MOS VDIS DASHURI 2002 NOKTURN 2004 REQUIEM PËR NJË GJETHE 2005 TRINIA IME 2006 KOHA E PROSTITUTAVE 2007 ITAKA GRUA 2008 LULE PELLAZGJIKE 2012 U DASHKA TË DAL NATËN VONË 2012 E KAM ATDHEUN TEK PORTA 2012 DASHURI 2013 FAJIN E KA HEKUBA 2014 ORAKUJT NË FERR 2015 ODEON 2016 OFELI 2019 ODE PËR SHKODRËN

TRABOINI: 12 poezi nga “U dashka të dal natën vonë”, 2012


TRABOINI: POET ËSHTË AI QË SHKRUAN DHE NUK THOTË QË ËSHTË POET

TIRANË - Kolec Traboini, një emër i cili është prezent në botën e madhe të letrave, i ftuar në emisionin “Tete a Tete” në “A1 Report”, ka përcjellë të gjithë ndjeshmëritë, duke pranuar se “të shkruash do të thotë të japësh, një dhënie e drejtpërdrejtë me lexuesin”. Poeti flet me mjaft dashuri për atdheun, ndërsa pranon se i ka dhënë gjithçka.
“Atdheu të dha mençurinë dhe në sajë të mençurisë të dha gjithçka në jetë”, u shpreh Traboini, ndërsa kujton edhe vargjet që ka thurur për emigracionin.
Kolec Traboini vjen me poezi, mjaft elegant, ndërsa shpirti i madh dhe i bukur i poetit, shpalos të gjithë materialin e tij.
“Poet është ai që shkruan dhe nuk thotë që është poet. Poeti nuk është i privilegjuar nga natyra, është një njeri i zakonshëm”.
Traboini duke u ngacmuar nga profesioni, nuk nguron të thurrë diçka.
“Ashtu siç kompozitori përkthen në tinguj, ka diçka poetike edhe tek gazetari. Gazetari ka humbur bukurinë. Gazetari duhet të ngrejë probleme, është fjala, në mënyrën sesi e ndërton. Gazetari duhet të jetë afër nga letërsia dhe ta sjellë në mënyrë të bukur. Ai që lexon, të ndjejë kënaqësinë e të lexuarit”, u shpreh Traboini.
I pyetur nëse ekziston një formulë për të krijuar poezinë, poeti u përgjigj: “Nuk ka një sekret. Poeti ka një letër të bardhë përpara. Ka një kontratë me veten”. Ai pranon se shkruan tematika për të cilat i ndjen, sikundër të ngacmojnë të tjerët me anë të penës së tij. Pas nuk lihen edhe shkaqet ekonomike, për të cilat mund të mos botohen në kohë librat.

Gazeta “Shqiptarja.com” 15 shkurt 2014 



 KOLEC TRABOINI
12 poezi nga libri “U dashka të dal natën vonë”, 2012

1- ATME

Qëkur Atdheu
e treti brenda vetes trupin e tim eti
çfarë më mungon tek njeri
e gjej tek tjetri

2-CAKU I FUNDIT

Pas udhëtimesh të pafund
në vende të largëta
Atdheu është
caku i fundit i njeriut...

3- TUNG NGA ITAKA

Tung miqtë e mi poetikë gjithhapsinorë
- Ju flas nga Atdheu!
U ktheva në shtëpinë time të vjetër
e pi kafe në ballkon.
Vetja më duket Odise i lodhur
nga udhëtimet e largëta
- i grindur me veten tek sheh mëtonjësit,
që Penelopës së tij i sillen përqark
...e ndjehem fatkeq.

Tek rrok me vështrim rrugët e sheshet
e Tiranës - mendoj, jo për kthimin tim,
por, për moskthimet e të tjerëve
që se prajnë Ikjadën e marrakatjen nëpër botë.

Mendoj dhe për Itakën tonë të përbashkët
së cilës i kanë kthyer krahët e ikin, veç ikin,
se një shkak për të ikur gjendet gjithmonë.

Lënë pas një Atdhe të zgërlaqun nga politika
ku çdo natë serviren sllogane të pista
si të ishim një popull trushplarë e mjeranë
a robotë të programuar me frazeologji
shterpë - plehra televizive e silazh politik,
çdo natë në Tiranë.

Sa keq, sa keq...!
Asgjë nuk ndryshon nga e djeshmja
në mentalitet.
Itakë është - apo një stan i ndyrë politik,
ky dreq?!

4- DIMRI NE TIRANE

I drithërueshëm ky dimër në Tiranë
shiu e balta s’më ndahen
vdekja rrugëve turfullon si kalë
semafor ta ndalojë nuk ka
këmbët në pellgje më lagen.

