
i biri i të birit, i stërbiri
i mijëra
bijëve që rrjedhin nga ai gjak - nga ai lumë...
Edhe pse në
gjunjë nuk më ka trokitur pleqëria
më pëlqen të
rri në diell sa të më shullëhet koka,
paçka se
pika e diellit është më e rëndë se pika e hijes,
paçka se
shpresa për të zgjatur ditët është një karrem i kolmë
që tundon
burra shtetesh...
dhe të
Vdekshmit e Hijes të quajnë budalla për çdo refuzim,
ndersa të
Pavdekshmit e Skeptrit- e dine që janë të pavdekshëm
dhe heshtin
krenarë - sepse kanë siguruar pasaportat për dy Jetë,
vdekja për
ta ështe një kapak druri- që kalbet shpejt, shumë shpejt,
më shpejt se
Lavdia- ndaj i sheh të kthehen së gjalli në statuja,
tek thonë
profeci për qëndresen e gurëve
në themelet
e kështjellave
nën peshen
kolosale të mureve.
Ja ku
erdhi...
trokon...trokon
me nallanet e drunjta
nëpër udhe
-nëpër kalldrëme
me deshirën
e shfrenuar të mposhtjes se Njeriut- qe ai
të lëshojë
frymen e fundit
pa i ardhur
akoma fundi...
Dal në
prak... I them Vdekjes Jo!
nuk dua
mëshirë
mëshira
është metastaze kanceroze që bren karakterin
njerëzor-
pak e nga pak - derisa e kthen në një kufomë
duke e ndarë
për së gjalli nga të gjallët...
Kurrë!
Mbi fytyren
tënde Vdekje hedh pështymen e fundit
përpara se
të më jetë tharë gjuha
akoma më
përpara se trupi të më bëhët akull e hi
duke
refuzuar cdo falje
duke
refuzuar kapitullimin e trupit dhe të shpirtit
ve per te
ruajtur frymemarrjen sa nje gulç azmatik...
Kurre!
E dua
gjoksin me ajr
dua të vdes
i bukur
të jetoj me
imazhin e qëndresës
deri në
çastin e heshtjes.
Ti, Vdekje
bej ç'të duash! Vazhdo trokun!
Trokun
ogurzi për betejen time të fundit.
Unë do të
rënd duke kënduar edhe në shkofsha drejt humbjes
siç rënden
njëmije breza - stërgjyshërit e mi
pa dalë
asnjëherë kundër Lumit të Gjakut që uturon...
Nëpër këtë lumë
le të rrjedhë rrëkeza ime!
Tiranë 1986
NË PORTEN E SHQYER TË LIRISË
Një gjysmë shekulli kafshuat terrin, o njerëz
duke ripërtypur tmerrin,
në thellësi të gjoksit, në thellësi të shpirtit
gjersa zbuluat marramëndthi një copë qiell të kaltër:
askush nuk mundi t'ua mbulojë udhën e Kashtës së
Kumtrit
e Yll polar patët ëndrrën tuaj.
Përmes errësirës, agonisë
ëndërruat fytyrën e pranverës
duke pritur ditën e dehjes së madhe
ditën e "marrëzisë"
sepse ju e dinit profecine e gjyshërve arbër:
se vetem atëhere kur njerëzve u hipen marrëzia e
lirisë
vetem atëherë krrelat e erës në qiell nisen e bëhen të
kaltra.
e anijet e stuhive te detit i afrohen bregut te
shpreses.
Tash, si të dashuruarit e marrë pas lirisë rëndni
rëndni për ta puthur e mbjellur në gjoks atë copë
qiell
nën strehen e të cilit edhe lotët janë gëzim
sepse puset e lotëve moti kanë shterruar;
veç gurët e zallit si gaca të syve na shikojnë
në terrin e dëndur që kafshojmë.
Jemi dehur nga shija, marrëzia, e Lirisë
e s'na vjen keq që na shpallin të çmëndur
tek na shohin si arrnojme ëndrren tonë
me copëra qielli të kaltër:
si e ushqejmë me tamblin e gjirit të gurtë të Rozafës
foshnjën e lirisë
Kërkojmë nën ethe, nën zjarr e stuhi
emrin e ri të kohës, të njeriut. . .
