MOS VDIS DASHURI 2002 NOKTURN 2004 REQUIEM PËR NJË GJETHE 2005 TRINIA IME 2006 KOHA E PROSTITUTAVE 2007 ITAKA GRUA 2008 LULE PELLAZGJIKE 2012 U DASHKA TË DAL NATËN VONË 2012 E KAM ATDHEUN TEK PORTA 2012 DASHURI 2013 FAJIN E KA HEKUBA 2014 ORAKUJT NË FERR 2015 ODEON 2016 OFELI 2019 ODE PËR SHKODRËN

LOTËT E GRAVE - lirika




Lotët e grave

Mos qaj, mikja ime, mos qaj
ani pse lotët e kanë një funksion
qartësojnë shikimin
të bëjnë t'a ndjesh më shumë ajrin
të biesh në dashuri me tulipanët dhe qiellin
pasi të ketë rënë dhe pika e fundit e shiut...

nëse tundimi a gëzimi të mund
në krahëror e ke një gulç vaji
që do të ikë nga kafazi si zog
kur të qash, më thuaj
e pikën e fundit të lotit tënd
mos harro t' ma ruash

do të mbledh të gjitha lotët e grave të botës
të bëj me to një varëse për Diellin...

26 prill 2006



Gjinjë Çamërie


lërmë mua të këndoj për gjinjtë
ç'ne ti?!
apo ju vajzat e Çamërisë
e keni Egjeun tek këmbët
dhe ishujt e Safos përballë....

ndërsa unë i mjeri malësor, veç male
përtej kufirit s’i ju, trojehumbur
me pak liqen Shkodre që shoh nga largësitë
si një pasqyrë ku shihen Zotat
e krihen zanat e Bjeshkeve të Namuna.

kur dallga e Egjeut brigjet të rrahë
në mos sot, nesër, a pasnesër
gjithmonë do të pres
të m'i sjellësh ata gjinjë Çamërie
që pikojnë si yjet e Udhës së Klumshtit

në gjoks e në krahë do t'i marr
t'u këndoj me lahute një këngë Malësie…


Kaçurrelat

dashuria ështe një fytyrë e bukur
që dua të më buzeqesh tërë jetën
…a i ke akoma kaçurrelat e zeza
që dikur ti mbaja në prehër?!


Për një nimfë ëndërroj

pasioni për të gjetur nëpër botë më treti
amëlsia e flladit, çdo mengjes e mbrëmje
më ringjall shpresen
se nje ditë do të dalësh prej detit...

Ikja e fundit

çfarë është bërë nuk mund të zhbëhet
puthjet s’mund ti shkulim nga buzët
as ti ndukim nga mendja
sa kohë gjallë jemi permi dhè

idili ynë me ne do të vdese
kur rrugën të marrim për atje...

në shkofsha i pari, do kthehen në kujtim
në imazhe dashurie që rrojnë ende...
edhe për ikjen e fundit, paska një ngushëllim
puthjet që tek buzët e të dashurave le.

Pikë vere

gjithmomë të kam menduar si shishe vere
deri në fund të kam pirë në trallisje poetësh
ende me frymëzon të shkruaj - çfarë do të thotë
se ka edhe nje pikë vere në gotë...


Arkapi në qiell


kurrë nuk e mendoja sa shumë diell
kishin ishujt e Egjeut
ku përvëlohej jeta ime mergimtare

por ai diell nuk ish më zhuritësi
kish një tjetër brenda meje që më shkretonte
e ai ish mall - zjarri që të djeshmen ma dogji
kur ika prej antikohës sime në marramendje
për të kapur qiejt që më ishin ndaluar
e tash prej largësive më tundon ëndërrimi
për të hapur një arkapi në qiell
për të zbritur përmes litarëve të shiut
në një kohë tjetër, si ndër ëndrra
si Eliza në një botë që nuk gjendet

për të qëndruar tek borduret e lulishtes
të studios sonë, kur dikur bënim filma
ku dikur shpenzonin shpirtin
me nje çmim aq të lirë
se liria asokohe, o vellezër, nuk vlente
as sa një m... bolsheviku.

më kaplon ëndërrimi të shkoj në atë kohë
të takohem me miqtë e dikurshëm
e spiunët ti shoh drejt në sy, pa droje
të dy palëve tu jap një kafe në klubin e vogël
në fund të oborrit te Kinostudios
nën hijen e pishave...