Përmbyten fshatrat në veri
rrufjanët politikë në TV kurvërohen
do t`i dëgjosh përnatë, do s’do.
- Vizat për Europë janë gati!
Politika e bën shurrën ngado...

Mpleksur në filtrat e shpirtit janë
dimri, shiu, atdheu dhe balta
malli e halli
drita dhe errësira
buzëqeshja dhe skërmitja
puthja dhe kafshimi
pëllumbi dhe plumbi

të mençurit që heshtin
...e budallenjtë që flasin!

5- KOHE E EGER

E rëndë, e plumbtë u lëshua nga qiejt
kjo natë dhjetori e frikshme për vdekje
e frymëmarrja si erë, sonte

shuhet nëpër konstruksione metalike
pa gjetur kurrkund një trup prej mishi të butë
dhe dora u tha e rreshkur për prekje.

As që bëhet fjalë për puthje të nxehtë
se koha e puthjeve është tretur
diku përtej detit në horizontet e ikjes.

Njerëzit kafshojnë dallgë e shkuma pi zogj
nën klithje legjendash pa trajtë e pa formë
që e kthyen të metaltë kohën tonë.

Gjithçka është shkimur në horizont
tanimë somnanbul në këtë natë dhjetori
më kot për një prekje prej mishi të butë

kërkoj ... e kafshoj vetveten.

6- ME KRISHTIN ME BASHKON
REVOLTA NE TREGUN E KRIPES

Mos më flisni për kurora dafinash lavdërtare,
i urrej lavdimëdhenjtë, të shpifurit
që nga mëngjesi në mbrëmje

e, në është e domosdoshme
një kurorë mbi krye gjithsekush ta mbajë
në këtë jetë - do të zgjidhja

një kurorë ferrash si Krishti, anipse nuk kam
asnjë tipar që më afron me Krishtin
veç revoltës në tregun e kripës.

Në atë sens, po. E dua një kurorë me gjemba:
e të drejtën për të thirrur: Jepini popullit kripë!
Poshtë qeveritarët që nuk dinë
t’ia shterin rrjedhjen e lotëve njeriut!

...Prej dy mijë vjet kjo klithëm!

7- JUDA, PEMET DHE LITARI

Jam dëshmitar sesi Judë Iskariot
i shpallur qeveritar në këtë vend
trumbeton lumturi për popullin e vet.

Në sfond të një litari në një degë peme
jam i dënuar edhe unë ta shoh e ta dëgjoj
zërin prej zgavre.

Direktiva qeverisjes së tij tinzare
për ditën e sotme është:

- Të mbjellim sa më shumë pemë
e litar të prodhojmë sa më shumë
për popullin...

8- ME VRISNI DHE MUA...

Ju hije shpellore me fytyrë njeriu
ju vrasës gjakftohtë në kolltukë qeverish
që armët i keni për të mbrojtur njeriun
por i vrisni njerëzit si kuajt, në rrugë.

Më vrisni dhe mua qenër, më vrisni!
S’e dua jetën nën ju!

Këtu jam në shtëpinë time
por, për t’ua bërë më të lehtë vrasjen
po dal edhe unë me popullin në rrugë.

Në dorë do mbaj të Atdheut flamur
dhe për t’ju dhënë alibi për krimin
do të mbaj në dorë edhe një gur.

Më vrisni dhe mua, qenër! Më vrisni!

9- THEMBRA E AKILIT

Në Veri bie borë - në Tiranë mizëri
në Kandahar shqipot vriten- familjet në zi
si çakenj politikët - skërmiten në TV-i.

Disa me çdo çmim s’duan të ikin
të tjerët me çdo kusht duan të vijnë
balashë e kaltrashë- kuqalashë fytyrminj.

O zot pse ky popull kurrë s’zuri mend
hajdutët e kopukët i zgjedh në Kuvend
ku lehin si qentë- bëhen gaz për çdokënd.

Pse vallë mallkojmë ata që pushtetin e kanë
e mendjen s’e vrasim për ata që vijnë pranë
mes njërit e tjetrit ndryshimet ku janë?

Burra-kurvat s’duan të dinë për t’mjerën
Shqipëri
lapërdharët harrojnë a bëjnë sikur s’dinë
se për këdo në këtë botë këmbana do të bijë.

Sado që të zgjasë tërbimi i Akilit
vjen koha dhe ora për thembrën e tij...

22 shkurt 2012

10- U DASHKA TE DAL NATEN VONE...

Mbrëmë vonë dola në Bulevardin Dëshmorët
e Kombit, të rënëve - që ky bulevard
të ishte i lirë si vetë Liria.
Por, Liria shpeshherë gjendet ngushtë
si pëllumb i përgjakur, i plagosur
sa ndalon edhe frymëmarrjen e pishave
që i lëshuan halat e tyre të vrara këtë dimër
prej breshërisë së plumbave
mbi trupat e pajetë të demostruesve
me sy të hapur e të ngrirë drejt qiellit
të murrëtyer në atë ditë të egër
pa ditur se pse duhej të vdisnin.