Etika e rreme mondane thotë do mbesim në gjysmë-rrugë:
në gjysmë-shtet, në gjysmë-hije, në gjysmë-lirie
është ky vetem trill, është kjo vetem një babëzi...
Vertetë si mundemi vetem me dy gishta në erë
të shkruajmë në qiell tragjedinë e njeriut?
Të njeriut që në vdekje mbet pa varr
të njeriut që në gjallje mbet pa diell?
Eshtë natë e territ të gjatë të Arberisë
e uragani i shpirtit s'e gjen kohen e vet të
qetësimit;
si deti i egersuar që i rrëmben rëren brigjeve
enderra sublime i lëkund fronin tiranisë.
Pas ketij uragani, pas ketij ankthi e rrëmeti
kush poet i botës mund të thotë
se hajdut i natës qenka deti. . . ?
Rëndim e rëndim perballë erërave egërshane
puthim kaltërsinë
shuajmë etjen e buzëve të rreshkura shkrumb;
po pranë nesh ka nga ata që kanë harruar puthjen
e me dhëmbë të helmuar po i afrohen qiellit tënd,
Arbëri!
Si Juda pranë Krishtit
me hapa tinëzar çapiten
me puthjen kafshuese hapin portat e ferrit të ri.
Lutjet përdëlluese a e shpëtojne ëndrrën e kaltër
nga buzeqeshja cinike. . . nga kthetrat e djallit?
Jo! As kryqi, as gjysmëhëna, as apostujt e
Krishtit
nuk e shpëtojnë dot, pa zgjimin tonë të ri!
A s'është në dorën tonë, a s'është në dorën tuaj, o
njerëz,
ta shpëtojmë - o Zot! - ëndrrën tonë - lirinë-në-
agoni!
Tiranë, Dhjetor 1990
TROK PA KTHIM
Ikën kuajt
lanë pas frerët e braktisur
me një tok pluhur pas të cilit humbën
fytyrat e zotërve...
tani vetëm kamxhiku i erës fishkëllonte
vithet e tyre
e rrezet e diellit harliseshin me jelet.
Iknin...
Instikti i lirisë u kishte dhënë flatra
por shpejt u lodhën e ranë të drobitur
të shkretët kuaj!
Përmes syve të qelqtë
shihnin njëri-tjetrin me dhembje.
Kishin lënë pas grazhdin e varfër
e gjysmën e jetës së vet nën fre...
U ishin shterur fuqitë
i kish shkretuar etja
por uji ishte pronë e zotërve e ata
nuk ktheheshin kurrë më!
As vetë zoti në qiell s'i kthente dot më pas.
- O Zot! Ktheji pas! - lutej njeriu.
- Kthehuni! - urdhëronte Zeusi nga maja
e Olimpit.
Por tani fuqia e tempullit kish humbur
e ata ishin kthyer në një ëndërr...
Ndërsa qielli mbeti qiell
Yjet
si një tufë kuajsh të egër
në një trok pa kthim…
Shkurt 1991
LAKURIQ NE
ASFALT
Lëkura ime është tepër e rrudhur për daulle
e krahët e mi janë tepër të mplakur për punë
truri im i artikuluar në sistemin tjeter
është një mekanizëm i ngecur...
Më gjej diçka që të shes, o Zot!
Diçka që të rroj!
Jam tepër i lodhur nga ky treg i çmëndur
ku çdo gjë shitet, blihet e shitet
nga ushkurët e ministrave deri tek tulet e grave
sa rri e filosofoj vargje të fandaksura:
Pëllumbat po të mos bënin glasa
do të ishin engjëj
e kokat e heronjeve nuk do të kishin frikë
nga të pëgërrat e qiellit...
Më gjej diçka që të shes, o Zot!
Diçka që të rroj!
Ejani blejeni marrëzinë time
çdo gjë që kam në kokë e në duar merreni
merrni po të doni dhe rrobat e mia
më lini zhveshur
siç më ka bërë nëna
veç blejini, ju lutëm blejini!
