🟡 NOKTURN - K. P. Traboini /Tiranë-Boston 2004

NOKTURN

Sonte bota ka rënë në letargji si e vdekur

e zë nuk gjëndet të më thërrasë

prej zgripit të humnerës ku kam rënë

e asnjë dorë

kurrsesi

gishtrinjtë nuk i zgjat

të prek sado pak

në brinjët piramidal të ëndrrës sime

ku strukur dy sy kukuvajke vështrojnë

botën e përthyer në qelq të zi.

Sonte nuk më thërrët as dhe një zë

e asnjë semafor në udhëkryqe

nuk shoh.

24 Shtator 2003

NATYRË MORT

Na iku rinia

si pranverë rrëshqitëse nëpër qiej

me ca zogj të kaltër që fluturuan

të ngazëllyer

nëpër karusele ajrore erërash,

pa ditur kurrë të kthehen pas…

E tani rrimë e vështrojmë vitet që shkuan

si fole të braktisua

në maj të një plepi të lartë,

nga ata plepat e trishtueshëm të Vangjush Mios

që tashmë kurrkund në Drenovë nuk janë,

por vetëm pikëllojnë në telajot e shekullit tjetër…

Ashtu na hodhën edhe ne telajon e jetës

për të arritur në imazhin e trishtushëm:

Natyrë Mort.

 Tiranë, 26  Shtator 2003

NATA LËVIZ HIJET

Tej, në fund të oborrit të prapëm,

përbri barakës së vjetër

nën silueten e lisit të vjetër

lëviz një hije mesnate

e unë përmëndem

si prej një ëndrre hjekakeqe.

Klithja e një shpëndi

rënqeth hënen

dhe errësirës i shperthen plazmën

tej e përtej si në operacionet çezariane.

Stepem i tmerruar nga loja e hijeve

e rënia e gjetheve si lakuriq të vrarë

që vetminë ma përgjojnë

në ca  monologë të cungët

zvargur prej gjoksit tim

si stalaktite akulli qe thyhen me zhurmë

nën dritën verdhane të një hëne të vdekur...

Kush fshihet në këtë errësirë?

Ndonjë Brut që me kamë kërkon drejtësinë

ndonjë Hamlet në idolin e hakmarrjes

apo ndonjë Jago që në skuta intrigash fsheh shami.

Nata me gishtrinjtë e hollë,

lëviz nga fytyra e hënës velin e një reja

e dritat verdhane çapitën në kopësht.

Hijet lëvizin

brenda dhe jashtë meje.

Nëntor 2003

JAM STINË TRISHTIMI

Jam stinë trishtimi

ëndërr e zbërdhyltë

zgjuar prej makthit

të ikjes së veres,

terratisun në vjeshtë

nën gjethe që vdesin

në lëndina verdhane

pa dhënë ende shpirt,

me njolla gjaku

spërkatur në qiej

përhumbur në muzgje

i qëlluar nga rrufetë,

jam shtërg i plagosur

i mbyt nga pikëllimi

se kurr pas vjeshtës

pranvera nuk vjen,

jam ëndërrimi,

bota e eterit

i mohuar nga parajsa

i dëbuar prej ferrit,

me varr në të gjallë

pa varr në të vdekur

në rrjet merimange

i përkundur si djep,

jam Konstandimi

i zgjuar prej balte

i rënduar nga betimi

i fjalës së dhënë,

jam kënga e gjallë

në një sqep të vdekur,

as Zoti në qiell

nuk më merr vesh!

2003

BALADË E MIZORE

Shtrirë gjërë e gjatë në tërë Ballkanin
prerë me hanxharë një shekull - pa mëshirë
mbetur kërcure me dy pëllëmbë truall
gjymtyrët nën hije - koka nën diell.

U vra - u rivra por prap u ngrit
me ëndrra eshkëndezura të lirisë
por torba e shpresës humbi detit larg
e maleve të Pindit u shqye e u gris.

Balada bizantine tmerresh pafund
ofshajn në qiell prej zgavrrës së gjoksit
të këtij trupi lakuriq me brinjë të thyera
ku gjithësekush i sajon një ornament këtij skeleti.