Dëshmorët
emrat e të cilëve mban ky Bulevard
përballë ndërtesës qeveritare
u bënë vend dhe katër të ardhurve
në Panteonin e Kombit
pa ditur dhe ata
pse kishin luftuar e pse kishin rënë
dhe a duhej që kujtimin e tyre ta përgjaknin.

Mbrëmë dola në Bulevardin Dëshmorët
e Kombit - kudo zotëronte errësira dhe frika
policët e fshehur pas kolonave përgjonin
trupin tim si hije e dyshimtë
tek afrohesha pranë luleve e banderolave
si një ushtar pas një beteje të frikshme
ku humbës ishin të gjithë.

U dashka të kemi dhe ne një Vaterlo
u dashka të kemi një Napoleon në çdo kohë
u dashka të kemi dhe kufoma
u dashka të dal natën për të mundur
errësirën që kish pllakosur në gjoksin tim.

U dashka të ndez një qiri amshimi për paqe
në të cilin flakërojnë shpirtat e ikur
me nga një plumb qorr në pabesi.
U dashka, që gryka e automatikut
t`i drejtohet hijes sime të vogël
se përbëka një rrezik për shtetin.

U dashka të dal natën vonë
për të vrarë frikën.
se frika qenka më e rëndë se vdekja.
Më mirë qenka të vritesh!

11- EUTHANASIA

Më thoni pse janë intelektualët
pse është shteti dhe pse janë litarët
- njeri në punë të ndërgjegjes
e tjetri në punë të xhelatit?

Që të ketë një alibi shoqëria
intelektualit i duhet vetflijimi
pasi të braktiset, të zbohet
si Krisht në kalvar të rrëzohet.

Të shkruajnë pastaj gazetat
politikët të dërgojnë ngushëllime
mbi trupin e pajetë të viktimës
pa harruar të mbajnë dhe fjalime...

I braktisur nën dhè në të gjallë
i lavdëruar deri në qiell në të vdekur
ky është fati i intelektualit- fatziut
dhe ndërgjegja e pavrarë e njeriut.

Të blesh një litar qenka më e lehtë
Se të luftosh me të keqen në këtë jetë...

26 prill 2012

12- VETKRYQEZIM

Drurin dhe gozhdët i kam zgjedhur vetë
e kryqin në shpatull e kam lënë t’më bjerë
më pëlqen më shumë të jem Krisht në kalvar
sesa Judë me 30 aspra argjendi të jem.

Çdo Judë paralli mund të bëhet deputet
sot është e pakuptimtë sakrifica për të tjerë
të mirin e të varfrin i quajnë Don Kishotë
kusarin - president e të ndershmin - qyq
i mjerë.