Davidi lakuriq është një nder
Moisiu i zhveshur është një turp
do të përpiqem të shes edhe turpin...
Duhet të shes diçka në këtë treg të çmëndur
duhet të shes diçka që të rroj
në këtë botë
ku kurrgjë nuk mbet pa shitur.
Të ish për mua
një funksionar do ta shisja me vlerën e një çakmaku
sa për të ndezur plehrat e rrugëve
e pastaj mbi zjarr do të shurroja pa mëshirë
e pa frikë
nga ligji që mbron burrat e shtetit
në vendin tim të shkatrruar
nga marrëzia e politikanëve pa tru.
Duhet të shes diçka në këtë treg të çmendur
më sillni diçka, ju lutem, më sillni
diçka që shitet lire, fare lirë, sa vetë liria
por jo ministër a deputet, diçka tjetër
dhe sa më shpejt se perëndoi dielli
e hëna do të më gjej lakuriq në asfalt
si kalë plak i drobitur
duke i hingëllitur qiellit:
Më gjej diçka që të shes o Zot!
Diçka që të rroj!
Athine, 24 Prill 1994
T R A B O I
N I
Traboini
është fshati Atit tim, në mjegull
përtej
kufinj shtetesh, mizorë
përtej
legjendash me fise të ndara,
që nga kohët
pellazgjike e që shkojnë
pafundësisht
në ndarje, si një mallkim
prej Zotit a
Djallit kush e di.
Traboini
është dhembja e tim Ati në zemër,
për
fëmijërinë e tij të humbur,
bashkë me
truallin e shtëpisë e fojletën
tek pragu
bashkë me
kujtimet e pleqve
e ujrat e
Kroit të Traboinit të moçëm
që ende
rrjedh
me lotë të
kaltër për kohët e dikurshme
që kurrë nuk
kthehet më, për tmerrin tonë.
Traboini
është buzëqeshja ime e humbur
Shumë vite
para se të lindja, larg tij
Nëpër
pelenat e kuqërremta të kohës
Me makthe
brezash nëpër ëndrra të trishta
Prej të cilave
kurrë nuk do të zgjohemi
Prej të
cilave kurrë nuk do të shpëtojmë
Si një
mallkim prej Zotit a prej Djallit.
Traboini
është një mal e një burim
me një
grusht njerëz që mezi mbajnë frymën
me pak
shtëpi që tymosin dridhshëm
me frangji
të ulta gjer pranë dheut
rreth një
Kishe të vjetër me varre të lashtë
ku dëgjohen
piskama të rrëzuara prej qielli
të
vajtojcave që kanë vdekur prej një shekull.
Traboini
është gjeneza ime
është
prag-udha që më lidh me botën
siç unë u
lidha - verigë pas Atit tim
duke marrë
mbi vete barrën e rëndë
të amaneteve
të atyre që s’rrojnë më
dhe të atyre
që më pas do të rrojnë.
Traboini
qëndron në rrah të Veriut
si një anije
nëpër dallgë mizore
për të na
kujtuar ne të mërguarve nëpër botë
se pa kthim
në atë mal, pa pirë ujë
në atë krua
kurrkund në
botë nuk të tret dheu
e shpirti do
t'na terratiset lugat nëpër hënë
si Millosh
Kopili me kryet e vet nën sqetull.
Boston, 21
shtator 1997
TI LUMI KIR
- TI DETI IM
Si gjithë
lumenjtë nis udhë nga malet
nën një
shqiponjë në fluturim
ec e ec dhe
kurrë nuk ndalet
përmes
fëmijërisë, ky lumi im.
Ka dyzet
vjet që pas më ndjek
me
gurgullimën këngë të gjatë
sikur
fëmijëria ime është
një shtrat
ku rrjedh ditë e natë.
Të gjithë
vocrrakët në Hot të Ri
si zogj
pranë tij i rrihnin krahët
aty pa
dielli trupin tim
aty pashë
hënën tek po lahej.