digjem nga malli i mërgimtarit
shtegtuar drejt ëndrrave, duke lënë pas veten
fshehur nëpër shkurret e fëmijërisë së brengave
duke lënë pas kohën që nuk ka kthim,
e bashkë me kohën një jetë në mjegull
a rënë përdhe si halat e pishave
në një peisazh gri – kohë mizori
që nga largësia e viteve më ngjan
me një anije të braktisur, imazhi i së cilës
ankoron ende frikshëm në celuloidin e mendjes.

edhe në u kthefsha ndonjëherë, ...i them vehtes,
nuk do ti gjejë kurrmë miqtë e vjetër
sepse të shumtit u shpërndanë nëpër botë
si zogj të tromaksur e vetharruar
ca prehen në gjumin e përjetshëm

në Tufinë a kodrat e Yzberishit
nën hije qiparisash si Ismail Zhabjaku
a shpirti prej ëngjëlli e quajtur
Adriana Elini-Xhajanka.

Diana Diamanti-Kasneci
me gërshetin e bukur e të gjatë
që prekte ëndërrimet tona
tek na zgjonte dëshira
të frikshme herë-herë

të hapej ai gershet në qiell
e ne sipër tij si në Arken e Noes
prej kataklizmës së kuqe të iknim
nëpër të tjerë qiej të fluturonim.

na la një burrë i urtë si Gjergj Mazrreku
me Bujar Çullain kurrmë një gotë raki
si tek Breshka e Plazhit të Durresit, s’e piva
Xhemal Koçin e takova për të fundit herë
tek vraponte në Shkodër pas tufës së kuajve
për filmin"La America", ku e la zemra
e mjaft miq të tjerë që nuk janë më
e me se fundi, shpirti i dhëmbjes
Gëzim Erebara
që Zoti nuk e di pse na e mori...

ata që kanë mbetuar
mbi supe kanë peshen e mbijetesës
që shpesh herë thërmon njeriun
si kum deti - edhe artin edhe jetën.
çdo dite e nga pak, duke u plakur
si guacka një molusku ndjehem
tallazet e jetës më kanë përplasur diku
në një kënd të botës, ku kujtimet
marrin vlerën e një realiteti të vdekur...

Si mund të hap një arkapi në qiell
të zbrez sërish në kohen time?!


Hymn klithmës

na duket se jemi të mbaruar
të gjallë por të shuar
ç'ka qënë për t'u thënë - është thënë
ç'ka qënë për t'u shkruar- është shkruar
ç'ka qënë për t'u bërë - është kryer
e përkryer
doli njeriu edhe në të tjera orbita.

na duket se na mund e shkuara
ani pse mbi shpatulla na rëndon
koha jonë sizifiane
që pa zërin tonë nuk ka të ardhme
as të sotme e as të shkuar.

nëse hesht një brez, këputet një verigë
vrasim vetveten ende pa lindur
se për atë Zot
me një klithmë vjen në jetë njeriu
e qoftë për atë klithmë- ja vlen të jetosh
ani pse kokëulur - ti gëzohesh!

Përrallë nga koha e rinisë

korçarkat janë për dashuri
më thotë ende rinia ime e parë
mbetur peng në shekullin tjetër
tek një vajz
ë që është bërë gruaja
e tjeterkujt - por e imja mbeti
nder kujtime.

i thosha, dale, moj korçarkë
pse më vjen në dhomë pa pritur
po të shikojnë këta të Turizmit
moj e dashura ime.
s'ka gjë ma kthente pa ndaluar puthjet
Tatin, sportelisten, e kam shoqe
e hidhej mbi mua si luaneshë e zjarrtë
epshore si kurrnji tjetër.

dhe bënin çfarë na pelqente
unë poshtë me atë mbi vete
aso kohe, se tani është serioze
ka tituj të lartë, ka ambicje
pushtet, lavdi e ca shoqata
sa nuk i del koha as për sekse.