Portreti i poetit permes vargjeve të tij - nga Vllasova Musta




PORTRETI I POETIT PERMES VARGJEVE TË TIJ
Nga Vllasova MUSTA
Është kënaqësi të marrësh njëherazi dy vëllime poetike në duar, e për më tepër, kur këto i ka shkruar i njëjti autor, që është edhe miku yt. Jam njohur me Kolecin para shumë vitesh, gati 40 vjet më parë, kur ai u emërua me punë në Kinostudio dhe kishte fare pak kohë, që kishte botuar librin e tij të parë me tregime “Petalet e bajames së hidhur“.  dy librat e rinj, vinë pas një vargu të gjatë botimesh në prozë dhe poezi dhe që çuditërisht mua më kujtuan apo më sollën pranë freskinë, aromën dhe bukurinë e ”Petaleve të bajames së hidhur“ që si një biskajë përherë e blertë, u prin gjithë atyre që erdhën dhe do të vinë pas...
Tek lexon nga njëra poezi tek tjetra befas ndjen se të kanë marrë me vete, të kanë futur në magjinë e tyre dhe krahas leximit, ndjen zë, ndjen tingull dhe kaq e plotë të bëhet kjo tingëllimë, sa të duket sikur nuk ke përpara një poezi, por një qënieje të gjallë, që të flet, të zgjon, të troket e të merr pas vetes duke të shpalosur pafundësi ngjyrash, stinësh dhe ditësh njerëzore.
Poezitë e Kolec Traboinit, përcjellin ngrohtësi, kanë dhimbje, kanë trishtim, kanë brenga apo mall, po aq sa kanë edhe dritë dhe forcë dashurie. E ndoshta për këtë lexohen me një frymë, si në një rrëfenjë, ku janë të mpleksur hijshëm të gjithë elementët që i duhen për t´i dhënë ngjyrë, hapësirë dhe frymë. Përmes poezive vizatohet me një elegancë të hollë dhe tepër i spikatur, portreti i tij, bota e tij, ëndrrat e tij dhe gjithçka që përmbart në të tërën poeti Kolec Traboini.
Dhe kësisoj, nga njëra poezi tek tjetra, është pranë teje jo vetëm poeti, por njëherazi qytetari-intelektual, që s´mund të jetë indiferent dhe përmes një trishtimi njërëzor, na pohon: / Para pallatit tonë të vogël me tulla të kuqe/ Ngritën një ndërtesë të stërmadhe gri/ Që të kujton dinosaurët /E lartë, hijerëndë e të egër. /Tani nuk kam më veç një përçik qiell /E një çarçaf të verdhë /Varur në ballkon si diell…/.
Më tej, të shfaqet njeriu me shpirt të ndjeshëm, që preket qoftë dhe nga një detaj që ndesh në të përditshmen, që ka përjetuar dhe mban të ndrydhur fëmininë e jetimit, që e ndjen më mirë se kushdo tjetër këtë varfëri shpirti dhe natyrshëm thotëne poezine “Shtëpia e fëmijes” - mikut tim Ilir Çumani: /Një plagë Një dhimbje /Një dashuri /Që të ndjek pas gjithë jetën /Për pëllumbat e lagur në shi /Një strehëz. /
Me tjetër forcë, me tjetër zë e vetëm duke pulsuar të vjen pranë atdhedashësi, ai, që e ka atdheun tek porta, që e merr me vete kudo që shkon e që malli për të është i përhershëm e i pandshëm, i plotë dhe i dridhshëm brenda botë së tij. Ky zë gati gati si në një lëngatë thërret përvajshëm: ”ma vodhën atdheun“:  /Ma vodhën Atdheun kur ika/ Ma vodhën Atdheun si të mos ish/ Erdh koha të ndjehem i huaj /Në vendin tim kur u shfaqa sërish./ E vetmja mundësi është të thërras /Deri në kupë të qiellit më zërin prush:/ Ma vodhën Atdheun! Ma vodhën! /Po këtu nuk të dëgjon më askush. /.
E midis tyre, si një kalorës që veçse trokon e s`di të ndalet, përherë rrezëllitës e gjithëstinësh, vjen i dashuruari, e kur fjala është për dashurinë, duket se tek poeti ravijëzohen gjithë ngjyrat e ylberit, fryjnë gjithë flladet dhe erëmirat, këndojnë e cicërojnë gjithë shpendët e hapësirave qiellore dhe zemra e tij, është strehëz për të gjitha, është fyell, këmbanë, trumpetë që bie e troket në çdo stinë. Është një e vërtetë e dëshiruar prej kujtdo e për më tepër e një shpirti artistik siç është poeti, që të jetojë bashkë me dashurinë, ndaj ai përsërit: /Nëse viktimë quhet një vajzë /Që unë në kupë kërkoj ta pi /Ma merrni jetën pa mëshirë /Se sa të rroj pa dashuri./
Ose në një tjetër poezi, ai thotë:
/Nuk e di, nuk e di /Pse dashuria më shfaqet si Dielli /Që del e më ngroh bash atë çast /Kur shpatullat i kam të ngrira./
Kolec Traboini është poeti dhe shkrimtari në kërkim të një motivi të ri, përherë i prekshëm dhe i ndjeshëm, përherë i freskët dhe me ngjyrë e kështu do ta kemi pafundësisht, se ai ka tharmin e krijimit, të pjekjes e të lindjes, të mrekullisë që sjell krijimi që buron nga shpirti, i lirë, i pastër dhe tingullshumë.
 14 shkurt 2014
Pena shqiptare suplement i  gazetes "Telegraf"e Ejte 3 prill 2014 f. 19.

TRABOINI NE ANTOLOGJIA E POEZISE SHQIPTARE NE FRENGJISHT


ANTOLOGJIA E POEZISE SHQIPTARE NE FRENGJISHT
Belgjike 2012


Antologjia e poezisë shqiptare botuar në Belgjikë në frengjisht 2012, nga "Le Taillis Pré", përgatitur nga Vasil Çapeqi dhe Francis Chenot përfshin 80 poetë nga të gjitha trevat shqiptare dhe Diaspora në mes të cilëve dhe Kolec Traboini i përfaqësuar me dy poezi:



KOLEC TRABOINI

Kolec Traboini, cinéaste, journaliste et auteur de livres de poésie, prose et essais, est né à Shkodër (Albanie) au début des années cinquante. En 1991, il s’installe à Athènes comme immigrant. Kolec Traboini appartient à la race des poètes qui ont laissé, sur les murs des civilisations, des paroles de témoignage et de réflexion. Un remède peut-être, contre l’amnésie des humains… Depuis 1995, Kolec Traboini vit et travaille à Boston aux Etats-Unis.