Aty kam
qarë, aty kam qeshur
e kam
përkëdhelë me dashuri.
ditën që
babai shkoi,
ai i mori
lotët e mi...
I mori lotët
e vogëlushit,
i çoi në
det, larg në det
- Sa kripë
paska sivjet uji?!
të gjithë
thanë atë pragvjeshtë.
Kalova jetën
si një lumë,
i qetë e
herë i hidhëruar
por ngeli në
ujvarë të shpirtit
ajo rrëkezë
e hidhëruar.
* * *
E merr
burimin lart nga malet,
me një rrëkezë
të shpirtit tim
në shtratin
e fëmijërisë së nxehtë
Ti lumi Kir-
Ti Deti im!
Shkodër,
1985
ENGJËJT
ROJE
Denise
Pse nuk
erdhe në shtëpi kësaj të diele, bija ime?
Unë gjysmë
shurdhi jam por pa ty bëhem shurdh-memec,
Pyet nëse
jam grindur më - pas ikjes tënde
do të thonë
jo, sepse pa ty, Denisë, nuk më volet as grindja!
Ti je për
babin gjithçka:
edhe ditë me
diell, edhe det në shtërgatë.
Ti je për
mua çdo gjë - thellësia e shpirtit.
Tani që nuk
të kam pranë, jam gjysma ime.
gjysma
tjeter të ndjek pas si hije.
Shiko përmes
dritares,
atje ku
fërshfërijne fletët gjysmë të blerta
të pemeve te
Klarkut.
Aty posht
një degëze jam unë
si plak
mjekerbardhë që zbret nga Poli
me zilka
kuajsh që vrapojne qiejve
duke sjelle
dhurata gazmore për fëmijet e Botës.
Vogëlushes
sime dua ti ndjell gjumë të embël
nën krahe
shpresash e endrrash të brishta
që rritin
shtatin bashke me njeriun
ndaj
engjejve të gjumit lehtas u flas
e u them
"I rrini roje vajzës time!"
Ti nuk i
sheh por engjëjt e mi aty janë
të
perkedhelin flokët kur flë - të flasin në endërr!
edhe kur ti
zgjohesh, u them engjëjve qiellor
i rrini në
krah si roje engjëllushes sime.
Eshte natë e
zeze në Nju Englandin e Allan Poes. Ti flë.
Engjëjt e
Nënë Terezes në parvaz të dritares kacaviren
zbojne hije
korbash të vetmuar
e duke
këndellë një ninullë hyjnore që zbret prej qiejsh
si nje
ujvare yjesh e që thotë
se Bota
është shumë më e bukur
kur ka
engjëj roje
që ruajnë
ëndrrat e pastra të vajzërisë
Ti tani në
Clark University, në Ustër, rrit shtatin
në përputhje
me dimensionet e kohës e të Botës së Madhe
ndersa unë
në duart e përvëluara vazhdoj të kem
foshnjërine
tënde
një botë e
vogël me cicërima të gëzuara
mrekullinë
që natyra kurr më s'ma perserit.
Kurr më!
Vogëlushja
ime!
Boston, 5
Tetor 1997
DUHET
PRITUR...
Mikes sime
të diagnostikuar me kancer
në moshën 29
vjeçare.
Ta ndjej
pikëllimin
e zemrës së
lënduar
si krah
dallëndyshje
plagosur për
vdekje...
Ta kuptoj
fërgëllimën
e shpirtit
ndanë
muzgjevë
që shtyhen
kur dielli
bie në det
si këmbanë e
zjarrtë
e dita shuan
fanarët
ndersa në
qiell
rëgëtijnë
shpirtrat e
yjëzuar
në galaktika
pafund.
Janë fare
pak
29
trëndafila
për një
pranverë
29 vite
për një jetë
.
Janë akoma
më pak .
Ndaj duhet
pritur...
Duhet pritur
ardhja e
pranveres
dhe verës
për tu celur
trendafilat,
për t’u
mbushur
me lulekuqe
lëndinat
për ta
hedhur grurin
lart në erë
nëpër lëmej
të artë
si duna
rëre,
diku pranë
detit Jon
ku duket një
qytet
i rënë në
gjunj
përballë
valëve
dukë qarë
si në vajet
pellazgjike
me kujë e
lot
për dyzet
vdekje...
