DIMRI NË BOSTON
Nga K. P. Traboini
Dielli mitik fshehur pas reve
drurëve të zhveshur rrëshqet larg,
korbi i legjendës të Allan Poes
krokëllin trishtueshëm në një varg.
E hëna perëndeshë e zbehtë
me qafë të ngrirë varet përtej,
stina ndjek stinën këmbëzvarrë
si re të harruara nëpër qiej.
Trena nervozë me njerëz të mardhur
kafshojnë të uritur sfonde gri,
makinat në urën Longfellou
si anakonda nëpër shi.
Bostoni s'ka stinë - ka vetëm dimër
e fare pak verë që tinëzisht shket,
brigjeve plot dallgë të oqeanit
që kurrë s'i shkrin akujt në gjirin e vet.
Këtu kanë frikë të vinë dallëndyshet
se nuk përdoret fjala pranverë,
nëpër ëndrra më shfaqet i ngrohti Mesdheu
me fluturime pëllumbash nëpër erë.
Përtej dritares ëndërroj pak diell
pak kaltërsi të më rrjedhë mbi xham,
telat e ngrirë të tensionit të shndrrohen
si fusha e vija në pentagram.
Erërat të fryjnë nga ekuadori
e çelësi i solit të Bostonit të shkrijë,
zogjtë arrakatë të ekzekutojnë
muzikën e Vivaldit në katër stinë.
Boston, 26 Mars 2002