VISION

Occupé à la rédaction des poésies
d’immigrés
pour le journal « Egnatia »*
Des éclairs de chevaux sanglants
perçaient le ciel
allant vers la mer pour laver les blessures
sur leurs talons
clignotent braises de crépuscules
les enfants crient comme mouettes
et dans les seins des jeunes mariées
l’attente brûle
les mères mordent les nuages
en attente de caravanes sans retour
Athènes, An zéro… de l’oubli !

*« Egnatia », journal en langue albanaise, crée à Athènes en 1993 par Kolec Traboini. La via Egnatia ou voie égnatienne est une voie romaine qui traversait les Balkans, en reprenant un ancien tracé de voie macédonienne, construite aux alentours de -146. Partant du port de Dyrrachuium (Durrës) avec une branche venant du port d'Apollonie d’Illyrie, elle traversait Pella, Thessalonique, Amphipolis, Philippes et se terminait à Byzance. Débouchant de la voie maritime entre Bari et Durrës, elle prolongeait l'itinéraire de la voie Appienne jusqu'au passage entre l'Europe et l'Asie.

PLUIE SUR LE CIMETIÉRE DE KAISARIANI *

Tombe la pluie fine, triste sur le cimetière de Kaisariani
sur les croix blanches
et la porcelaine des visages
des Grecs morts...
Pleurent les épines des pins
et les bougies crépitent en silence
en rendant leur dernier souffle.
Doucement tout se perd
sous le pouvoir des eaux célestes
avec moi aussi qui érige des murs d’enceinte
pour cette demeure écrasée par la blancheur du marbre
et sur eux, la pluie
que la pluie…
tombe pluie fine sur les visages hellènes d’autrefois
tombe sur mon visage
seul vivant dans ce monde mort
mes yeux vers le ciel
en priant le dieu
que j’aie moi aussi comme les Hellènes
une tombe sur ma propre terre.
Autrement mon esprit surgira de la tombe
avec un désir démoniaque
de se battre contre les vents et les orages
sans jamais trouver la paix en sol étranger
sans trouver l’éternité au ciel.
Tombe la pluie fine, triste sur le cimetière de Kaisariani
fine, triste, douce
comme les larmes des mères pour les immigrés
perdus.

* Kaisarianiest une banlieue à l’est d'Athènes


KOLEC TRABOINI

Kolec Traboini, kineast, gazetar dhe autor i librave në poezi, prozë dhe ese, u lind në Shkodër (Shqipëri) në fillim të viteve '50. Në vitin 1991, ai shkoi në Athinë si emigrant. Kolec Traboini i përket racës së poetëve të cilët lënë në muret e fjalëve civilizuese dëshmi dhe reflektim. Një medikament kundër amnezisë njerëzore ...Që nga viti 1995, Kolec Traboini jeton dhe punon në Boston, SHBA.

VEGIM

Duke redaktuar poezitë e emigrantëve
për gazetën "Egnatia" *

Vetëtima kuajsh të përgjakur
çanin qiellin
shkonin të lanin plagët në det

thundrat
prush muzgjesh nxirrnin

fëmijet klithnin si pulëbardha
e nuset gjoksndezura prisnin

nënat
kafshonin retë
duke pritur karvanet e kurrmoskthimit

Athinë, Viti 0 ...i harrimit!


* "Egnatia", gazeta në gjuhën shqipe, e krijuar në vitin 1993 në Athinë nga Kolec Traboini. Via Egnatia rrugë ose Egnatian është një rrugë romake e cila kaloi Ballkanin, duke përsëritur një plan urbanistik të lashtë maqedonas udhë, e ndërtuar rreth vitit 146. Nga porti i Dyrrachuium (Durrës) me një degë nga porti i Apollonisë në Iliri dega tjetër, ajo kaloi në Pella, Selanik, Amphipolis, Filipi dhe përfundoi në Bizant. Ndarë nga nga deti në mes Barit dhe Durrësit, ajo vazhdoi rrugën Appia si kalim mes Evropës dhe Azisë.


SHI NË VARREZAT E KESARIANISË

Bie shi i imët, i trishtë në Varrezat e Kesiarianisë
mbi kryqet e bardhë
e porcelanin e fytyrave
të grekërve të vdekur...
Lotojnë halat e pishave
ndërsa qirinjtë regëtijnë në heshtje
duke dhënë frymën e fundit.

Ngadalë çdo gjë humbet
nën pushtetin e ujrave qiellorë
bashkë me mua që ndërtoj muret rrethuese
brenda të cilave zotëron bardhësia e mermerit
e mbi ta shiu
vetëm shiu...