Duhet pritur
akoma më
tepër...
Akoma më
tepër
për të
ardhur vjeshta
me ar të
derdhur
nëpër dega
drurësh
me peisazhet
e Mios,
e Mone-
së
në çdo skut
të dheut
me të
dashuruar
që fshihen
vreshtave
duke
çuçuritur
si zogjtë
harrakatë
të
dallgëdisur
nga aroma e
frutave
dhe retë që
ëndin qiellit
një fustan
nusërie
për ty,
mikja ime!
Duhet pritur
akoma,
Akoma...
Të fryjë
acari i Polit të Veriut
si plak i
marrë nëpër oqeane
në rrafshina
tundrash
veriore
në stepa e
kontinente
mbledhur
krruspull...
si kocka
mamuthësh
të ngrirë
akull...
Duhet
pritur!
Akoma duhet
pritur
që jeta ta
mbyll
ciklin e vet
natyrshëm
… se 29
trëndafila
për një
pranverë
janë pak.
Fare pak për
një jetë,
Fare pak....
Boston 22 janar 2000
E FSHEHTA
kur unë të putha me nxitim
s'na pa, moj vajzë, s'na pa njeri
as dielli tej në perëndim:
veç unë e ti- veç unë e ti!
ca zogj çëçëriten lehtë
në mes të oborrit, nën qershi
u këputen yjet, ranë në det:
veç unë e ti - veç unë e ti!
bulkthi i natës po këndonte
me drithërime e me merzi
ti mos pandeh se të përgjonte:
veç unë e ti - veç unë e ti!
kur ti ma zgjate faqen vetë
s'na pa, moj vajzë, s'na pa njeri
as hëna portokall i zbehte:
veç unë e ti - veç unë e ti!
MOSBESIM
Më the një
herë "nuk të besoj"
ndaj mbeta
keq me shpirt të vrarë
kërkova
natën nëpër qiej
të solla
yjtë si deshmitarë!
Dhe prap s'u
binde se të dua
ndaj mora
udhët nëpër botë
kur ti nder
ëndrra fluturoje
të solla
hënën në një shportë!
Ti prap e
prap me mosbesim
kërkoje të
tjerë dëshmitarë
i mora
galaktitës Diellin
dhe ta
përplasa në dritare!
DETI DHE TI
Lehtas me
dorë i zure valët
të mbeti
deti thellë në sy
zbaticë e
erës mbodhi ujrat
si shpirti
im të pushtoi ty.
Kush vallë
më shumë se vetë deti
të ngjiste
ty në atë çast
nga hone në
harkada dallgësh
herë me
trishtim e herë me gaz.
Tej mbi një
varkë peshkatare
klithnin
pulëbardhat me tërbim
me shume
gjëmonte dallgë e kaltër
a rrihte
zemra gjoksin tim...
ERDHEM DHE
IKËM
SI
PULËBARDHA
Erdhëm e
ikëm si pulëbardha
lamë një
brengë në det
kurr mos
daltë në breg!
Në kreshtat
e valëve
kalëron
imazhi yne i bardhë.
E dashur,
ikë ...
por kurr mos
rri pa ardhur
tek ky det!
KUJTIM I
LARGËT
Pranë meje
sikur zhurmon deti
dallga rreh
pisten me trishtim
sirenë e
largët i mbyt fjalët
që dikur
thamë me përgjërim.
Në dimër keq
i rigoi shiu
hëna
gjysmake i qëndroi ftohtë
eger mbi to
vërshoi veriu
dielli me
rreze pak i ngroh.
U thyen keq
degët e plepit
me
drithërime ranë përdhe
dy zogj të
mardhur shanin dimrin
se i kish
lënë pa fole.
Grepat e
orës nuk lëvizën
nga çasti
kur u ndamë bashkë
pranë
njëri-tjetrit ngrohtë rrinin
se ngrica
kishte zënë jashtë.
