MOS VDIS DASHURI 2002 NOKTURN 2004 REQUIEM PËR NJË GJETHE 2005 TRINIA IME 2006 KOHA E PROSTITUTAVE 2007 ITAKA GRUA 2008 LULE PELLAZGJIKE 2012 U DASHKA TË DAL NATËN VONË 2012 E KAM ATDHEUN TEK PORTA 2012 DASHURI 2013 FAJIN E KA HEKUBA 2014 ORAKUJT NË FERR 2015 ODEON 2016 OFELI 2019 ODE PËR SHKODRËN

Ungjilli i burrave të botës - nga Kolec Traboini



KOLEC TRABOINI
Nga libri Itaka grua
Tiranë - Boston 2008

UNGJILLI I BURRAVE TË BOTËS

O Zot, kryekrijesa yte hyjnore
nuk është Adami por Eva
asaj tek i falemi
nderojmë emrin tënd
nën pushtetin e të bukurës
u nënshtrofshim
sot e përgjithmonë e jetës
O Zot, Amen!
 

SISËT E ANAVE

Plasa t'i bind miqtë e mi piktorë
se shqiptarka e Italisë
ka sisët më të bukura në botë
e se Udha e Qumështit zë fill
në thithkat e saj...

e ndoshta, gjithnjë sipas gjykimit tim
për të ka zgjedhur për të rrojtur Firencen
se atje është Davidi lakuriq
më i bukuri mashkull i Botës...
plasa t'i bind miqtë
por edhe vetë shqiptarkën Ana Sali  t'a bind
e, nëse ajo ma mohon bukurinë e gjinjëve
do të kaloj Pirinejt
t'a shoh Atllantikun nudo, pa fustanin e kaltër
e atje të trokas në gjoksin e portugezes
Ana Tampado...

më shkoi jeta duke parë ëndrra nudo
duke thithur sisë Anash si bebe
herë të një shqiptarke e herë të një portugezeje...

PARFUM ROMAN

A drithëron ende kur pas një dimri të lodhshëm
të shfaqet Shën Valentini, lakmuesi i zemrave njerëzore?
përpiqet ai të pushtojë apo ti e ke robëruar
e si një skllav dashurie
ta mbulon gjoksin me trëndafila?

nuk di asgjë se çfarë ndodh në Romë
por veç aromën e parfumit të trëndafilave t'a ndjej
m'a sjell oqeani përmes dallgëve dimër qoftë a verë
e drithërohem kur mendoj
se me trëndafila të mbulojnë të tjerë...

2008

TRI VJESHTA

Në mos përgjithmonë, të paktën e pata në tri vjeshta
në tri stinë pashë drynin e mollës të zhvishej
të hidhte poshtë tek këmbët e mia edhe gjethen e fundit

ateherë, kur në degë kishin mbetur vetëm
fruta të pjekura si diej që zhyteshin muzgjeve në det
ndjeva dallgët e mia që pushtonin leshterikët e brigjeve të fjetura

e rroka me puthje lakuriqësinë drithëruese
mbi gjinj i vura gjethe të kuqërremtë
e piva deri në fund pikën e lotit në sytë e saj eterikë

më dha çdo gjë që kishte, me zjarr e me flakë
detin tim e përpiu pa mundur të shuhej krejt
se i duhej pak prush për të nesërmen për trupin eshkë

në mos përgjithmonë, të paktën e pata në tri vjeshta
e tri vjeshta nën floknajën e hënës
nuk janë pak për një jetë.


LOTËT E GRAVE

Mos qaj, mikja ime, mos qaj
ani pse lotët e kanë një funksion
qartësojnë shikimin
të bëjnë t'a ndjesh më shumë ajrin
të biesh në dashuri me tulipanët dhe qiellin
pasi të ketë rënë dhe pika e fundit e shiut...
nëse tundimi a gëzimi të mund
në krahëror e ke një gulç vaji
që do të ikë nga kafazi si zog
kur të qash, më thuaj
e pikën e fundit të lotit tënd
mos harro t' ma ruash
do të mbledh të gjitha lotët e grave të botës
të bëj me to një varëse për Diellin...

26 prill 2006


TAKIM NË PARIS


Takimin në Paris mos m’a refuzo
një shetitje buzë Senës në puhizën e mbrëmjes
pak mjegull pas së cilës të fshihem si zogjtë
nga vështrimet e njerëzve

asgjë nuk dua pranë meje
veç dritat blu të Shen Elizè-s në qerpik
në një ëndërr të fle e të zgjohem
me ty në takim, në Paris...

të tjerët le të shkojnë te Mona Liza
të mahniten para fytyrës së saj në adhurim
shpirti më është rreshkur nëpër strehëzat e botës
ndaj dua të mbështetem veç në prehërin tënd

....një shetitje buzë Senës në puhizën e mbrëmjes
pak mjegull pas së cilës të fshihem si zogjtë
nga vështrimet e njerëzve.

mos m'a refuzo një takim
mos u bëj lirikë e padisponueshme
sa kohë që jeton në Paris...


SYTHE BORE

Paske lindur në shkurt, si unë, mikja ime
me një fat e një nëmë të përbashkët.

të lindurit në shkurt janë dashnorë të zjarrtë
dhe vuajtës të mëdhej gjithashtu.

fatin nuk ndrrohet, s'ke çfarë të bësh
veç në duart e tij të lëshohesh.

megjithëse ka një magji dimërore
ndoshta eskimezët profanojnë kështu:

kur dy vuajtje si dy trupa bashkohen
shkrin akulli, nisin e cicërijnë zogjtë

e nëpër drurë shfaqen sythe bore...
që bulëzojnë me një puthje …

po të ishim bashkë në ditëlindjen tënde
sa lule do të çelnin, e sa zogj
do të cicërinin sonte?!