Rigon shi i imët mbi fytyrat e elenëve të dikurshëm
bie mbi fytyrën time
i vetmi i gjallë në këtë botë të vdekur
me fytyrë nga qielli
duke ju lutur Zotit
të kem dhe unë si helenët
një varr në tokën time

ndryshe shpirti im do të ngrihet nga varri
me një dëshirë demoniake
për t’u përleshur me erërat e shtërgatën
pa gjetur kurrë prehje në dhé të huaj
pa gjetur amëshim nga qielli.

Bie shi i imët, i trishtë në Varrezat e Kesiarianisë
i imët, i heshtur, i trishtë, i butë
si lotët e nënave për mërgimtarët e humbur.

Athinë 20 . 4 . 1992

Via Internet: http://www.maisondelapoesie.be/textes_et_poemes/index.php?annee=2012

TRABOINI VJEN ME DY LIBRA POETIKE 2012





TRABOINI VJEN ME DY LIBRA POETIKE 2012

“Lule pellazgjike” dhe “U dashka të dal natën vonë” si dy degë lumi që rrjedhin e bashkohen në të njëjtin  shtrat. E gjithnjë e më shumë bindemi se Traboini është një lumë poetik që nuk shter as në sasi e as në ndjesinë e thellë poetike.
Dy vëllimet me poezi të Kolec  Traboinit që kanë dalë nga shtypi në nëntor u promovuan në Panairin e 15-të  të Librit “Tirana 2012”. "Lule pellazgjike" dhe "U dashka të dal natën vonë" -  janë vazhdim e thellim i frymës lirike të vëllimit "Itaka grua", libër i suksesshëm që  autori e ka botuar  në vitin 2008.
Në promovimin në sallën e Pallatit të Kongreseve diskutuan autorë të ndryshëm, të cilët vunë në dukje tiparet kryesore të poezisë së Traboinit, ecurisë së saj, ndikimit të poezisë së tij prej autorëve amerikanë sepse është terreni ku ka krijuar pjesën më të madhe të krijimtarisë së tij poetike si emigrant, si dhe vendi që zë krijimtaria e tij në poezinë bashkkohore shqiptare.
U theksua se libri “Lule pellazgjike” mbizotërohet nga një lirizëm i thellë dhe emocional në të cilin poezia erotike fryn që përtej oqeanit drejt brigjeve të Adriatikut ku janë rrënjët e lulet që përbëjnë themelin e lirikave të tij.
Përndryshe vëllimi “U dashka të dal natën vonë” dominohet nga lirika qytetare, shqetësimet e tundimet e poetit si qytetar i këtij vendi ku nuk mund të rrijë indiferent  për çka konstaton në jetën shoqërore. Edhe kur ndodhej larg ai kurrë nuk e ndau veten prej asaj çfarë ndodhte në mënyrë të përditshme në atdhe, e këtë e shpreh jo vetëm poezia, por edhe librat e tij me esé që trajtojnë problematikat e kohës.
Një prej kapitujve të vëllimit “U dashka të dal natën vonë”, me titull “Ode për Shkodrën” poezitë i kushtohen qytetit të lindjes, ato bulëzojnë në vargjet emocionuese të fëmijërisë së nxehtë përvëluese e në poezitë e mallit shkruar përtej oqeanit në mërgim.
Librat shoqërohen me esé meditative “Pellazg i mbetur pa Atdhe” dhe “Poetika e femijërisë në rrugën Badra” shkruar nga vetë  autori mbi jetën si një rrugëtim i gjatë i përhershëm, i pandalshëm e herë-herë i stërmundimshëm, si dhe rrethanat në të cilat lind arti poetik.


Nga vëllimi: “Lule pellazgjike”

TASHME KISHTE ARDHUR 

Nuk ka më asnjë kuptim pritja
as vështrimi i hedhur në fundin e rrugës
as heshtja jonë nuk kish më asnjë kuptim.
Në këtë ardhje ne diç kishim folur
tek pinim ujin e një shisheje
ndërsa gjerbnim kafenë në heshtje.
Kafeja ish e zezë, mendimet po ashtu
mbrëmë kryeqyteti mbytej në savana me shi
ndërsa sot mrekullisht dielli buzëqeshte.
Vështroja siluetën e saj
sytë që kërkonin zogj vjeshte
pa kahje, në nxitim e në ikje...
O zot, sa e frikshme është ikja.
Por unë nuk mendoja se e kisha humbur njeriun
...sepse tashmë ajo kishte ardhur. 

Vjeshtë 2011


LASGUSHIANE 

Kur shpallet një shi i pjerrët, i trishtë, i butë
në qiellin lirik të Poradecit
e shtergët kanë heshtur e më s’këndojnë
ndodh ajo që ndodh në shirat biblikë.
Mbi liqenin e trazuar derdhet një pikë lot
prej syve melankolikë të mjelmave njerëzore
që nga e para Evë tek më e fundit e Botës.