Kjo stinë e
gjatë me egërsi
çdo gjë e
shkeli brutalisht
gjurmët që
lamë përmbi rërë
a do ti
gjejmë vallë sërisht?
SHEN DOLLARI
Shqipëri të qofsha falë
të kam nënë e me ke djalë,
djalë i humbur në Amerikë
për të shkretat metelikë.
Do të lë një amanet,
kur t'më vijë dita me vdekë
më dërgoni në Atdhe
ta shoh vendin ku kam le.
Në kushtoftë shumë udhetimi
trupit tim le ti dalë tymi
e pastaj tasin me hi
ma shpërndani në Shqipëri.
Që në gji ta ketë Atdheu
birin që qafën e theu,
në të bukurën Amerikë
ha e merr e kurr mos ikë...
"Punë punë natë e ditë
që të shohim pakëz dritë",
për dollarë e metelikë
bakërr na u bënë sytë
Po ku je Rrapo Hekali
thirr me zë - të tundet mali:
- Nëno moj të humbi djali
Rroftë e qoftë Shën Dollari!
Boston 13 shkurt
1998
MË NXORRI RRASUA
NA QISHA
Më nxorri Rrasua na Qisha
- nga Qisha - i mjeri unë,
më ngriu bora dhe ngrica,
më ngriu - fatziu unë.
Ish e djelë atë ditë
- e djelë - o i mjeri unë,
Rrasua thartoi turinjtë,
i thartoj - fatziu unë.
Rrasua më tregoi pragun
- m'a tregoi- i mjeri unë,
mbeta udhës e sokakut,
krakacul - fatziu unë.
Sillja lajme nga Shqipëria
- lajme - o i mjeri une,
ndaj m' dënoi Rraso mavria,
më dënoi - fatziu unë.
* * *
Po ç'të bëra more Rraso
- ç'të bëra - i mjeri unë,
t' sillja lajmet e Moskovit
nuk besoj t'ma vije drunë?
Se paratë që merr ti Rraso
- i merr - o i mjeri unë,
i bekon Kryeprifti rus,
i bekon - fatziu unë
Ti tani drekon me grekët
- grekët – o i mjeri unë,
bark në bark me Gaxojanin,
Gace-n o fatziu unë.
A ç 'mi paske punët grurë
- grurë mbi grurë- i mjeri unë,
me shoven e me memurë,
me shoven- fatziu unë.
Rraso, bëji zë Fan Nolit!
- Nolit- o i shkreti unë,
të të flasë për Skenderbenë
e nga Qisha t'a vërë drunë.
E qiririn në kazan
- në kazan - i mjeri unë,
në kazanin me katran,
t'a shuaj e të mbaroj punë.
* *
*
Katolik unë kam qëlluar
- katolik - i mjeri unë,
ndaj m'a bëri jeten pus,
pus në pus - fatziu unë.
Po të isha orthodoks
- orthodoks- i mjeri unë,
do ma vinte thikën n' kockë,
thikën - o fatziu unë
Do t'më shpallte i pa fe
- i pa fe - i mjeri unë,
i pa fe e pa Atdhe,
Atdhe - o fatziu unë.
Se dhe toka në varr s'të mban
- s’të mban - o i mjeri unë,
në të shpallt' Rrasua satan,
satan - o fatziu unë.
* * *
Mu në shpirt më hyri ngrica
- ngrica - o i mjeri unë,
më zboi Rrasua nga Qisha,
nga Qisha - fatziu unë
Se po desh Rraso mavria.
- mavria - o i mjeri unë,
të bën hasha perëndia,
hasha - o fatziu unë.
Prandaj shko e puthi dorën
- dorën- o i mjeri unë,
ha buk meshe e vër dollarë,
dollarë - o fatziu unë.
Se Rrasua është perëndi
- perëndi - i mjeri unë.
të bën gjëmën, o njeri,
ta bën e ç'ke me atë punë.