E quajnë mbretëreshë të dënjë për kurorë
për fron e oborr për pajë e për prikë
të tjerë, që edhe ata duan ta rjepin
e duan seks-nudo Republikë.

Sa kohë që qumështi i Rozafës rrjell
mëkon shtetarë nëpër kolltukë
në qiell e ngrejnë e me fjalë e me lajka
e i fusin duart si kopukë.

Të tjerë e shajnë, e quajnë shtrigë,
e shtyjnë, e rrahin, i hidhen pas qafe,
e lënë pa bukë, në errësirë e lënë
dhe ujin në poçe e ka të pakët.

Ja grisin fustanin, i kafshojnë gjijtë
e mallkojnë dhe e pështyjnë me gëlbazë të ligë
bëjnë seks në mullarë me trupin e brishtë
në fytyrë e shurrojnë pa turp e pa frikë.

E lajnë me sapllake, i hedhin aromë
i veshin fustan pas mode në Paris
i presin bilieten për avion
në Strasburg e çojnë ta shpallin Miss.

Gjithësecili pa drojë kësaj balade i shton
vargje me rimë e pa rimë, a të pistë
me metafora banale erë përç ministrash
sipas përvojës së meritokracisë

       

Shtrirë gjërë e gjatë në tërë Ballkanin
prerë me hanxharë një shekull - pa mëshirë
mbetur kërcure me dy pëllëmbë truall
gjymtyrët nën hije - koka nën diell.

2004

HËNA

Në një natë vjeshtake

mes të pikëllimit të qiellit të Tiranës

hiqet zvarrë një hënë me paterica,

kafshuar prej qënsh

e përdhunuar prej

ufosh...

Pse a vetëm Hëna?!

Tiranë, Shtator 2003

E PA THËNA

Shpesh e ndjej vehten Promete i lidhur,

krenarisht i nënshtruar fatit

e them:

sikur të mi zgjidhnin prangat e çelikta

të më jepnin një trastë bukë të ngrohtë

një palë këpucë të drunjta të mos kishin vdekje,

e lirën e Homerit të këndoj,

do të mirrja udhë në një odise të gjatë,

pafundësisht të gjatë që të mund të thosha

ato që ende më mbetën pa thënë

këtu në këtë gërmadhë të gjoksit tim,

dhe kushdo e di çfarë është e pathëna!

           

 2003

NËN DIELLIN E MESDHEUT

Nën qiej shtatori arratisur
prej New Englandi jam, pa fund
e Italisë me fasha drite
lisharsja e diellit më përkund.

Kam tridhjet ditë e netë çliruar
prej një dekade plot mundim
e nëpër trena që nuk ndalen
dua të tretem në harrim.

Dua të ndjehem zog i lirë,
të fluturoj si një shtegtar,
para se murgu t'ma ndez temjanën
a shpirtin dreqi të ma marrë.

E në këto rëndje e lektisje
kërkoj në fytyra dashuri,
se kam një jetë zemerbraktisje
e brenda gjoksit vetëm shi.

Shtëpitë gjunjëzohen nën ullinj,
qytetet vinë sikundër shkojnë
tek lënë në xham të Trenitalia-s
buzeqeshje vajzash në stacion...

Por në Padovë, nën semaforë,
nëpër një muzg pikëllimesh,
ca prostituta të vëndit tim
më ndjellin me një epsh shikimesh.

Edhe pse s'kam dëshirë për seks
me këto fatkeqe dua të flë,
me to të qaj, të qesh, të tretëm,
pastaj këtë botë në djall ta lë....

E le të mbetet rëndjesh, tretur,

shpirti që barra dhëmbje mbart,

nëpër udhëkryqe semaforesh,

etyd i trishtë në bulevard.

Trieste - Romë, 15 Tetor 2003

MESNATË ROMANE

Më përvëlon ende zjarri i dëshirave,

si atëhere kur u gjënda në Termini -me nxitim,

tek prisnja autobuzin e fundit të mesnatës

në Romë, ku perjetova shekullin tim.

Ëndërroj të digjem sërisht e sërisht 

e nën harqet e Koloseut të rri,

nën drita neonesh ky vertiten fluturza

e yjtë e Romës bëjnë dashuri.