KISHA DASHT ME DEK PER S’DYTI 

...Edhe për së treti kisha dasht me dek
se dora jota ma solli dekën e bardhë
por edhe në vdeksha njëmijë herë
qoftë e njëmijta si vdekja e parë
- kush dreqin po pyet!
Vdekja në dorën tande ish aromë prilli
tan lulet ma sollën polenin te kryet
isha vet që të thashë: tash ma xen frymën
isha vet që të thashë më puth e më mbyt
- kush dreqin po pyet!
Tash, që u tejkrye pjalmimi i jetës
jam krejt i dekun derisa t’ringjallem
për t’ma marr shpirtin, për dek të dytë
i gatshëm jam për rimishërimin
- kush dreqin po pyet! 

9 qershor 2012


MUGETIRAT E MBREMJES 

Si më harrove kështu në ndajnatë
po dal udhëve të Tiranës
të shkoj nga sytë këmbët
se ndoshta diku-diku shoh
imazhin tënd e rrekem pas tij
si fëmijët pas balonave të ëndrrës
feksur si zemra në qiell....
Po tani është natë, natë që nxin
e unë hapësirave shoh
vetëm mugëtirat e mbrëmjes
e aty-këtu ndonjë yll
që më bëhet shok vetmitar
vegimesh sylagështa
në angushtinë e dhembjes.
Sa kohë që veten time e kam humbur,
nuk e di nëse ty do të gjej ndonjëherë.


OH Ç’ME GJETI MUA
ME VJESHTEN TENDE 

Oh, ç’më gjeti mua me vjeshtën tënde
si fustan prej gjethesh më mbuloi
farfuritës flladi gjoksin trandi
zogu i këngës qiellit fluturoi.
Zot, o Zot, ç’më solli vjeshta jote
ëndrrën si një nimfë ta përqafoj
ika, mora pyjet si i marrosur
gjiri i zjarrtë i Diellit më përvëloi...


DO TE ZHVESH 

Do të zhvesh, zemra ime, do të zhvesh
tërë rrobat e trupit do t`i heq
si një Evë dalë prej bible do të jesh.
Dhe pastaj, zemra ime, dhe pastaj
si një engjëll lakuriq në krahë do të mbaj
do të ikim në ca qiej ku s’na arrijnë
tërë akujt e dy poleve do t`i shkrijmë.
Kam një afsh që më përvëlon në dhè të huaj
kur të vij, buzët m`i zgjat, zjarrin ma shuaj
Do të zhvesh zemra ime, do të zhvesh
tërë rrobat e trupit do t`i heq.
E pastaj, zemra ime, dhe pastaj
qiejve do t`i biem skaj më skaj.

VAJZE NGA FISI I SHQIPONJAVE 

Ti je vajzë nga fisi i shqiponjave
më ngre lart në qiell
e më tregon hapësirat.
E pafundme mrekullia e dritës.
Në qiell të bukura janë dhe ëndrrat
atje njeriu ndjehet i madhërishëm, si Zot.
Por trillet e tua janë të pafund...
Pas kësaj, atje lart nisin stuhitë kozmike
pa mëshirë më kthen në pluhur
e më përplas për tokë.
Të paktën më bëj
pluhur drite...


LIQENI NUK B’ZANTE 

Liqeni i Ohrit nuk b’zante
qe tulatur liqeni për ty
dhe priste si të ishe një mjelmë
të t`përkëdhelte në faqe
të t`puthte në sy.
Liqeni nuk b’zante
heshtte e mendonte për ty!


Nga vëllimi “U dashka të dal natën vonë”:


SHQIPERIA 

Jo miqtë e mi, ikja nuk është tragjedia
e hedhjes së trastës në kurriz pesë shekuj
me një shkop për të zbuar qentë, kurrsesi.
Tragjedi është mosdija e ikjes
moskuptimi e harrimi i piknisjes
miklimi që jeta na afron nëpër troje
të largëta e me bukuri të mahnitshme.

Jo miqtë e mi, joshja s’është e fajshme
kemi të drejtë ta jetojmë epshin tonë
për gra e vajza aziatike, për qejfe e pasuri
por lëshimi i vetvetes në pasione të liga
duke harruar vendin tim e vendin tënd
duke harruar se e bukura magjike
është edhe tek lulja mbi shkëmb. 

Jo miqtë e mi, fajin nuk e ka Amerika
anipse më farfuritës Las Vegasi është
Bostoni, Detroiti, New Yorku,
San Françisko a Florida
se sa fshati yt a fshati im në Jug a Veri
sepse edhe këtu gjithçka është ngjizur
me mundime, me lotë, me dashuri. 