Boston 10 Mars 2001
RRON, O RRON E S'VDES SHQIPTARI
( Festat e Flamurit në Boston e festivalet në
Worcestër janë organizuar më këngë greke)
Moj Diasporë e mjegulluar
ti Boston me palcë të tharë
lum për pjell që keni rrite
grekomanë e turkoshakë.
Në Pjer Four - në fest' të Flamurit
mbledhur burrat e zamanit
nisën këngët me buzuqe
"Ta Pethiat" e grekomanit.
Dhe ti Uster - Uster plak
nxirri - nxirri prej shtepisë
ç'i do "Ta Pethiate" në prag
sorollopin e Greqisë...
O Fan Nol, derdhur në Bronx
hije e rende seç të ra
si shuplaka në fytyre të burrit
duar lidhur kur e mba.
Seç u nxive, seç u trete
grekomanët kur i pe
gremisur rrinte Flamuri
shqipja qan me sy përdhe
Qan, por lotët i janë shterrur
fytyrerreshkur- lebetitur
o Boston ti zemra e "Vatrës"
ob-bo bo ç' je katandisur.
Se të lanë pa zjarr - pa Vater
në New York çatinë ta shpunë
veçse prushi ndënë hi
djeg e përvëlon më shumë.
* * *
Rinia Universitare
doli me Flamur ne dorë
në shoqatën e Studenteve
djem e vajza të përkorë:
"Ka mor ka - Shqipëria valle
ka mor ka - Kosova këngë
Osman Takë ngrihu nga varri
bir i Çamërisë nënë
Të kërcejmë të dridhet toka...
t'i këndojmë Çelo Mezanit,
me barut të Oso Kukës
ndizen këngët e vatanit.
Ndizen zemrat e shqiptarëve
dridhet grekomania
- Jemi bijt e Skenderbeut
rroftë e qoftë Shqipëria!
"Ta Pethiat" e Greqisë
në Athine le të kendojne
diten e Flamurit tonë
me kengë shqipe ta festojmë.
Se të parët amanet
Atëdhene na kanë lënë
te betohemi ketë flamur
lart me nder do ta mbajmë."
* * *
Ngeji sytë Boston i bukur
shpirtë-ndezur vullnet-hekur
as Fan Noli as Konica
në zemrën tënde nuk kanë vdekur!
I valëvit palët Flamuri
si të ishin flakë zjarri
mos më thoni se ka vdekur:
Rron o rron e s'vdes Shqiptari!(1)
Boston 1999
(1) Thënie e Fan Nolit.
DIMRI NË
BOSTON
Dielli mitik
fshehur pas reve
drurëve të zhveshur rrëshqet larg,
korbi i legjendës të Allan Poes
krokëllin trishtueshëm në një varg.
drurëve të zhveshur rrëshqet larg,
korbi i legjendës të Allan Poes
krokëllin trishtueshëm në një varg.
E hëna
perëndeshë e zbehtë
me qafë të ngrirë varet përtej,
stina ndjek stinën këmbëzvarrë
si re të harruara nëpër qiej.
me qafë të ngrirë varet përtej,
stina ndjek stinën këmbëzvarrë
si re të harruara nëpër qiej.
Trena
nervozë me njerëz të mardhur
kafshojnë të uritur sfonde gri,
makinat në urën Longfellou
si anakonda nëpër shi.
kafshojnë të uritur sfonde gri,
makinat në urën Longfellou
si anakonda nëpër shi.
Bostoni s'ka
stinë - ka vetëm dimër
e fare pak verë që tinëzisht shket,
brigjeve plot dallgë të oqeanit
që kurr s'i shkrin akujt në gjirin e vet.
e fare pak verë që tinëzisht shket,
brigjeve plot dallgë të oqeanit
që kurr s'i shkrin akujt në gjirin e vet.
Këtu kanë
frikë të vinë dallëndyshet
se nuk përdoret fjala pranverë,
nëpër ëndrra më shfaqet i ngrohti Mesdheu
me fluturime pëllumbash nëpër erë.
se nuk përdoret fjala pranverë,
nëpër ëndrra më shfaqet i ngrohti Mesdheu
me fluturime pëllumbash nëpër erë.