Dora ime që dridhej, ende mban,

nxehtësine e gjirit të mesnatës romane

e sa herë kam mall, e vë në buzë ta ndjej,

me nostalgjinë e vjeshtës italiane.

Dimër 2003

KY DJALL NË GJAK, QË QUHET DROGË

S'e di se kush në trup ma solli

këtë helm të bardhë në gjakun tim

a ish një korb i zi mesnate

a lule e këputur në mbarim.

S’e di vertetë, s'e di se kush,

ja tregoi portën e shtëpisë

trokiti butë edhe pastaj

mu shfaq si yll i gjithësisë.

Atë natë kur dielli në det u shua

e yjt u shfaqën me drithërimë

ai nxorri dhëmbët e vampirit

të pinte etshëm gjakun tim.

Tani në qoshk të rrugës flë

pikëllueshëm mardhur mbi një dhogë

e s'mundem, s'mundem tej ta zboj

këtë djall në gjak që quhet drogë.

Nëse më shihni të përpëlitem

e trupin tim mëshirës t'i a lë

o Zot ta dini sa mundohem,

por s'mundëm,s'mundëm ta përzë.

E nëse s'gjeni farë mundësie

që ta shpëtoni trupin tim

më hidhni sipër një kuvertë

të vdes, të tretëm në harrim.

Nëpër ëndërrime të shoh pëllumba

aty ku rri - aty ku flë

e vdekja kur të më sjellë qivurin

të shkoj të mbyllem pa nxjerrë zë.

20 Nëntor 2003

ZHVESHJA E VJESHTËS

Çudi me ty, moj stinë mollëkuqesh

që Evës e Adamit tinëzish ua ke dhënë,

Zoti Parajsën vertetë e kish mohuar

për një kafshim fruti - jo të zhveshurin tënd.

Vjeshtëz tekanjoze, lakuriqësia,

vetvehtja e mohuar për inat,

nëpër zgafellat e errta të dyshimit

virgjërinë ja fal dimrit në shtrat.

Pranvera më kot të vesh me gjethnajë

se ti sërisht drejt zhveshjes shkon,

duke harruar se virgjëria s' kthehet

e lakuriqësia dhëmbjen s'ta shëron.

2003

NJË VAJZË NË TORINO

Pse më tundon kjo vajzë e bukur

që përballë meje në kupè rri,

me flokë krrela, buzë nazuqe,

një italiankë si një perri.

Pse më tundon, vertetë përse,

unë jam dy herë sa moshë e saj

e jetën time të dyzuar

si vallë në dysh mundem ta ndaj?

Si mund ta thyej moshën e pjekur

e vitet t'i shprish një e nga një,

ta zhvesh prej fytyrës këtë argasje

e trupit veç rini ti lë.

Si vallë s’u gjënd ende një çpikje

moshës ti kthejë rininë e parë,

se shpirti që më fut në ngasje

më thotë; ke mbetur si një djalë.

E hollë, e brishtë e sqimatare

me bluzë të bardhë që aq i shkon

e në çorapë këmbkat e holla

tërë elegancë që të miklon.

Me vathë të artë si dy lavjerës

që masin kohën në këtë tren,

udhëtarëve në retinë u lë

dy sy që zemrat i rrëmben.

Më pas imazhi saj humbet

si diell që tretet në perëndim,

se italianka zbret në Torino

e ndjekur pas nga çdo vështrim.

I vu udhëtarët në ëndërrime

dhe unë përhumba në fytyrë të saj,

me një dilemë që kurr s'gjen zgjidhje

këtë moshë në dysh si mund ta ndaj.

Torino, 21 Tetor 2003

MADONNA DEI  MIRACOLI

Të nesërmen

kur u ritakuam në rutinë,

ajo natë kish fluturuar nëpër tjerë qiej,

dhe as unë isha Unë

e as ti ishe Ti.

Kishin humbur për arsye mistike

fijzat që i mbanin yjtë tanë të lidhur

nën tendën qiellore të nates oderciane.

Ndoshta se nata, 

ajo dhe vetem ajo,  

di ti sëndërzojë pozicionet e yjeve.

Madonna dei Miracoli

ku ndezëm një qiri atë natë,

bëftë mrekulli të reja në Oderca.

Oderca, Itali 2003