...korçarkat janë për dashuri
më thotë ende rinia ime e parë
mbetur peng në shekullin tjetër
tek një vajzë korcarkë

që tashmë është bërë grua
e flet në konferenca me ton autoritar
dhe nuk kujtohet se si t
ë fundmen herë
tek rrinim në muzg, të dy shtrirë mbi bar
tek liqeni i Tiranës të brëndshmet m'i la
e iku e xhindosur nëpër natën me erë
kurrë pa u kujtuar të vijë sërish ti marrë...

sa më ka vënë në dilema e dyshime
se kjo kohë apokaliptike nuk ka nevojë
për brekë....


________________

"Do të mbledh të gjitha lotët e grave të botës
të bëj me to një varëse për Diellin..."


_______________________________

FLOKU I KUQËRREMTË

KOLEC TRABOINI
- cikel poetik-


F loku i kuqëremtë

Ndodhemi larg - në skaje kontinenti
ndaj rri e mat çapitjen e stinës

me perëndimin e bakërremtë të diellit,

që përkëdhel trupin e një nimfe floknajë

tek zhytet e
del mbi liqenj ëndërrimi.

Më jep një fije floku të kuqërremtë
ta kem si dritëz nëpër shtigje kërkimi!


tani hymë në Mars


tani hymë në Mars, ndaj mos harro, mikja ime
drurët nisin të lëngështojnë e dashuritë të ngjizen
prandaj dhe ditë pas dite koha ngrohet

e marrëzitë pasionante të dashurisë

gjeometrikisht e pafundësisht shtohen, derisa

digjen e përvëlohen në korrik e në gusht
brenda çdo gjoksi e brenda çdo zemra
për tu fashitur në vjeshtë
e për tu trishtuar
letargjikisht në dimër

me një cikël të ripërtrirë
në çdo pranverë.

tani hymë në Mars... rinis cikli
tani pikojnë yje mbi endrra që zgjohen.


të shkuara

së pari të shkuara mikja ime
më thanë se kishe qënë e sëmurë
ku në djall u gjënd ai mikrob gripi
që ballin tënd e bëri furrë.

thonë se ky Mars kish flamë të keqe
me avione ardhur prej Evrope
bëj kujdes - se shëndeti i Evave
është ekuilibri i kësaj bote

ndaj lutem, të shërohesh shpejt!


se çmë cimbis, moj Lila…


se ç’më cimbis, moj Lila, një gjë në mendje
po edhe në zemër më cimbis
një vazë e bukur si ti, moj Lila, mu shfaq në ëndërr
një ëndërr që kurrë s'po më braktis...

se ç’më cimbis , moj Lila, një gjë në gjoks
seç më cimbis në gjoks e në shpirt
e thërras të më vije po nuk vjen dot
së është shumë larg si ti, moj Lila, është në Paris

se ç’më cimbis, moj Lila, se ç'më cimbis
një belëhollë gjifryrë, moj Lila, si qiparis...


lojë fjalësh në dëshërore


ç 'të them, mikja ime, ç 'të them
ne ende bashkë nuk kemi fjetur

më së shumti më ke njohur nga fjalët e botës

që thonë,… që shpifin
se poetët janë pa brekë
e fluturojnë në qiell lakuriq si zota.

ç 'të them, mikja ime,ç 'të them
sa kohë që ende bashkë nuk kemi fjetur
e ti si amazonë mbi mua s'ke kalëruar
në të gjitha shpifjet ka ndoca të verteta
si kuqëlim dëshirash që korijeve ndez
vjeshta.

sa kohë që ti si zot mbi mua nuk ke ardhur
ç 'të them, mikja ime, ç 'të them
?!...

pulëbardha

tërë bota
sëndërzuar në një pikë shiu,
në pikëllimin e tetorit, duke rënë
pulëbardhë u bë mbi supin tënd.

ti dëshëron të të marrë me vehte, po ajo nuk mund
se është pikë shiu e jo ëndërr që përkund.


oderca

të nesërmen
kur u ritakuam në rutinë,

ajo natë
kish fluturuar nëpër tjerë qiej,
dhe as unë isha Unë
e as ti ishe Ti.

kishin humbur për arsye mistike
fijzat që i mbanin yjtë tanë të lidhur
nën tendën qiellore të nates oderciane.

ndoshta se nata,
ajo dhe vetem ajo,
di ti sëndërzojë pozicionet e yjeve.

madonna dei Miracoli
ku ndezem një qiri atë natë,
bëftë mrekulli të reja në Oderca.