Përtej
dritares ëndërroj pak diell
pak kaltërsi të më rrjedhë mbi xham,
telat e ngrirë të tensionit të shndrrohen
si fusha e vija në pentagram.
pak kaltërsi të më rrjedhë mbi xham,
telat e ngrirë të tensionit të shndrrohen
si fusha e vija në pentagram.
Erërat të
fryjnë nga ekuadori
e çelsi i solit të Bostonit të shkrijë,
zogjtë harrakate të ekzekutojnë
muzikën e Vivaldit në katër stinë.
e çelsi i solit të Bostonit të shkrijë,
zogjtë harrakate të ekzekutojnë
muzikën e Vivaldit në katër stinë.
Boston 26
Mars 2002
Vëllimi poetik “Mos vdis dashuri” nuk është asgjë
tjetër veç se një kopje e rregjistrimeve jetësore në hapsirën e bardhë të
shpirtit të Kolec Traboinit.
Në dy anët e peshores së drejtësisë së tij poetike gjenden të ekulibruara dashuria për botën dhe shqetësimi qytetarë për kohën që jetojmë. Koncepti filozofik i autorit shtrihet përtej dhimbjes që krijoi gjuha e politikës moderne. Për të universi nuk është perfekt dhe kjo joperfektësi rritet në një laborator tepër të komplikuar njerëzor. Ndaj “Trok pa kthim” na jepet më tepër si evidencë e pagjumësisë bashkëkohore sesa si një medikament për ta kuruar atë.
Në dy anët e peshores së drejtësisë së tij poetike gjenden të ekulibruara dashuria për botën dhe shqetësimi qytetarë për kohën që jetojmë. Koncepti filozofik i autorit shtrihet përtej dhimbjes që krijoi gjuha e politikës moderne. Për të universi nuk është perfekt dhe kjo joperfektësi rritet në një laborator tepër të komplikuar njerëzor. Ndaj “Trok pa kthim” na jepet më tepër si evidencë e pagjumësisë bashkëkohore sesa si një medikament për ta kuruar atë.
GJEK MARINAJ,
Dallas USA, 20 Janar, 2002
Poezia qe i ka dhene titullin vellimit "Mos
vdis dashuri" eshte padyshim nje nder me te sinqertat e shpirtbardhsise se
poetit dhe realizuarat artistikisht. Muza poetike e Traboinit ka thirrur ne
ndihme nje tufe metaforash e metonimishe dhe e gjithe poezia pikon vese
dashurije e dhimbjeje, vetmije dhe sinqeriteti, lutje dhe brenge. Ne shpirtin e
poetit pergjon vetmia qe kerkon t'i largoje dashurine per te cilen ai
pergjerohet qe te mos e braktise. Diku shperthen: “Oh, sa pak dashuri na afroi
jeta!” Shpirti-poetik dridhet dhe vuan. Si mund ta duroje nje poet mbylljen e
dashurise ne burgun e gjoksit? Ai percjell shqetesimin fisnik se "nuk gjen
kurrkund nje sokak ku njerezit te duhen pafrike." Pena e Traboinit nuk ka
meshire per llumin e shoqerise shqiptare qe nuk e ka per gje te nxjerre ne
ankand atdheun. Per nje çast te duket se pena e Traboinit rreshqet ne shtratin
e poemes sarkastike te Migjenit. Poezia qe rrjedh ne shtratin e nje poeme nuk
njeh kufi meshire per shkaktaret e se keqes, perkundrazi, te gjithe bashkesine
e epiteteve therret ne ndihme per t’i demaskuar ata. Ndryshon puna per ato,
prostitutat, viktimat fatkeqe:Vellimi poetik i Kolec Traboinit i ngjan nje deti
plot tallaze, ku shperthejne fortunate e shpirtit, ku lengon nje zemer e
ndjeshme, qe vuan bashke me atdheun. Ne kufijte e ketij shkrimi eshte gati e
pamundur qe te sjellim zberthimin e çdo njeres prej 88 poezive qe permban
libri. Kenaqesia dhe kersheria shuhen duke lexuar librin.