Fajin kurrsesi nuk ta ka ikja
trokitja nëpër dyert e botës
ku mësove shijen e bukës me djersë
por vetmashtrimi, harrimi se
Shqipëria e varfër nuk mundi të jepte
më shumë se qumështin e gjirit e dhimbjen
më shumë a më tepër se në sepete kish. 

Prandaj ti u bëre më i pasur e më i ditur
shumë më shumë se ata që s’dinin të iknin
- siç mençurisht ta thotë dhe Kavafis-
pikërisht se të mungonte Shqipëria
dhe dëshira për ta bërë të pasur atë,
pikërisht. 

I humbur do të jesh vetëm atëherë
kur të ikësh - e më të kthehesh prapë,
s’do të dish.


NE RRUGEN E KALASE...
                             Idromeno 

Me bastun, borsalino e pallton e gjatë
nëpër errsinën që përpinte qytetin
dëgjoheshin veç bulkthet e natës
e valët bregut të liqenit. 
Në rrugë ndonjë qen i braktisun
turfullima e ndonjë kali në grazhd
errësinës klithma e ndonjë shpendi
e yjet që shuheshin diku larg. 
Nata e lodhte për vdekje piktorin
prej Diellit merrte frymë e ringjallej
ndaj gjumi s’e zinte deri vonë
nga ankthi i dritës në ardhje! 
Sapo vinte agimi e bota zgjohej
ai flinte me rrezet e Diellit në Maranaj.
Kol Idromeno, daja i Dadës sime Katrinë
siç më thoshte në kujtimet e saj... 
Shkodër 2012


SHIRA LIRIKE 

Ju mbase nuk i ndjeni
ato përditë bien në shpirtin tim
e kur bien, në qiellin tim kuturisen zogj
që çukisin lëvozhgat e reve e u thërrasin
të gjithë atyre që janë në udhë të pambaruar:
- Ikni! Shirat po vijnë!
I vetmi që nuk ikën jam unë - sepse ato shira
bien më shumë brenda se jashtë meje
më sjellin fëmijërinë, ma zhveshin lakuriq
e unë endem liqenit si një ëndërr e zgaqun
në djepin tim prej uji.
Një ninullë zbret nga malet me lumin Kir
- lum me emër të lashtë sa bota:
Nuk ka perandori më të madhe ujnash, se Shkodra!


MORA VETEN ME VETE 


Mora veten me vete e shkova në Shkodër
retë e marsit rëndonin mbi çati
qielli i zymtë e zbraste pikëllimin në shi.
Kisha ardh për një mort
për një përcjellje-pjekje
t’u thosha njerëzve “Kryeshnosh!”
Jeta me jetë e vdekja me vdekje!
Si e mbuluam Ramiz Hekurin në dheun e zi
përtej Stom Golemit, në Shtoj të vjetër
u ktheva tek Nana në shtëpi.
Shtëpi o shtëpi, o dashuri e vjetër!
Nëntëdhjetat i ka mbushur Nana
rri në shtrat e nuk b’zan.
Isha i murrëtyer, i lodhur, krejt i ngrirë
-Gëzuar 8 Marsin!- i thashë me zë të mekur.
- Kukeja unë!- tha Nana. - Ky 8 mars
më gjeti edhe pa një njeri.
Pse po jetoj kaq gjatë veç për të përcjellun?
-Po jo moj Nanë, ka dhe gëzime për njerinë...
Po Nana si nana, nuk dëgjon. Veç flet
herë me të gjallë e herë me të vdekur...
Mora veten me vete e u ktheva në Tiranë
më vunë në mendime fjalët e Nanës.
Mos vallë i ngjas dhe unë asaj
me dënimin të vuaj pikëllimin e përcjelljes?! 

Shkodër, Mars 2012


KARVANAJ 

Karvan me drita- karvan me yje
atje në rrugën Karvanaj
jetonte dikur si nimfë në pyje.
Kujtim i mbushun lotë e vaj
ani pse fshehun në shkurre vitesh
me magji ujnash në sytë e saj.
Flladi i liqenit- Bregu i Ranës
hije të randë lëshon Mali i Hotit
përskaj dy shtetesh, diku anës.


KUJTESA E BRIGJEVE TE DETIT 

Më parë bregdeti kishte pak shtëpi
e një lokal të vogël “Breshka”.
Fare pranë detit, brigjeve të qeta
një rrugë të gjatë me plepa.
Ato janë shumë larg në kohë
veç valëzat ndër kujtime m`i sjellin
Pallatet me ballkone ajrore
nuk është e mundur të smbrapsen
tashmë...
Gjithçka që më fanitet si koha ime e blertë
është nostalgjia e brigjeve të detit.

2012 
Revista "Art & Vine" Nr.1, faqe 46, 2012