Oderca, Itali 2003


vajza me bishtalec

portat e zëmres s'më kanë çelës
m’i kanë rrëmbyer në rini
një shoqe shkolle më s'mi ktheu;
ndaj hyrë pa trokitur, o njeri!

Esmaja e bukur si perri,
një vajzë me bishtalec të zi...

2004


silva

Silva më thuaj nga ke ardhur
Silva më thuaj nga ke qënë
do të shkoj portë në portë si Princ i Kaltër
e pas gjurmëvë do të bëj zbulesën tënde.

Silva më thuaj nga ke humbur
Silva më thuaj se ku je
do vë një shilarse tek cepi hënës
të rri të shoh se mos të gjej...

do nis ca pëllumba në përgjim
e harabela portë në portë

se pa dashuri s'u shtyka jeta
e çdo gëzim tjetër është i kotë.

gjumi në më zëntë nën mështenkë
këmbanëza e yjeve të më zgjojë
se ky kerkim nuk paska fund

sa ka frymë njeriu në këtë botë.


në jetë të ngrysur në moskthim

do të isha i lumtur që Ajo
diç nga braktisja të kish mësuar.
kish kuptuar se çdo gropëz
e bërë nga fëmijët me nxitim
mbyllet sikur të mos kish qënë
nga dallga e detit pa mbarim
por se në shpirt gropëza mbetet
si plagë therëse në kujtim.

pasionet zgjohen bashkë me netët
e ikin prap kur ditët vinë
por sa e rëndë - të humbësh shpresen
në jetë të ngrysur në moskthim
se shteg të largët merr njeriu
e kurr përjetë s’e shkel atë prag
ikur në detra e oqeane

…ta kish kuptuar, sadopak!

18 Nëntor 2003


mollë Peje

kërkoj gjithandej një mollë të artë
Peje
e megjithëse nuk lashë
gardh shtëpie pa parë
e derë pa trokitur
atë mollë nuk e gjeta
e trasta ime e varfër
mbeti varur në një degë vjeshte
tek rrasa e gurit të Haxhi Zekës.

mos e hangri krimbi
tanë lulëzimin e pranverës
e mua ma thau palcën e shpirtit
këtë dimër.

ah mollë Peje!
a thue më zë vorri në vorr,
pa të gjetë?

Vjeshtë 2003


triptik

më the një herë "nuk të besoj"
ndaj mbeta keq me shpirt të vrarë

kërkova natën nëpër qiej

të solla yjtë si deshmitarë!

dhe prap s'u binde se të dua
ndaj mora udhët nëpër botë
kur ti ndër ëndrra fluturoje
të solla hënën në një shportë!

ti prap e prap me mosbesim
kërkoje të tjerë dëshmitarë
i mora galaktitës Diellin
dhe ta përplasa në dritare!

1988


dy zogj të mardhur shanin dimrin

pranë meje sikur zhurmon deti
dallga rreh pistën me trishtim

sirenë e largët i mbyt fjalët
që dikur thamë me përgjërim.

në dimër keq i rigoi shiu
hëna gjysmake i qëndroi ftohtë
egër mbi to vërshoi
veriu
dielli me rreze pak i ngroh.

u thyen keq degët e plepit
me drithërime ranë përdhe
dy zogj të mardhur shanin dimrin
se i kish lënë pa fole.

grepat e orës nuk lëvizën
nga çasti kur u ndamë bashkë
pranë njëri-tjetrit ngrohtë rrinin
se ngrica kishte zënë jashtë.

kjo stinë e gjatë me egërsi
çdo gjë e shkeli brutalisht
gjurmët që lamë përmbi rërë
a do ti gjejmë vallë sërisht?

1988


hirushja

Hirushe me flokë të zinj e shpirt të brishtë
frut i pjekur çukitur prej cicërimave
flok dëbore që shkrinë në buzën e nxehtë
a nuk ke frikë që troket në dritaren e poetit
këtë mëngjez, tek yjet shuhen e ëndrrat marrin krahë
tutje Kashtës së Kumtrit
ku koha ka ngecur pendulin e vet të artë
ndërsa në rrëpirat e qiellit
aty ku horizonti puthet me detin
një shportëz e artë me zëmren tënde
varet tek Ylli Mëngjezit.

Hirushe, o ëndërr e zjarrtë e perjetshme rinie
në natën e verës së gushtit të rreshkur
mos e mbaj frymën varur tek kajsia e oborrit
se poeti kur shkruan ka fuqinë e demonit.
çan qiejt e natës e poçet errësirës ja thyen
hënen e shtryll si limon
tej e përtej galaktitash e vertit diskun e diellit.

Hirushe, ti kënga Mjellmë ardhur prej kaltërsive të detit
mos shkel me këmbën tënde të vogël tek pragu
ku poeti si grackë ndjenjash ka vënë këpucën e artë
se kur porta do hapet, zhytur në metafora poetike
në prëhrin e fantazis tek e ndjen vehten Kryezot
në karrigen prej lisi të moçëm do të shohësh veç një plak.
prej hapsirave të planeteve tek i vinë tinguj të largët
e këndon i frymëzuar si një Kupid i hazdisur
me harpë tek i bën serenatë Safos së bukur
poeteshës së ishujve të Egjeut
do të të thotë ty - kinse asaj do ti thotë:
Hirushja ime- Safoja ime e ëndërrimeve

shpirti e mban njeriun:
si qielli i mban retë,
si dielli e mban tokën,
si trungu i mban gjethet

si lulet i mban pema,

si farat i mban fruti
si lumin e mban shtrati
si këngën e mban gjoksi

ashtu dhe unë mbaj shpirtin tënd
në pëllëmbën eshkë të dorës së përvëluar.

merrme pra lëkurën e daulles së rrudhur
e kthema rininë që mu përhumb nëpër yje

që dhe unë të tret me zjarrin e shpirtit
si Khajami i dehur nëpër poçe vere

një kristal rubini në buzën tënde!


kur te vdesesh ti

kur të vdesësh, ti, moj xhan
do të pres në qivurin tim katran

po njerëzit mund të çojnë gjetkë

e unë do të
kërkoj me qiri si Diogjen.

por, në mos të gjeça ty në varrezë
gurë pa u kthyer mbrapshtë nuk do mbesë
sa të vdekurit plot zëmrim do të më thonë:
- edhe i vdekur, mbete vagabond!


lepurushi i Klarës

lepurushi i Klarës a rron ende
megjithëse në librin tim gjithmonë gjallnon në faqen 95
tek i gëzohet si atëhere vështrimit tënd
si cicërimë laureshe
në pyllin e vjeshtës...

do të ishte shumë e pikëllueshme
po të mirrja lajme të përzishme
se qimebardhi nuk jeton më dhe ëndrrat janë shuar
sepse gjithmonë atë lepurush e kam patur ndërmend
në këtë botë si kafsha më fatlume.

ndoshta se, ai i gëzohej asaj që mua më ndalohej
e të ndodhte asisoj ajo që nuk mund të besohet
t’ia kisha zili lumturisë së një kafshe.

26 tetor 2005


bëhu prap lotë!

një ditë për ty ndërsa mendoja
nga sytë më rrodhi një pikë lot
kur zgjata dorën që ta fshija
ai fluturoi porsi një zog.

e mori udhët për çudi
e rrahu krahët gjer në re
me cicërima mbyti botën

"Po ti ku fshihesh? Ti ku je?"

ky zëtrishtuar zog i mjerë
aty nën degën e një pjeshke
i vetëm fare në shi e erë
nën vetëtimat e një vjeshte.

tek ti, kur degëza troket
me pika shiu në dritare
a nuk e ndjen se të thërret
me drithërime i vetëm fare?

mos lërë thërrime mbi parvaz
nuk do lëmoshë, nuk do mëshirë
veç kërkon zjarr nga zëmra jote
si përmes resh një copëz diell.

dhe me sa fjalë e përgjërime
i thërrasin njerëzit, kot më kot
" O mërgimtar zëmërplagosur
kthehu në sy, bëhu prap lotë!"

as për rrufe e për gjëmime
ky pëndëkaltër s'do t'ia dijë
drejt zëmrës tënde shkon të digjet
siç digjet flutura në qiri.

edhe tani që rri e shkruaj
në sy më ndizet një pikë lot
unë zëmërvrarë dua t'a shuaj
ai fluturon tek ti si zog!

1988

korinth i nxehtë'93


një greke të bukur e desha me zjarr...
A. Pushkin

mos më thuaj, Olga.Mos më thuaj.
e di që ke pritur një vit sa një shekull.

ke kërkuar me sy nëpër rrugë, nëpër sheshe

dhe atje në Omonia ku bashkohen të gjitha rrugët ke pritur.
por atje dhe ndahen moj Olga - edhe ndahen

e shkojnë larg - shumë larg
për të mos u bashkuar më...

e di moj Olga! E di!
ke kërkuar përsëri në Korinth verën tjetër

po ne nuk erdhëm dot
s'e kaluam dot
Qafën e mallëkuar të Botës
e ti u trishtove...

kërkove me sy gjatë bregut në vetminë e dallgëve
e pyete gjyshen tënde arvanite:
"përse nuk erdhën, moj gjyshe, ata djemt nga Shqipëria?
me kë do të lahem unë në këtë verë të zhuritur?!
jam gjashtëmbëdhjetë vjeçe, moj gjyshe, dua bashkëmoshatarë
të futem në det me ata - e kur të lahem
të më drithëroje trupi, moj gjyshe - të më drithërojë
kur gjoksi im të preket sado pak nga trupat e çunave.

të atij, dua të them të atij, që ti e di ç'dua të them...

përse nuk vijnë moj gjyshe Afroviti? Përse nuk vijnë?
ata e dinë se unë i pres
me vështrim përtej Peleponezit
si Penelopa
në një kthim që nuk ka kthim".

* * *

ne nuk mund të vinim, moj Olga, nuk mundnim
edhe pse na thërriste gjaku yt i nxehtë
që përvëlonte ver
ën
e trupi yt që na digjte në çdo prekje
kur si delfinë të gëzuar të Egjeut zhyteshim
ujrave të kaltra korinthiote
e kur me stërkala njeri-tjetrin mbulonim
gjithë dëshirë, për të shuar
vullkanin e gjoksit tënd që përflakte
adoloshencën tonë...

e zjarrtë si ti moj Olgë, e thellë si ti
me sy të mëdhej Penelope.
ndërsa unë një Odise i lodhur i dërmuar
me anijen e shpresës të shkatrruar e shokë të mbytur...

* * *

më duhet sërisht një odise e mundimëshme,
më duhet të kërkoj në det, në sterë e nëpër popuj
një Olgë të nxehtë
që ta shterrojë këtë oqean që na ndan
... si ti në atë verë
në atë Korinth përvëlonjës të vitit '93.

atëhere kur tërë Bota të jetë një Itakë
s'do ketë Penelopa që presin.

monica


dy globe


kushdo qofshi ju zonja të bukura

nga çdo rrace e nga çdo vend e në çdo popull
që ju ka falur zoti
siç thoshtë Uitmani
pa patur dy globe unë s'mund t'ja af galaktiten time
askujt

as Mis Universit
absolutisht.

por
nëse m'i sillni
kushdo qoftë ajo dhe në çdo kahje
galaktita ime do të jet
ë në kolaps të plotë
për të ricikluar
të tjera galaktita
sipas ligjit universal
asgjë nuk humbet por transformohet.

mos kini frikë nga këto përplasje
dhe përpiquni t'a zgjidhni këtë mëdyshje.
ndërkohë

natën e mirë
ju burra që mbi sisa lopësh flini.
e mos harroni t'ju kashaisni vithet.
nesër në ora shtatë bëhët zgjimi...

natën e mirë
edhe për të gjith ata
që para enigmës time planetare
stepen!

nuk është faji i tyre që s'më kuptojnë
kur edhe vetë
ndonjëherë
s'e kuptoj vehten time

Boston 2003


e shtunë, mars 22, 2008



Nga Fatmir Terziu

Kujto poezinë e madhe të Eseninit për nënën dhe lexo poezinë “Të shkuara” të Traboinit. Lexo dhe sill ndërmend Thomas Hardy’n në “Great Things” [Gjëra të mëdha] dhe rilexo “Tani hymë në Mars” që mban firmën e poetit Kolec Traboini; të vjen si një paralelizëm jetik, jo vetëm si përshtatje. Lexo “Vajza me bishtalec” të Traboinit dhe kujto jo një, por dhjetra poezi të Kadaresë, Agollit, Zeqos, Spahiut … , Sulkuqit, Bales apo Shehut. Të gjitha poezitë janë një model që stilizohet nën duar dhe frymëzime jetike, të gjitha janë një model, origjinal poetik. Kur Traboini i ‘dhuroi’ rreth nëntëmbëdhjetë perlat e strukura nën veladonin e “Floku i kuqërremtë”, të parët që lëshuan sinjalet dashamirëse ishin njërëzit e artit, dhe natyrshëm Vasil Qesari, një nga art-shije-vizion përfqësuesit, që me djersën dhe trurin e tij, ka vite që pushtëzon mendimin e nevojshëm, ka vite që zë vend në pjekurinë e mendimit kritik dhe krijues. Pastaj dhjetra vlerësime, pa përjashtuar edhe atë që shkrimtarë dhe poetë me emër e rikthyen dhuratën e Traboinit si një këmbim-shërbim intelektual. Por ajo që më shtyu të veçoj në shkrimin tim është detaji që gjendet në mënyrën e paraqitjes së poezisë nga Traboini. Veç vlerave që mbart ajo, veç vlerave origjinale poetike, poezia e Traboinit shkon tek syri i lexuesit e stolisur, dhe jo e mbingarkuar, e zbukuruar për të nusëruar, jo e masakruar, e peneluar me një shije dhe një dashuri të cilën një njeri i dashuruar hershëm me artin mund t’a bëjë. Natyrshëm, poezia e Traboinit kërkon vëmendje më të madhe, dhe këtë me kënaqësi duhet t’ia përkushtojmë. Nisja është një anë tjetër për një thënie të njohur, ja fillimi, ja ku filloi, ajo që në fakt ka filluar hershëm, kur emra të shquar të letrave shqipe kanë thënë e stërthënë me tonelata fjalësh për poezinë dhe krijimtarinë e Traboinit. Këto thënie ia dhurojmë buqetës poetike të Traboinit që erdhi në ditë të shënuar, dhe jo atij fillimi që ne e quajmë një nisje, vetëm një nisje… per poezine e nje rruge teper te gjate.



VERË POETIKE

Isha i sigurt se s'do të mbetesha pa e shijuar verën e Bostonit nga vreshtat e Traboinit. Dhe ç'verë! E jo vetëm një gotë, e jo vetëm nga i njëjti lloj (varietet). Verë sa të kënaqesh e të biesh në nanaurisje ëndërrimtare. Ç'u bëmë poetë, më duket!.. Si i tha Khajami verëshitësit?.. Ta dije ti sa e mirë është kjo vera jote, do ta pije të gjithë vetë? Kështu më duket i tha ndërsa rrëkëllente poçe me lëngun e kuq si rubini, a të bardhë si floriri. Po Traboini nuk ka si e pi vetë të gjithë verën që bën, se ai e ka në shpirt ate, dhe është i dehur keqas nga ajo. Kërkon të na dehë edhe ne. Me verë si kjo u dehshim!

Dilaver Baxhaku

LIRIKË E PADISPONUESHME

takim në Paris

mos m’a refuzo një takim në Paris
një shetitje buzë Senës në puhizën e mbrëmjes
pak mjegull pas se cilës të fshihem si zogjtë
nga veshtrimet e njerëzve

asgjë nuk dua pranë meje
veç dritat blu të Shan Elizes në qerpik
në një ënderr të fle e të zgjohem
me ty në takim, në Paris...

të tjerët le të shkojnë te Mona Liza
të mahniten para fytyrës së saj në adhurim
shpirti më është rreshkur nëpër strehëzat e botës
ndaj dua të mbështetem veç në prehrin tënd

....një shetitje buzë Senës në puhizën e mbrëmjes
pak mjegull pas se cilës të fshihem si zogjtë
nga veshtrimet e njerëzve.

mos m'a refuzo një takim
mos u bej lirikë e padisponueshme
sa kohë që jeton, në Paris...



poetika

....është mace sykaltër
që diku mbi çatinë e botës, përpiqet të davaritë
enigma.
ku flenë zogjtë e si mund të bësh dashuri me flutura
në flakërimat e diellit pa ju djegur krahët ?!

poetika noton pa stil në dallgët e ndjenjave
nën ujë e mbi ujë në oqeanin e shpirtit
të ngatrron këmbet ligsht më leshterikë
e vetë zoti të shpëton prej mbytjeve.

poetika vjen e bën dashuri me ty natën
ditën të lë të flesh, por prap lakuriq në gjumë
të shfaqet.

shkurt 2008


sythe bore


paske lindur në shkurt, si unë, mikja ime
me një fat e një nëmë të përbashkët
të lindurit në shkurt janë dashnorë të zjarrtë
dhe vuajtës të mëdhej gjithashtu.
fatin nuk ndrrohet, s'ke çfarë të bësh
veç në duart e tij të lëshohesh

megjithëse ka një magji dimërore
ndoshta eskimezet profanojnë kështu:
kur dy vuajtje si dy trupa bashkohen në një
shkrin akulli, nisin e cicërijne zogjtë
e nëpër drurë shfaqen sythe bore...
që bulëzojnë me një puthje ..

po të ishim bashkë në ditëlindjen tënde
sa lule do të çelnin, e sa zogj
do të cicërinin sonte?!

20 shkurt 2008


zhvishu!


a jane gjijtë e tu diell
a nuk jam unë toka që dielli yt e ngroh?!
lakuriqsia jote është pushtet mbi jetën
fruti duhet ngrenë, fara duhet mbjellë
ndaj zhvishu mikja ime....eja, mos u dro!



bjerrakohës

tanë jetën u kërrusa mbi ca marrëzina që quhen lirika
pa u lodh derdha mund e pasion
por trupi ftohet e mendja gjithashtu
e pasioni davaritet nëpër mjegull
pa e ditun se nga ashte kahja e dritës
kënaqësisë së librit pa i ndi pikë dëshirë
se vjen një kohë - o Zot - një kohë kur dorëzohesh
dorëzohesh e vetquhesh bjerrakohës...


bigami

eseja dhe poezia, Shilla e Karriba ime
të gjitha shtigjet m’i zënë
kohën peng ma marrin
e nuk më lënë të shfaqem kurrë në Itakë.

afrohen deri në flirt për vdekje
por kur i shoh të puthen e nduken
si Safo në delir me vajzat e ishullit Lesbo
egersohem në tërbim e nxihem si Otello
se të dyja janë Desdemonat e mia

në ereksion për njërën- orgazëm për tjetrën
pa ditur kurrë ku më fle dashuria...


GJAK BLU


KOLEC TRABOINI

gjak blu

lirikë thirrore për thyerjen e pasqyrave


ka dekada që rri përballë një pasqyre
sa xhami ka nisur të shfaq rudha plakje
borëzohet fryma ime mbi qelqin e ftohtë
përditë e më shumë drita e shkelqimi i lbyren
nën shtresëzat e argjenda pas së cilës fshihet hija jote.

i rrokëzoj fjalët si prush nën hirin e vatrës:
më fal një buzëqeshje, të lutem, në këtë pasqyrë
ku vetja më duket një kështjellare idiote
kështjellare që përpiqet me veshtrim
ti rrëmbejë qiellit yllin e galaktitës gjinore
një yll që kurrë nuk mundi të më shfaqet.

ti geni im i fisëm me gjak princor blu
ndarë përgjysëm, i farëzuar në pesë shtete
në pasqyrën time asnjë shprese nuk kam të shoh
tashmë nën velaturën gri të një ëndrre të moçme
shqyer prej këngës së këndezave londinezë, magjikë
që zbojnë frikën e vet e hijet e natës
përtej agut e pragut e makthit të sotëm.

pse hesht, pse nuk shpallesh ti geni im i largët
prej një guri e një druri, prej një uji e një poç balte
me të njejtët shpërngej na lidhen kur ishim motake.
edhe miturifantazëm të ishe, tashme do të ishin rritur flokët
që mua mi nxin nata kontinentale e fundnëntorit
e ty ti lyen vjeshta me pigment oqeanik okërr.

dil, geni im kozmik
shfaqu pertej kolonash e siparesh antike
jam këtu në këtë humbellë eskiliane me shekuj pritje
thyeje pasqyrën, të shpëtoj edhe unë prej vetvetes
më kot vertitësh nëpër të tjerë qiej e të tjerë planete
eja, thama lotin e kaltër pikëlllues në qerpik
në nostalgji për imazhin tim tek një tjetër
kemi të dyja gjak princor blu
ti je unë e unë ti që prej dymijë vjetësh!

17.2.2008