20 shkurt 2008


GJINJË ÇAMËRIE

Lërmë mua të këndoj për gjinjtë
ç'ne ti?!
apo ju vajzat e Çamërisë
e keni Egjeun tek këmbët
dhe ishujt e Safos përballë....
ndërsa unë i mjeri malësor, veç male
përtej kufirit s’i ju, trojehumbur
me pak liqen Shkodre që shoh nga largësitë
si një pasqyrë ku shihen Zotat
e krihen zanat e Bjeshkeve të Namuna.
kur dallga e Egjeut brigjet të rrahë
në mos sot, nesër, a pasnesër
gjithmonë do të pres
të m'i sjellësh ata gjinjë Çamërie
që pikojnë si yjet e Udhës së Klumshtit
në gjoks e në krahë do t'i marr
t'u këndoj me lahutë një këngë Malësie…


ZHVISHU

A janë gjinjtë e tu diell
a nuk jam unë toka që dielli yt e ngroh?!
lakuriqsia jote është pushtet mbi jetën
fruti duhet ngrënë, fara duhet mbjellë
ndaj zhvishu mikja ime....eja, mos u dro!


PIKË VERE

Gjithmonë të kam menduar si shishe vere
deri në fund të kam pirë në trallisje poetësh
ende më frymëzon të shkruaj - çfarë do të thotë
ka edhe një pikë vere në gotë...

 ____________ ____________

 
 

KOLEC TRABOINI - 6 poezi -


KOLEC TRABOINI
Poezi

DO TË ZHVESH

Do të zhvesh, zemra ime, do të zhvesh
tërë rrobat e trupit do t`i heq
si një Evë dalë prej bible do të jesh.
Dhe pastaj, zemra ime, dhe pastaj
si një engjëll lakuriq në krahë do të mbaj
do të ikim në ca qiej ku s’na arrijnë
tërë akujt e dy poleve do t`i shkrijmë.
Kam një afsh që më përvëlon në dhè të huaj
kur të vij, buzët m`i zgjat, zjarrin ma shuaj
Do të zhvesh zemra ime, do të zhvesh
tërë rrobat e trupit do t`i heq.
E pastaj, zemra ime, dhe pastaj
qiejve do t`i biem skaj më skaj.


VAJZA NGA FISI I SHQIPONJAVE

Ti je vajzë nga fisi i shqiponjave
më ngre lart në qiell
e më tregon hapësirat.
E pafundme mrekullia e dritës.
Në qiell të bukura janë dhe ëndrrat
atje njeriu ndjehet i madhërishëm, si Zot.
Por trillet e tua janë të pafund...
Pas kësaj, atje lart nisin stuhitë kozmike
pa mëshirë më kthen në pluhur
e më përplas për tokë.
Të paktën më bëj
pluhur drite...


KISHA DASHTË ME DEK PËR SË DYTI

..Edhe për së treti kisha dashtë me dek
se dora jote ma solli dekën e bardhë
por edhe në vdeksha njëmijë herë
qoftë e njëmijta si vdekja e parë
- kush dreqin po pyet!
Vdekja në dorën tande ish aromë prilli
tan lulet ma sollën polenin te kryet
isha vet që të thashë: tash ma xen frymën
isha vet që të thashë më puth e më mbyt
- kush dreqin po pyet!
Tash, që u tejkrye pjalmimi i jetës
jam krejt i dekun derisa t’ringjallem
për t’ma marr shpirtin, për dek të dytë
i gatshëm jam për rimishërimin
- kush dreqin po pyet! 


NË RRUGËN E KALASË  
Idromeno

Me bastun, borsalino e pallton e gjatë
nëpër errësinën që përpinte qytetin
dëgjoheshin veç bulkthet e natës
e valët bregut të liqenit. 
Në rrugë ndonjë qen i braktisun
turfullima e ndonjë kali në grazhd
errësinës klithma e ndonjë shpendi
e yjet që shuheshin diku larg. 
Nata e lodhte për vdekje piktorin
prej Diellit merrte frymë e ringjallej
ndaj gjumi s’e zinte deri vonë
nga ankthi i dritës në ardhje! 
Sapo vinte agimi e bota zgjohej
ai flinte me rrezet e Diellit në Maranaj.
Kol Idromeno, daja i Dadës sime Katrinë
siç më thoshte në kujtimet e saj... 


SHIRA LIRIKE

Ju mbase nuk i ndjeni
ato përditë bien në shpirtin tim
e kur bien, në qiellin tim kuturisen zogj
që çukisin lëvozhgat e reve e u thërrasin
të gjithë atyre që janë në udhë të pambaruar:
- Ikni! Shirat po vijnë!
I vetmi që nuk ikën jam unë - sepse ato shira
bien më shumë brenda se jashtë meje
më sjellin fëmijërinë, ma zhveshin lakuriq
e unë endem liqenit si një ëndërr e zgaqun
në djepin tim prej uji.
Një ninullë zbret nga malet me lumin Kir
- lum me emër të lashtë sa bota:
Nuk ka perandori më të madhe ujnash, se Shkodra!


KUJTESA E BRIGJEVE TË DETIT

Më parë bregdeti kishte pak shtëpi
e një lokal të vogël “Breshka”.
Fare pranë detit, brigjeve të qeta
një rrugë të gjatë me plepa.
Ato janë shumë larg në kohë
veç valëzat ndër kujtime m`i sjellin
Pallatet me ballkone ajrore
nuk është e mundur të smbrapsen
tashmë...
Gjithçka që më fanitet si koha ime e blertë
është nostalgjia e brigjeve të detit.

 Në Web-Sitin: